Δέν εἶμαι παρά ὁ ἐλάχιστος, καί ὁ περισσότερο βεβαρυμένος, ὅπως συνειδητοποιῶ, μέ πλῆθος ἁμαρτιῶν, Διάκονος τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ἔχω φτάσει δέ, μετά ἀπό, περίπου, τριαντάχρονη διακονία στό ἱερό Θυσιαστήριο, σέ τέτοια ἡλικία πού θά ἔπρεπε τό πρῶτο πού νά κάνω, νά φροντίσω γιά τή σωτηρία μου. Ὡστόσο, μετά ἀπό πολύ σκέψη καί προσευχή ἀποφάσισα νά πῶ κι αὐτά τά λόγια, ὡς μιά ἔκφραση φιλάδελφης κατάθεσης καί φιλτάτης, ἐν ὑπακοῇ πάντοτε τελούσης, προσέγγισης στό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.

Συχνά ἀκοῦμε νά γίνεται λόγος γιά σκάνδαλα Κληρικῶν, γιά ἐντάσεις μέσα στό χῶρο τῆς Διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας καί γενικά νά ἐμφανίζονται στά Μέσα Ἐνημερώσεως, πολλές φορές ἀρκετά διογκωμένα, κάποια παρόμοια ζητήματα, πού πραγματικά θλίβουν καί προβληματίζουν. Δέκτες δέ ὅλων αὐτῶν εἴμαστε, σέ μεγάλο βαθμό, ἐμεῖς οἱ ἐφημέριοι, στούς ὁποίους στρέφεται ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ζητῶντας ἀπάντηση στά πολλά του ἐρωτήματα. Καί γιά νά ποῦμε τήν ἀλήθεια, σέ ἀρκετά ἀπό αὐτά δέν ἐπιδιώκουμε νά δώσουμε ἀπάντηση ἀρκούμενοι στό, “ Ὁ Κύριος νά ἐλεήσει κι ἐκείνους καί μᾶς”. Ὅμως, μέσα μας, μετεωρίζεται πάντα τό ἄλλο, τό κρυφό ἐρώτημα:” Γιατί νά συμβαίνουν ὅλα αὐτά; Ποιός ὁ λόγος νά σκανδαλίζουμε τίς ψυχές τῶν ἀθώων, ἁπλῶν πιστῶν;” Φυσικά, πολλές φορές τήν ἀπάντηση δέν τήν ἐπιδιώκουμε, γιατί ἴσως μᾶς βολεύει νά ἔχουμε ἀπέναντί μας κάποια ὁμιχλώδη κατάσταση, ἡ ὁποία, σύν τοῖς ἄλλοις, μπορεῖ νά καλύψει καί δικές μας ἀτέλειες...

Ὡστόσο, ἐπειδή οἱ καιροί γίνονται ὅλο καί περισσότερο σκληροί καί δεμένοι ἄρρηκτα μέ τό δαιμονικό ἅρμα τῆς φιλαυτίας καί τοῦ στυγνοῦ ἀνταγωνισμοῦ, γι᾿ αὐτό ἀπαιτεῖται μιά ἀνασύνταξη ὅλων ὅσων πιστεύουμε στή Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, στήν ὁποία καί ὁμολογοῦμε τό Βάπτισμά μας καί τήν ἀφιέρωσή μας. Καί τό μόνο πού πιστεύω ὅτι ἁρμόζει νά γίνει ἀπ᾿ ὅλους ἐμᾶς τούς Ἱερωμένους, εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη παράκληση στόν Κύριό μας, ὅπως εἰρηνεύει τά πράγματα καί φωτίζει τούς ταγούς τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι ὥστε νά πράττουν τό ὀρθό καί τό εὐλογημένο.

Γι᾿ αὐτό καί παρακαλῶ πολύ, ὅπως αὐξήσουμε τίς μερίδες στό Ἱερό Δισκάριο, θέτοντας ἐκεῖ περισσότερες, ὑπέρ τῶν ὅσων διακρατοῦν τό Πηδάλιο καί διευθύνουν τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας, πρός λιμένας εὐδίους. Γιατί ἕνα εἶναι τό βέβαιο: Πώς στά χρόνια μας ἀπαιτεῖται περισσότερη σιωπή καί προσευχή παρά ἐξηγήσεις, ἐρμηνεῖες καί μελέτες, πού κάποτε ὁδηγοῦν σἐ βαρεῖς καί ζημιογόνους ἀντιλόγους. Καί ἡ σιωπή τῆς Προσκομιδῆς μέ τήν κατάθεση τῆς παράλληλης θερμῆς προσωπικῆς μας εὐχῆς, πού θά συνοδεύει τό “Μνήσθητι, Κύριε...”, νομίζω πώς εἶναι ἡ καλύτερη ἐξήγηση σέ Κεῖνον καί σέ μᾶς ὅλους πού καταλαβαίνουμε τό Μυστήριο τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῆς σπουδῆς Του, ὥστε τά πάντα νά γίνουν σύμφωνα μέ τό θέλημά Του. Γιατὶ συμφέρον ὅλων μας εἶναι νὰ ἐπικρατήσει τὸ Θέλημα τοῦ Θεοῦ κι ὄχι τῶν ὅποιων ἀνθρώπων, πολὺ δέ περισσότερο, τὸ δικὸ μας….

π. Κων. Ν. Καλλιανός