|
|
Αρχική » Μητροπολίτης » Εγκύκλιοι-Μηνύματα
Παρακολουθήσαμε σήμερα τόν Χριστό νά θεραπεύει τόν ἐκ γενετῆς τυφλό μέ μιά κίνηση, πού θυμίζει οὐσιαστικά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι Ἐκεῖνος πού δέν μπορεῖ ἁπλά μόνο νά θεραπεύσει τήν ἀσθένεια τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος ἀλλά εἶναι Ἐκεῖνος πού δημιούργησε καί μπορεῖ νά ξαναδημιουργήσει τό πλάσμα Του. Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο «κατ΄ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν» Του. Χάρη στήν προσωπική καί ἄμεση αὐτή πράξη τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος κατέχει μέσα του ἔμφυτη τήν ἰδέα τοῦ Δημιουργοῦ. Ὁ Θεός εἶναι «Θεός τῆς δόξης». Ἡ δόξα αὐτή ἐκλάμπει προαιώνια ἀπό τήν φύση Του, συνοδεύει τό Ὄνομά Του καί περιβάλλει τά ἔργα Του. Εἶναι ἡ δημιουργική ἐνέργεια καί ἡ ἀποκάλυψή Του. Ἄν ὁ Θεός δέν εἶχε θελήσει «πρό καταβολῆς κόσμου» νά δημιουργήσει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν καταστήσει μέτοχο καί κοινωνό τῆς τελειότητος καί τῆς ζωῆς Του, θά παρέμενε γιά τά κτιστά ὄντα ἄγνωστο καί ἀκατανόητο μυστήριο. Δέν ἐπινοήσαμε ἐμεῖς Αὐτόν, ἀλλ΄ Ἐκεῖνος «εἰς τό εἶναι ἡμᾶς παρήγαγεν».
Στήν Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε ὅτι «ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν». Αὐτή ἡ δημιουργική πράξη ἐπαναλήφθηκε καί στόν ἐκ γενετῆς τυφλό. «Ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ». Ὁ Χριστός ὡς ἕνα ἀπό τά τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι Θεός καί δημιουργός τῶν ἀνθρώπων, καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐνήργησε φανερώνει τό τρόπο τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Τριαδικό Θεό. Στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη διαβάζουμε «πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν. Ἐν αὐτῷ ζωή ἦν, καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων». Καί ὁ ἱερός Θεοφύλακτος παρατηρεῖ ὅτι ὁ Χριστός δέν ἔπλασε μόνο τά μάτια ἤ δέν τά ἄνοιξε ἀλλά «καί τό ὁρᾶν ἐχαρίσατο». Δέν ἦταν οὔτε ὁ πηλός, οὔτε τό νερό τῆς πηγῆς πού ἔκανε τόν τυφλό νά βλέπει ἀλλά «ἡ ἐκ τοῦ στόματος ἐξελθοῦσα δύναμις, αὐτή καί διέπλασε καί ἀνέωξε τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ». Ὁ Θεός λοιπόν δημιουργεῖ τόν ἄνθρωπο καί τόν θέτει σέ προοπτική τελείωσης, ἀφοῦ μέ τήν ἐλευθερία του ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά φτάσει ἀπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωσιν.
Ὁ ἄνθρωπος μέ τήν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας σέ κάθε ἐπίπεδο, ζεῖ τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό καί ἀποκτᾶ γνώση τῆς κολάσεως. Ἡ ἁμαρτία γίνεται νόμος στήν ὕπαρξή του καί εἶναι ἀνάγκη γιά νά μήν ἀπωλεσθεῖ νά ξαναδημιουργηθεῖ καί νά ξαναγεννηθεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία. Τί χαρακτηρίζει τήν ἐποχή μας; «Ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκός», γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, καί «ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου» (Α΄ Ἰω. β΄ 16). Καλύπτει ἐπίσης τό πνεῦμα τοῦ φόβου καί τῆς γενικῆς ἀπόγνωσης. Στίς συνθῆκες τοῦ σύγχρονου κόσμου, θά πεῖ ὁ μακαριστός γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ἡ ἐμπειρία τῆς κόλασης εἶναι πραγματική κατάσταση, κοινή σέ πολλούς ἀνθρώπους, πού ἔρχονται συχνά ἀντιμέτωποι μέ τά τυραννικά οἰκονομικά ἀδιέξοδα καί τή σύγχυση τοῦ νοῦ. Συνέχεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό αὐτήν τήν ζοφερή κατάσταση πού τόν περιβάλλει καί εὔκολα ἀποπηδᾶ ἀπό αὐτήν, γιά νά βρεῖ ἀναψυχή, σέ ὑποκατάστατα πού τοῦ προτείνουν τά πάθη τοῦ ἀποξενωμένου ἀπό τόν Θεό κόσμου. Αὐτή ἡ τάση πού παρατηρεῖται στίς μέρες μας ὁδηγεῖ σέ ὁλοένα αὐξανόμενη ἀλλοτρίωση καί διάχυση.
Ἡ ἀναδημιουργία τοῦ ἀνθρώπου ἀπό αὐτή τήν ἐξουθενωτική κατάσταση πού τόν ὁδήγησε ἡ ἁμαρτία γίνεται μέ τήν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καί διά τῆς προσευχῆς τῆς μετανοίας. Ἡ προσευχή εἶναι τό κατ΄ ἐξοχήν ἔργο τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου, στό ὁποῖο ἀναφαίνεται ἡ ἀλήθεια τῆς «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ δημιουργίας του. Στήν προσευχή πραγματοποιεῖται ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό τόσο στενά ὥστε ὁ ἄνθρωπος νά ἀντικατοπτρίζει στήν ἐν σώματι ζωή του, τή θεία τελειότητα καί νά τήν ἀντανακλᾶ μιμούμενος τήν ζωή Του. Προσευχή σημαίνει στροφή τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, ἀνάταση τοῦ κτιστοῦ γιά νά δεχθεῖ τήν δωρεά τοῦ Ἀκτίστου. Ὁ προσευχόμενος ἄνθρωπος γίνεται ναός τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός στρέφει πάνω του διηνεκῶς τούς ὀφθαλμούς Του καί τήν καρδιά Του καί τόν σφραγίζει μέ τό ὄνομά Του. Ἡ ἀμοιβαία αὐτή στροφή τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό καί τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, δημιουργεῖ προσωπική σχέση καί κοινωνία μεταξύ τους. Ἡ σχέση αὐτή εἶναι βαθιά καί ζωοποιός γιά τόν ἄνθρωπο.
Ἡ προσευχή γίνεται ἀτελεύτητη δημιουργία γιατί μέ αὐτήν δίνεται στόν ἄνθρωπο τό προνόμιο νά γίνει συνεργός Θεοῦ γιά τήν ὁλοκλήρωσή του ὡς προσώπου. Διά μέσου τῆς προσευχῆς ἡ ἐνέργεια τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰσδύει στόν ἄνθρωπο καί τοῦ παρέχει τήν δύναμη νά ἀγωνιστεῖ γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ προορισμοῦ του. Ὅσο ἐκτενέστερη εἶναι ἡ παραμονή του στήν προσευχή, τόσο μεγαλύτερη εἶναι καί ἡ ἀπόστασή του σέ ὁ,τιδήποτε φθείρει ἤ παρεμποδίζει τό ρεῦμα τῆς ἐνέργειάς της.
Τό ἔργο τοῦ ἀγώνα αὐτοῦ, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι γεμᾶτο σοφία και ἔμπνευση, κάλλος καί μεγαλεῖο, εἶναι ὑψηλό καί δημιουργικό. Σ’ αὐτό τό ἔργο μᾶς καλεῖ ὁ Θεός, νά δημιουργήσουμε ὄχι μόνο ὀφθαλμούς ἀλλά καί καρδιά πού εἶναι ὁ «τόπος» ὅπου καλλιεργεῖται ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο,ἀποκαλύπτεται, ἐνεργεῖ καί προσεύχεται τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.
Ι.Μ Θηβών και Λεβαδείας
|
|