Μερικές φορές, πολύ σπάνια, έλεγε σέ μάς τά παιδιά, χαμο­γελώντας :

— Είμαι τό άλογο τού Ίησού Χριστού. Ό Θεός καβαλικεύει επάνω μου, σαν σέ άλογο...

Κι’ έλεγε τήν αλήθεια. Γιατί αυτό δεν ήταν ένα αστείο, όπως εμείς τό παίρναμε, όταν ήμασταν μικροί. Ό πατέρας μου μετέφερε τό Αίμα καί τό Σώμα του Θεού, όπως ένα άλογο μεταφέρει τόν κα­βαλάρη του. Παντού. Μέρα καί νύχτα. Ό Θεός καβαλίκευε πάνω στούς ώμους του πατέρα μου, κάθε στιγμή καί πήγαινε μέχρι τά βάθη των σκοτεινών δασών μέ τα έλατα καί μέχρι τήν σιωπηλή καρ­διά τών άγριων βουνών.

— Δέν σ’ άγαπούν οί γυιοί σου καί οί θυγατέρες σου έν Χριστώ, έλεγα στον πατέρα μου, βλέποντάς τον τσακισμένον άπ’ τήν κούρασι. Μόλις έπέστρεψες στό πρεσβυτέριο κι’ ήλθαν ξανά νά σέ φωνάξουν. Μόλις ξάπλωσες καί εφθασαν. Σέ ξυπνούν. Σέ αναγκά­ζουν νά βγαίνης έξω οποιαδήποτε στιγμή, μέ όποιοδήποτε καιρό καί σέ κάνουν νά περπατάς ώρες καί ώρες μέ τά πόδια πίσω τους  ένώ εκείνοι προχωρούν καβάλα. Σέ σέρνουν έξω χωρίς σταματημό, μέσα στη νύχτα, μέσα στή βροχή, μέσα στή λάσπη καί τό χιόνι. Οι πιστοί σου σ’ άγαπούν λιγώτερο απ’ τά ζώα τους. Διότι ποτέ δέν ζητούν απ’ τά κτήνη τους αυτό πού ζητούν άπ’ τόν πατέρα τους, τόν Ιερέα τους. Γιατί δέν σέ λυπήθηκαν ποτέ; Γιατί δεν σέ εύσπλαχνήσθηκαν ποτέ;

—Ή ευσπλαχνία ταιριάζει συνήθως, στούς ανθρώπους,στα ζώα , τά πράγματα, μά όχι στον «ιερέα», Απάντησε ο πατέρας,, μου .Θάταν κουτό, παράλογο καί ασεβές μαζή νά τόν λυπούνται oι άνθρωποι.Κάθε χριστιανός, χτυπώντας τήν πόρτα τού ιερέα,, χτυπά, στην πραγματικότητα, τήν πόρτα του Θεού. Διότι ο ιερέας  είναι ''αφωμοιομένος τω υιω τού Θεού''. Δέν μπορεί νά ελθη στήν σκέψι ενός χριστιανού αύτή ή άσεβής ιδέα πώς ο Θεός κουράσθηκε, πώς ο θεός νυστάζει, πεινάει ή του πονούν τά πόδια. ’Απ’ τόν Θεό μπο­ρεί κανείς νά ζητάη τά πάντα οποιαδήποτε ώρα καί χωρίς νά χτυ­πά την πόρτα.

—Όμως ό ίερεύς είναι κι’ αυτός άνθρωπος, είπα.

—Όχι, άπάντησε ό πατέρας μου.

Ό Ιερεύςδέν είναι άνθρωπος, αλλά ή θυσία ένός  αν­θρώπου, πού προστίθεται στή θυσία του Θεού.

Απο το βιβλίο:''Απο την 25η ώρα στην αιώνια ώρα''.