Ἕνα περιστατικό γεμάτο ἀπό ἀντιφατικές καί ὀξύμωρες καταστάσεις ἀκούσαμε σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας. Ὁ Κύριός μας ἐπισκέπτεται τήν περιοχή τῶν Γεργεσηνῶν καί τή σφραγίζει μέ τήν ἀγάπη Του. Ἐλευθερώνει δύο δαιμονισμένους ἀπό τά δεσμά τοῦ διαβόλου καί δεσμεύει τούς δαίμονες στά δεσμά τῆς καταστροφῆς. Θεραπεύει φανερά τήν ἀσθένεια τοῦ κακοῦ στά πρόσωπα τῶν δαιμονισμένων καί μυστικά στίς φοβισμένες ὑπάρξεις τῶν δαιμονίων. Ὅπως τίς περισσότερες φορές, βεβαίως, ἔτσι καί τώρα ὁ Κύριος δέν εἰσπράττει τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχαριστία τῶν ἀνθρώπων. Εἰσπράττει τήν ἄρνηση καί τήν ἀπόρριψη. Οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς μέ εὐγένεια Τοῦ ζητοῦν νά φύγει.

Τό περιγράφει ὁ εὐαγγελιστής πολύ καθαρά: «παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν». Οἱ Γεργεσηνοί Τόν παρακάλεσαν νά βγεῖ ἔξω ἀπό τά σύνορά τους. Ἀκούγεται ἀσεβές, ἀλλά περισσότερο εἶναι γελοῖο. Ποιόν διώχνουν; Ἀπό ποῦ Τόν διώχνουν; Ζητοῦν ἀπό τό Δημιουργό νά ἐγκαταλείψει τά σύνορα, ὅταν Αὐτός δέν ἔχει σύνορα. Ζητοῦν ἀπό τόν Πλάστη νά τούς ἐγκαταλείψει, ὅταν ὁ Πλάστης περιβάλλει καί παρακολουθεῖ ὅλα τά πλάσματά Του μέ τήν ἀστείρευτη ἀγάπη Του. Θέλουν νά φύγει ὁ Χριστός ἀπό τήν περιοχή τους, διότι πρῶτα Τόν ἐξόρισαν ἀπό τίς καρδιές τους. Οἱ Γεργεσηνοί ξερίζωσαν τό Λυτρωτή ἀπό μέσα τους, ἐπειδή Τόν ἀγνοοῦν. Ἐκεῖνος ἔρχεται κοντά τους. Ἀποκαλύπτεται. Δείχνει τήν ἐξουσία καί τήν ἀγάπη Του. Ξεκαθαρίζει τό σωστό ἀπό τό λάθος. Καρατομεῖ τήν ἁμαρτία καί ἀνοίγει τό δρόμο πρός τή μετάνοια. Ζητάει νά τούς γνωρίσει, νά τούς εὐεργετήσει, νά τούς υἱοθετήσει. Ἐκεῖνοι, ὅμως, ἐπιλέγουν τήν ἀπομόνωση ἀπό τό Σωτήρα. Βλέπουν τά ἔργα Του. Μαθαίνουν γιά τίς ὑπερφυεῖς ἐνέργειές Του, ἀλλά κρύβονται ἀπό τό ἐνδιαφέρον Του. Δέν ἀντέχουν τό βλέμμα Του. Δέν ἀντέχουν τήν παρουσία Του στή ζωή τους. Δέν θέλουν νά γνωριστοῦν μαζί Του καί γι’ αὐτό Τόν διώχνουν ἀπό τίς καρδιές τους καί ἀπό τόν τόπο τους. Ἀποφασίζουν νά μείνουν μακριά Του, παρόλο πού Ἐκεῖνος ἦλθε κοντά τους. Ἡ ἐπαφή τους μέ τό πρόσωπό Του δέν τούς σαγήνεψε. Τούς ἄφησε παγερά ἀδιάφορους ἡ δύναμη καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή τό ἐνδιαφέρον καί ἡ σκέψη τους βρίσκονται στά θέματα τῆς γῆς.

Οἱ Γεργεσηνοί, ἐπίσης, ξερίζωσαν τό Λυτρωτή ἀπό μέσα τους, ἐπειδή στήν ὕπαρξή τους ρίζωσε πολύ βαθιά ἡ ἁμαρτία. Ὁ πόθος τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἀσίγαστος. Ἡ ὁρμή πρός τό κακό εἶναι ἀκατάσχετη. Ἡ διάπραξη τῆς ἀνυπακοῆς εἶναι πλέον μία καθημερινότητα, μία κακή συνήθεια πού δέν θέλουν νά χάσουν. Ἐπέλεξαν τήν εὐχαρίστηση τῆς εὐμάρειας καί τῶν παροχῶν εἰς βάρος τῆς ἠθικῆς ἀκεραιότητας. Προτίμησαν τό παράνομο κέρδος ἀπό τήν τίμια ὀλιγάρκεια. Ἡ ἀγάπη γιά τόν ἑαυτό τους δέν μπορεῖ νά νικηθεῖ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ ὁ Σωτήρας νά βρίσκεται ἀνάμεσά τους καί νά τούς δείχνει ὅτι ἐπιθυμεῖ νά τούς ἐλευθερώσει ἀπό τό κακό, ἀλλά ἐκεῖνοι προτιμοῦν νά μείνουν στήν ἁμαρτία, γιατί τή συνήθισαν καί τούς ἀρέσει. Δέν θέλουν νά χάσουν τά ὑλικά τους κέρδη. Δέν ἐπιθυμοῦν νά κερδίσουν αὐτά πού τούς χαρίζει ὁ Ἰησοῦς, διότι τά θεωροῦν πολύ μακρινά καί πολύ ξένα πρός τή νοοτροπία καί τή ζωή τους. Τό περιστατικό μέ τούς Γεργεσηνούς δυστυχῶς ἐπαναλαμβάνεται ἀμέτρητες φορές στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἀκόμη καί ἐμεῖς, ὡς ὀρθόδοξος λαός, παρότι δεχθήκαμε ἀμέτρητες φορές τήν ἐπίσκεψη καί τήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ, Τόν ἐξορίζουμε εὐγενικά ἀπό τήν κοινωνία καί ἀπό τήν καθημερινότητά μας. Νομοθετοῦμε νόμους ἀντίθετους στήν καθαρότητα τοῦ εὐαγγελίου. Δεχόμαστε ἀδιαμαρτύρητα τήν περιφρόνηση τῆς Ἐκκλησίας. Κρατᾶμε τά παιδιά μας μακριά ἀπό τήν κατήχηση. Μάθαμε νά δεχόμαστε ὄχι μόνο τούς ἁμαρτωλούς, ὅπως εἶναι τό σωστό, ἀλλά καί τήν ἴδια τήν ἁμαρτία σάν κάτι φυσικό καί ἐπιβεβλημένο.

Διώχνουμε τό Χριστό ἀπό τή χώρα μας, γιά νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τήν παρουσία Του, γιά νά γίνουμε πιό προοδευτικοί καί μοντέρνοι, γιά νά ζοῦμε πιό ἁρμονικά μέ τούς ἀδιάφορους θρησκευτικά φίλους μας. Ἐπιλέγουμε τό κοσμικό φρόνημα, τίς ὑλικές ἀπολαύσεις, τίς μικρές ἀμέτρητες καθημερινές ἠθικές πτώσεις καί γυρίζουμε τήν πλάτη σ’ Ἐκεῖνον πού θέλει νά μᾶς ἁγιάσει καί νά μᾶς ἀποδεσμεύσει ἀπό τό κακό. Οἱ Γεργεσηνοί προτίμησαν τή σχέση τους μέ τά γουρούνια παρά τή σχέση τους μέ τό Χριστό. Προτίμησαν τή βρωμιά καί τή λάσπη παρά τήν καθαρότητα καί τό φῶς. Ἐμεῖς πολλές φορές τούς μιμούμαστε καί κάνουμε τό ἴδιο λάθος. Ποτέ, ὅμως, δέν εἶναι ἀργά. Ὁ Κύριος δέν ἀπομακρύνεται. Εἶναι κοντά μας καί μᾶς περιμένει. Μέ τή μετάνοια καί τόν πνευματικό ἀγώνα μποροῦμε νά στραφοῦμε στό πρόσωπό Του καί νά Τόν προσκαλέσουμε στήν ὕπαρξή μας, γιά νά ἀπολαύσουμε τήν πάσης φύσεως θεραπεία καί ἐλευθερία μας.

Ι.Μ Δ