Κάποτε ἕνας πατέρας κρατώντας στήν ἀγκαλιά τό μικρό του γιό, νήπιο ἀκόμη, στάθηκε γιά πρώτη φορά μπροστά ἀπό τό μεγάλο καθρέφτη τοῦ σαλονιοῦ. Ὁ μικρός περιεργαζόταν τό παιδάκι πού τοῦ χαμογελοῦσε μέσα ἀπό τό γυάλινο τοίχωμα τοῦ καθρέφτη, ἔπαιζε μαζί του μέ εὐχαρίστηση, ἔκανε διάφορες χειρονομίες κ.λ.π. Δέν πέρασε πολλή ὥρα, ὥσπου, βλέποντας τό νήπιο διπλά τά ἀντικείμενα καί κάνοντας διάφορες συγκρίσεις, ξαφνικά τό προσωπάκι του φωτίστηκε! Εἶχε ἀναγνωρίσει τόν ἑαυτό του· καί εἶχε καταλάβει τό μυστικό τοῦ καθρέφτη! Κάτι ἀνάλογο αἰσθανόμαστε, προσεγγίζοντας μέ ἀνοιχτά μάτια τούς πολλαπλούς «καθρέφτες», πού βάζει μπροστά μας ἡ Ἐκκλησία μας κατά τό διάστημα αὐτό τοῦ κατανυ- κτικοῦ Τριωδίου, μπαίνοντας δηλαδή στό «σαλόνι» Της.

Στήν περίοδο τοῦ πιό ζωντανοῦ καί θερμουργοῦ πνευματικοῦ καταρτισμοῦ πού διαθέτει. Στόν κατεξοχήν «διά- δρομο ἀπογείωσης» τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Ἐκεῖ πού «παίρνουμε φόρα», γιά νά ἀνυψώσουμε νοῦ καί καρδιά, ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή μας, ὅσο πιό ψηλά γίνεται. Ὅμως, τυχαῖα μιλᾶμε γιά καθρέφτες; Ἤ μήπως, φανταζόμαστε ἕνα καθρέφτι- σμα σάν τοῦ μυθολογικοῦ Νάρκισσου; Θά θυμᾶσθε: Πῆγε ἕνας ὡραιοπαρμένος μορφονιός, ὁ Νάρκισσος, σέ μιά λίμνη καί, ὅταν εἶδε τό μυῶδες καί καλλίγραμμο σῶμα του νά καθρεφτίζεται πάνω στό γαλήνιο νερό, μέθυσε ἀπό τή θέα τῆς σωματικῆς του ὀμορφιᾶς, ζαλίστηκε, ἔπεσε μέσα στή λίμνη καί χάθηκε· πνί- γηκε. Ὄχι! Δέν θέλει ἡ Ἐκκλησία μας τήν καταστροφή μας, ἔστω κι ἄν αἰσθαν- θοῦμε γιά κάποιες στιγμές καμάρι καί ἱκανοποίηση. Ἀπεναντίας, ἀγωνιᾶ καί ἀγωνίζεται πῶς νά σωθοῦμε ὅλοι. Δηλαδή, νά γίνουμε σῶοι, ὁλόκληροι, ἀκέ- ραιοι, ὁλοκληρωμένοι. «Καθρέφτης γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ὁ ἄνθρωπος», θά μᾶς διευκρινίσει ὁ ποιητής. Ποῦ πᾶς, λοιπόν, ἄνθρωπέ μου, νά κρυφτεῖς; Ποιόν προ- σπαθεῖς νά ἐξαπατήσεις; Ὁ καθρέφτης ἀπέναντί σου δέν εἶναι παραμορφωτικός· δέν δείχνει πλασματικά εἴδωλα. Ὅσες μάσκες κι ἄν φορέσεις. Ἀντίθετα, καλούμαστε νά πετάξουμε ὁριστικά ὅλες τίς μά- σκες, πού ὁ χρόνος καί οἱ ἀπάνθρωποι καιροί πού ζοῦμε, σώρευσαν ἀνεπίγνωστα πάνω μας. Τό «καθωσπρέπει» εὐγενικό προσωπεῖο μας. Τό προσωπεῖο μέ τήν ἐπίφαση τῆς θνησιγενοῦς χαρᾶς. Τό προσωπεῖο τῆς ἀδίστακτης λατρείας τοῦ χρήματος, πού ἀδιαφορεῖ στίς πραγματικές ἀνάγκες τοῦ διπλανοῦ. Τό προσωπεῖο τῶν ἄψογων - μά παγερῶν δημοσίων σχέσεων. Τό προσωπεῖο τῆς τόσο φθαρτῆς δόξας, πού σκορπίζει μέ τήν ταχύτητα πού χάνεται ὁ καπνός στό βορειαδάκι! Βροντοφωνάζει αἰῶνες τώρα ὁ Ἅγιος Αὐγουστῖνος: «Γιατί ἐπιμένετε νά ἀκολουθεῖτε πάντοτε τούς κουραστι- κούς καί λυπητερούς δρόμους; Ἡ ἀνά- παυση δέν ὑπάρχει ἐκεῖ πού τή ζητᾶτε! Καμιά ἀμφιβολία ὅτι τή ζητᾶτε. Ἀλλά τή ζητᾶτε ἐκεῖ πού δέν βρίσκεται. Ζητᾶτε τήν εὐτυχία στή χώρα τοῦ θα- νάτου. Δέν θά τή βρεῖτε, γιατί εἶναι ἀδύνατο νά ὑπάρξει ἀληθινή εὐτυχία ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει κἄν ἀληθινή ζωή».

Ἠ ἀληθινή αὐτή ζωή δέν εἶναι κάτι πού πέφτει ἀπό ψηλά· κάτι πού τό ἔχεις ἤ ὄχι· κάτι πού νωχελικά καί ἀβασάνι- στα μπαίνει στήν ἐπίγεια βιοτή μας. Εἶναι κάτι πού ΚΑΤΑΚΤΙΕΤΑΙ! - Πῶς; - Μά, μέ τό προσεκτικό μας «κοίταγμα» στόν καθρέφτη τῆς συχνῆς προσευχῆς, στόν καθρέφτη τῆς νη- στείας, στόν καθρέφτη τοῦ τακτικοῦ ἐκκλησιασμοῦ, στόν καθρέφτη τῆς Ἱερῆς Ἐξομολόγησης, στόν καθρέφτη τῆς ἀνθρωπιᾶς. Εἶναι οἱ συγκεκριμένοι ἀπαραίτητοι καί πολύτιμοι καθρέφτες πού δέν λένε ποτέ ψέματα, οὔτε κρύ- βουν τίς ἀντιαισθητικές ρυτίδες τῆς ψυχῆς μας. Φυσικά, ὅλα αὐτά ἔχουν σημασία, ἄν θέλουμε νά μετέχουμε στή χαρά τῆς σχέσης μέ τόν Χριστό. Καί νά ἐπαναβεβαιώνουμε ἐμπειρικά πιά, πόσο ἁρμο- νικά συμβαδίζουν ἡ εὐτυχία καί ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Διαφορετικά, ἡ ἐπί- μονη καί συνεχής προσπάθεια τοῦ Χρι- στοῦ «πού βρίσκεται σέ ἀγωνία ἕως τό τέλος τοῦ κόσμου» (Πασκάλ), γιά νά μᾶς κάνει νά συναισθανθοῦμε, τί δέν πάει καλά μέσα μας, θά φαντάζει σάν ἕνας πρόσθετος βραχνᾶς. Ἀφοῦ δέν Τόν ἀποζητᾶμε, καί ἐπιμένουμε στή δική μας αὐτόνομη, μοναχική καί θλιβερή πορεία μακρυά Του. Ἔτσι, ἀδιαφορώντας γιά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωή θά χάσει κάθε αἴσθηση αὐθεντικότητας καί ἐπαφῆς μέ τήν πραγματικότητα. Καί θά συνεχίζουν νά ζοῦν «ἐκεῖνοι καλά καί ἐμεῖς ἀκόμη (ἀλήθεια, πόσο;) καλύτερα», ὅπως σ’ ὅλα τά παραμύθια.

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Λίχας