Tό νά φωνάζει κανείς δυνατά εἶναι προσόν τῆς φύσεως. Εἶναι πλεονέκτημα τοῦ σώματός του. Ἐδῶ ὅμως ὅταν ὁ Δαυΐδ λέγει «Κύριε φωνάζω δυνατά σέ σένα, ἐκέκραξα πρός σέ, εἰσάκουσόν μου», δέν ἐννοεῖ τήν φυσική κραυγή, ἀλλά ἐννοεῖ τήν προσευχή πού βγαίνει μέσα ἀπό τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, πού εἶναι τόσο θερμή, ὥστε παρομοιάζεται μέ δυνατή κραυγή.Πράγματι ἡ προσευχή εἶναι ἡ ἔνδον φωνή ἡ ἐσωτερική φωνή πού βγαίνει μέσα ἀπό μιά καρδιά πού πυρπολεῖται ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό. Μπορεῖ κανείς νά σιωπᾶ κι ὅμως ἡ καρδιά του νά προσεύχεται. Ἐγώ μέν καθεύδω, ἀλλ’ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ. Ἐγώ μέν ἡσυχάζω, ἀλλά ἡ καρδιά μου ἀγρυπνεῖ. Δέν ἀρκεῖ νά λέγει κανείς τά λόγια τῆς προσευχῆς. Αὐτό τό πράγμα δέν μᾶς ὠφελεῖ καί πολύ. Πρέπει νά τά λέει μέ προθυμία, μέ διάθεση, μέ συντετριμμένη καρδιά, μέ ταπείνωση. Παράδειγμα ὁ φαρισαῖος. Ὁ φαρισαῖος προσευχήθηκε στόν Θεό. Ἀλλά προσευχήθηκε μέ ὑπερηφάνεια καί ἐγωισμό, γι’ αὐτό καί δέν τόν ὠφέλησε ἡ προσευχή του. Ἐνῶ ὁ Τελώνης πού προσευχήθηκε μέ δάκρυα, αὐτός δικαιώθηκε. Ὁ Μωϋσῆς ἦταν βραδύγλωσσος, ἐτραύλιζε καί ὅμως ἐπειδή ἡ προσευχή του ἦταν θερμή, ἄκουσε τόν Θεό νά τοῦ λέγει· «τί βοᾷς πρός με», τί φωνάζεις δυνατά σέ μένα.

Δέν ἀρκεῖ ἡ προσευχή μας νά εἶναι θερμή. Πρέπει καί νά εἶναι ἀξία ὡς πρός τό περιεχόμενο. Ὁ διάβολος γνωρίζει ὅτι ἀπό τήν προσευχή ὁ ἄνθρωπος ὠφελεῖται πάρα πολύ, γι’ αὐτό προσπαθεῖ νά νοθεύσει τήν προσευχή μας. Π. χ. μᾶς κάνει νά εἴμαστε ράθυμοι, βαριεστημένοι, λές καί κάνουμε ἀγγαρεία, μᾶς βάζει νά ζητᾶμε ἀπό τόν Θεό πράγματα ἀνάξια μέ τήν σωτηρία μας. Ζητᾶμε ὅλο ὑλικά καί ἔτσι γίνεται ἄκαρπη ἡ προσευχή μας. Γι’ αὐτό ὁ Κύριος τί εἶπε· «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν».

Ἐδῶ ἄς σταθοῦμε λίγο.Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλές φορές προσευχηθήκαμε καί μόνοι μας καί μέ ἄλλους καί στόν ναό καί στό σπίτι. Πιστεύω ὅτι δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά βρίσκεται μέσα ἐδῶ καί νά μήν προσευχήθηκε. Ἄλλος λίγο, ἄλλος πολύ.Τό πρόβλημα εἶναι πῶς προσευχηθήκαμε. Ἡ προσευχή μας ἦταν ζωντανή; Εἶχε κόπον νά συναντήσει τόν Ἰησοῦ, νά λυτρώσει τόν προσευχόμενο;Ἔχουμε παραδείγματα πού ἐνῶ ἡ γλῶσσα προσεύχεται, ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά σκέπτονται πονηρά. Ἔχουμε παραδείγματα πού προσευχόμαστε ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν μας· νά τόν βρεῖ τό κάθε κακό· νά πάθει ἐκείνη τήν ἀρρώστια.Ἐπίσης ἡ προσευχή μας μοιάζει μέ ἀγγαρεία. Κοιτάζουμε πότε θά τελειώσει ἡ προσευχή γρήγορα-γρήγορα. Αἰσθανόμαστε ἀνακούφιση ὅταν τελειώσει ἡ Λειτουργία, ἡ προσευχή τοῦ σχολείου, ἡ ἀτομική προσευχή.Στήν προσευχή μας ἀντί νά παρακαλοῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας ἀπαριθμοῦμε τίς ἀρετές μας.Ἀφήνω δέ πού ἀρκετοί δέν προσεύχονται καθόλου.

Ἀγαπητοί μου· Λένε γιά κάποιον ἅγιο τῆς ἐκκλησίας μας πώς τήν ὥρα πού προσευχόταν τόν δάγκωσε ἕνας σκορπιός καί ἡ καρδιά του ἔσταξε αἷμα ἀπό τούς πόνους. Αὐτός ὅμως συνέχισε τήν προσευχή του μέχρι τό τέλος. Ἡ προσευχή μας δέν θά πρέπει νά ἐπηρεάζεται μέ τίποτε. Μόνο τότε θά ἔχει ἀποτελέσματα.

† Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας ΙΩΗΛ