Τοῦ φθινοπώρου ἡ προϋπάντηση ἤ καὶ νὰ τό καλοκαίρι ποὺ φεύγει πιά... Εἶναι ἀλήθεια πὼς πολλὰ μᾶς μαθαίνει ὁ Θεὸς μὲ τὰ ὅσα σκορπάει γύρω μας, ἀπὸ τὴν αἰσιόδοξη, δηλαδή, ἀνατολή, τὸ χαλαρὸ μεσημέρι, ἴσαμε τὸ ἀπόβραδο τὸ τόσο χρήσιμο γιὰ τὴν ἀνασύνταξη τῶν δυνάμεών μας. Κι ὅλα αὐτὰ, μᾶς τὰ προσφέρει ἁπλόχερα καὶ καθημερινά, ὥστε νὰ μάθουμε σωστὰ τὸ μάθημά μας. Γιατὶ ὁ ἡμερήσιος, ὁ καθημερινός μας κύκλος, ἄν τὸν προσέξεις καλύτερα, εἶναι μιὰ μικρογραφία τοῦ βίου μας, ἄσχετα ἄν ἐμεῖς δὲν τὸ καταλαβαίνουμε, δὲν τὸ βιώνουμε.

Ἔτσι, λοιπόν, καὶ τὸ καλοκαίρι ποὺ μᾶς ἀποχαιρέτισε, ὅσοι τὸ πρόσεξαν καλύτερα, μᾶς χαρίζει περίσσιες γνώσεις, μᾶς ὡριμάζει περισσότερο, μᾶς ἀφήνει –ἰδίως μέσα στὴν ἡσυχία τῆς θερινῆς τῆς νύχτας, κάπου σὲ ἕνα ἤρεμο ἀκροθαλάσσι ἤ ἕνα δροσερὸ καὶ ζωογόνο βουνό– νὰ ἐξετάσουμε καλύτερα τὰ «βάθη τοῦ πνεύματός μας». Μὲ λίγα λόγια νὰ καταλάβουμε –καί εἶναι καιρὸς πιά–πὼς τὸ καλοκαίρι, ἰδιαίτερα μὲ τὶς διακοπὲς ποὺ προσφέρει, εἶναι μιὰ καλὴ προσπάθεια, ὥστε νὰ προσέξουμε καλύτερα τὸ τὶ ἀκριβῶς θέλει νὰ μᾶς πεῖ, νὰ μᾶς μηνύσει.

Γιατὶ τὸ συμπέρασμα, τὸ ὁποῖο βγάζουμε, καθὼς ἀνιχνεύουμε προσεχτικὰ τοῦ θέρους τὶς εἰδοποιήσεις, εἶναι ἕνα: Ἡ προσωρινή μας διαμονὴ στὸν κόσμο αὐτό, στὸν ὁποῖο εἰσήλθαμε νὰ διαμείνουμε ἕνα χρονικὸ διάστημα κάποιων χρόνων κι ὕστερα νά ἀναχωρήσουμε γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ὅπως δηλαδή, κάνουμε καὶ στὶς διακοπές μας: Ἐπισκεπτόμαστε κάποιον τόπο τῆς ἀρεσκείας μας γιὰ ὀλιγοήμερο διαθερισμό, μένουμε ἐκεῖ γιὰ λίγες ἡμέρες κι ὕστερα ἀναχωροῦμε...

Ὅμως μήνυμα σοβαρὸ ἔχει νὰ μᾶς προσφέρει καὶ τὸ φθινόπωρο ποὺ ἔφτασε. Μήνυμα ζωτικό, χρήσιμο καὶ συνάμα πολὺ διδακτικό. Γιατί, ὅπως γνωρίζουμε, τὸ φθινόπωρο εἶναι ἡ ἐποχὴ ὅπου καθαρίζονται τὰ χωράφια, ὥστε νὰ ὀργωθοῦν ξανὰ καὶ νὰ σπαροῦν, μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ δώσουν πάλι νέο καρπό. Καὶ μιὰ τέτοια ἐργασία ἀπαιτεῖ κόπους, ὑπομονὴ καὶ προπάντων ἐπίμονο ἀγῶνα. Γιατὶ διαφορετικὰ τὸ χωράφι θὰ μείνει χέρσο, ἀκαθάριστο, ἄχρηστο νὰ δώσει καὶ τὸν ἐλάχιστο καρπό.

Κι ἐδῶ, λοιπόν, εἶναι ποὺ ἔρχεται ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς προτρέψει νὰ καλλιεργήσουμε καὶ τὸ δικό μας χωράφι, ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς καὶ τὸ μόνο –ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε– τὸ ὁποῖο ἀξίζει νὰ προσέξουμε ὥστε νὰ ἀποδώσει, ἐν καιρῷ πάντα, τοὺς ἀνάλογους καρπούς του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ταχτοποιεῖται μὲ πνευματικὴ καὶ λειτουργικὴ ζωὴ καὶ σπέρνεται μὲ τόν ἀθάνατο σπόρο τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Τί; Ψέματα θὰ μᾶς ἔλεγε ὁ Κύριος στὴν παραβολή Του, ἐκείνη τὴν ἀθάνατη καὶ τόσο συγκινητική, τὴν τοῦ καλοῦ σπορέως (πρβλ. Λκ. 8, 5-15); Εὐλογημένο φθινόπωρο, λοιπόν!

π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός