Μία ἐντυπωσιακή πινακοθήκη ἱερῶν μορφῶν μᾶς παρουσίασε στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα της Κυριακής πριν τα Χριστούγεννα ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μία ἱερή ἁλυσίδα προσωπικοτήτων οἱ ὁποῖοι στούς αἰῶνες τῆς μεγάλης ἀναμονῆς πού μεσολάβησαν ἀπό τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων μέχρι τήν ἔλευση τοῦ Μεσσίου στόν κόσμο καί τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, κράτησαν ζωντανή τή σχέση τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεό καί δέν ἄφησαν τήν ἐλπίδα νά σβύσει.

Τό κοινό τους γνώρισμα ἦταν ἡ πίστη, καί αὐτή ἦταν πού συντηροῦσε τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός δέν ἐγκατέλειψε τούς ἀνθρώπους καί θά οἰκονομήσει κατά τήν ὑπόσχεσή του καί πάλι τή σωτηρία τους.Νά ὁ λόγος, ἀδελφοί μου, γιά τόν ὁποῖο ὁ ἀπόστολος ὀνομάζει τήν πίστη «ἐλπιζομένων ὑπόστασιν» καί ἔλεγχο «πραγμάτων οὐ βλεπομένων». Γιατί ὅλοι αὐτοί, οἱ ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δέν εἶχαν δεῖ τόν Θεό.Τήν ὑπόσχεσή του εἶχαν μόνο ἀκούσει. Κι ὅμως ἦταν πρόθυμοι νά ἀκολουθήσουν τίς ἐντολές του, νά ἐγκαταλείψουν καί τήν πατρίδα τους ἀκόμη, γιά νά ἐγκατασταθοῦν ἐκεῖ πού θά τούς ὑποδείκνυε ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος μέσα ἀπό τή δική τους ὑπακοή δημιουργοῦσε τόν δρόμο γιά τήν ἔλευση τοῦ Υἱοῦ του καί τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Μέσα ἀπό τή δική τους ὑπακοή καθοδηγοῦσε τούς ἀνθρώπους γιά νά μήν ἀπομακρυνθοῦν ἀπό αὐτόν, γιά νά μήν ξεχάσουν ποιός ἦταν ὁ δημιουργός τους καί ἀπό ποῦ ξεκίνησαν.Καί ἀκόμη μέσα ἀπό τή δική τους πίστη δίδασκε τή σημασία τῆς ὑπακοῆς, γιατί ἡ ἔλλειψη πίστεως ὁδήγησε τούς πρωτοπλάστους στήν παρακοή καί ἀπό αὐτήν στήν ἀπώλεια τοῦ παραδείσου καί τήν πτώση, ἀλλά καί ἡ πίστη ἦταν τό ἱερό ὑπόβαθρο τῆς ὑπακοῆς πού ἔδειξαν τά ἱερά πρόσωπα τῆς Παναγίας καί τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ πού διακόνησαν τό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, καί τά ὁποῖα μᾶς παρουσίασε σήμερα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ματθαῖος.Διότι χωρίς τήν πίστη ἡ Παναγία θά ἦταν ἀδύνατο νά συγκατατεθεῖ στήν ἐπιλογή τοῦ Θεοῦ καί νά ἀπαντήσει μέ τό «γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου».Χωρίς τήν πίστη θά ἦταν ἀδύνατο ὁ δίκαιος Ἰωσήφ νά ἀποδεχθεῖ τήν προστασία τῆς Παναγίας καί τοῦ Υἱοῦ της καί νά ἀναλάβει τή μεγάλη αὐτή εὐθύνη.

Αὐτή ἡ πίστη, ἀδελφοί μου, συνδέει τά πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τά πρόσωπα τῆς Καινῆς πού μᾶς παρουσίασε σήμερα, Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ γεννήσεως, ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, καί τά ὁποῖα μᾶς διδάσκουν ὅτι προϋπόθεση γιά τή σωτηρία μας εἶναι πίστη στόν Θεό. Ἡ πίστη πού μᾶς κάνει νά ἀντιμετωπίζουμε τίς ἐντολές του ὡς μέρος τοῦ σχεδίου του γιά τή σωτηρία μας καί κάνει τήν ὑπακοή σ᾽ αὐτές μία εὔκολη ὑπόθεση, γιατί ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό ὅτι δέν μᾶς ζητᾶ κάτι παράλογο ἤ κάτι περιττό· δέν μᾶς ζητᾶ κάτι γιά νά μᾶς τιμωρήσει ἤ γιά νά ἱκανοποιήσει τόν θυμό ἤ τήν ὀργή του γιά τά σφάλματα καί τίς πτώσεις μας.Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι σάν τόν ὁδικό χάρτη πού μᾶς δείχνει τή διαδρομή πού θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε γιά νά φθάσουμε στόν προορισμό μας πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή σωτηρία μας.

Ὅσοι δέν διαθέτουν πίστη, δέν μποροῦν νά ἀκολουθήσουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, γιατί δέν μποροῦν νά κατανοήσουν ὅτι αὐτές εἶναι ἀπόρροια τῆς ἀγάπης του γιά τόν ἄνθρωπο, καί τίς βλέπουν ὡς δεσμευτικές καί περιοριστικές τῆς ἐλευθερίας τους. Ὅσοι ὅμως διαθέτουν πίστη, ὅπως ὅλοι ἐκεῖνοι τούς ὁποίους μᾶς παρουσίασε σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος, εἶναι ἕτοιμοι νά κάνουν κι ὅσα ἀκόμη φαίνονται παράδοξα στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, γιατί ἐμπιστεύονται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Καί ἐάν, ἀδελφοί μου, αὐτές οἱ ἱερές μορφές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού δέν εἶχαν δεῖ τόν Θεό, πού δέν εἶχαν δεῖ τό θαῦμα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, πού δέν εἶχαν δεῖ τόν Χριστό νά κενοῦται καί νά γίνεται «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» γιά χάρη τῆς σωτηρίας μας, διέθεταν τόσο μεγάλη πίστη, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς, πού εἴδαμε τόν Χριστό νά περιπατεῖ ὡς ἄνθρωπος στή γῆ· πού τόν ἀκούσαμε νά μᾶς δίνει τόσες πολλές ὑποσχέσεις γιά τή σωτηρία μας καί νά μᾶς συγχωρεῖ διά τῆς σταυρικῆς του θυσίας τίς ἁμαρτίες μας, κάνοντάς μας μετόχους καί κληρονόμους τῆς αἰωνίου ζωῆς καί βασιλείας του. Ἐμεῖς θά πρέπει νά διαθέτουμε ἀκόμη μεγαλύτερη πίστη στόν Θεό· πίστη πού θά μᾶς παρακινεῖ στήν ὑπακοή τῶν ἐντολῶν του· πίστη πού θά διατηρεῖ μέσα στήν ψυχή μας τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, μέχρι νά συναντήσουμε ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀγωνίσθηκαν διά τῆς πίστεως καί μᾶς περιμένουν «ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσιν».

Ο Βεροίας Παντελεήμων