Ο άνθρωπος έχει πλαστεί απ’ τον Θεό να είναι άνθρωπος διπλής αγάπης. Ν’ αγαπάει τον Θεό και ν’ αγαπάει και την εικόνα του Θεού που είναι ο άνθρωπος.Άλλωστε ο Θεός είναι το πρωτότυπο και εκείνος είναι η εικόνα Του. Όταν πέσαμε στην αμαρτία, αυτό χάλασε. Ο άνθρωπος άρχισε ν’ αγαπάει περισσότερο τον εαυτό του και λιγότερο τους άλλους. Να έχει φοβίες μη τυχόν και δεν τα καταφέρει στη ζωή του.

Να θέλει να μαζεύει πολλά πράγματα για τον εαυτό του. Χρήματα, υπάρχοντα κ.λπ. Ν’ αγαπάει αυτούς που τον αγαπούν και να μισεί εκείνους που τον μισούν. Να κάνει φίλους με ιδιοτέλεια.Ενώ αυτά δεν τα είχε βάλει ο Δημιουργός μέσα στην πίστη μας. Ήταν, δηλαδή, τελείως ξένα προς τη φύση του ανθρώπου.

Ιδιαιτέρως ο άνθρωπος πρέπει να είναι απέναντι στους συνανθρώπους του επιεικής, μακρόθυμος, να συγχωρεί εύκολα, να τους αγαπάει και ένα τέτοιο δείγμα, άριστο, είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, το οποίο όταν ήρθε πάνω στη γη, όλους τους ευεργετούσε και όλους όσους ήταν άρρωστοι τους έκανε καλά. Δεν έκανε διακρίσεις.

Και ο Απόστολος Παύλος το λέει αυτό, δηλαδή “η αγάπη είναι πιο μεγάλη και από τ’ άλλα χαρίσματα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος από τον Θεό”.

Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ