Ο Πλούτος είναι μια λέξη που συνέχεια βρίσκεται στα χείλη των σύγχρονων ανθρώπων αλλά και όσων πέρασαν από αυτόν τον κόσμο. Όλοι πασχίζουν να τον αποκτήσουν με κάθε τρόπο και μέσο… Ιδικά σήμερα που εκτός από τους ανήθικους και πονηρούς τρόπους πλουτισμού έχουμε και τις ευκαιρίες που δίνονται από τα ΜΜΕ και τα τηλεπαιχνίδια όπου αφού χάσεις την αξιοπρέπεια σου και εκτεθείς ανεπανόρθωτα στα μάτια των συγγενών ,των φίλων και όλης της κοινωνίας γίνεσαι πλούσιος χωρίς κόπο…

Αγωνιζόμαστε, δουλεύουμε χωρίς να συνειδητοποιούμε  ότι στην πραγμα­τι­κό­τητα τίπο­τα δεν μας ανήκει.. Υποκύπτουμε στο μαμωνά, κάνοντάς τον θεό και αφέντη μας. Μέσα σε αυτά που αποτελούν αντικείμενα χρήσεως και «ιδιοκτη­σίας», υπάρχει και το πρόσωπο ως ξεχωριστή ύπαρξη. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πορεύεται κάνοντας σωστή χρήση όλων αυτών των γήινων αλλά και να έχει πάντοτε στο νου του ότι προορίζεται για τον Ουρανό. Εδώ είναι προσω­ρι­νός αλλά έχει μεγάλη προοπτική για το μέλλον, όπου βρίσκεται η αληθινή και αιώνια ζωή.

Είναι σχεδόν αστείο αλλά και τραγικό ο άνθρωπος να προσκολλάται στα πράγματα της περαστικής και σύντομης βιωτής του εδώ στη γη. Τί από όλα αυτά τα υλικά αγαθά, που καλύπτουν τις ανάγκες του στην επίγεια ζωή μπορεί να το πάρει μαζί του αλλά και σε τί θα του χρησιμεύσει στην άλλη ζωή; Για όσα «κατέχει» σε αυτήν τη ζωή, έχει αναρωτηθεί ποτέ ποιος είναι πραγματικός ο χορηγός τους; Αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς στην έκφρασή μας, για τίποτα από τα γήινα δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε την κτητική αντωνυμία «μου». Τίποτα δεν είναι δικό μας, ούτε καν τα παιδιά μας. Ο Θεός μας δίνει τα πάντα, Εκείνος τα προσέχει και τα φροντίζει. Όλα ανήκουν σ’ Αυτόν.

Εύκολα θα πει κάποιος: «εγώ δούλεψα σκληρά και τα κατάφερα». Αλλά, ποιος μας χορήγησε υγεία και μπορέσαμε να δουλέψουμε; Ποιος προίκισε με τάλαντα και έγιναν οι δεξιότητες ικανότητες; Ποιος έδωσε ευλογία και καρποφόρησαν οι κόποι μας;  Τα ξεχνάμε όλα αυτά, όπως τα ξέχασε και ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, που νόμιζε ότι όλα ήταν δικά του και για πάντα. Αποδείχτηκε όμως ότι τελικά, τίποτα δεν ήταν στην κατοχή του, ούτε καν η ίδια του η ζωή, που την έχασε κι αυτήν εκείνη τη βραδιά!

Συμβαίνει αυτή η πλάνη και η παρεξήγηση γιατί βγάζουμε τον Θεό από τη ζωή μας και θεοποιούμε την ύλη. Ενδιαφερόμαστε κοντόφθαλμα για την καλοπέρασή μας περισσότερο από ότι μας χρειάζεται. Ο άνθρωπος όσο βρίσκεται σε τούτον τον κόσμο έχει ανάγκες που πρέπει να καλύψει και για τις οποίες ο Θεός ευλογεί και μεριμνά. Όμως εμείς δημιουργούμε, άπληστα και συνεχώς, κι άλλες ανάγκες κι έτσι περιστρέφουμε την ύπαρξη μας ολόκληρη γύρω από τα υλικά αγαθά. Σαν να είναι τα μόνα που χρειαζόμαστε…

Ο Θεός, ως ο Πατέρας μας μάς δείχνει πως πραγματικά έχουν τα πράγματα. Αν σταθούμε και «ακούσουμε» τότε καταλαβαίνουμε ότι Αυτός δωρίζει όλα όσα χρειαζόμαστε και μάλιστα άφθονα σε όλους χωρίς διάκριση και ανεξαιρέτως φύλου, χρώματος ή θρησκείας. Όταν όμως ο άνθρωπος  δεν έχει οικοδομήσει και δεν έχει στηρίξει τη ζωή του στο θείο νόμο και στο λόγο του Ευαγγελίου σπεύδει στην αδικία και γίνεται άρπαγας. Προσπαθεί να μοιραστεί άνισα αυτά που δίνει ο Θεός. Εκείνος τα περισσότερα και οι άλλοι τα λιγότερα… Συνέπεια αυτών λοιπόν, είναι η εξαθλίωση και η ανέχεια στους πολλούς και ο πλούτος και η ευμάρεια στους λίγους.

Όπως ακριβώς έκανε κι ο πλούσιος της παραβολής. Τα μάζευε για τον εαυτό του ξεχνώντας τον Θεό και Δημιουργό των πάντων. Ήταν όμως, ο ιδιοκτήτης; Τελικά, δεν έχουμε το δικαίωμα να σφετεριζόμαστε αυτά που ανήκουν στον Θεό λέγοντας πως είναι δικά μας, αφού από αυτόν προέρχονται όλες οι δωρεές και προορίζονται για όλους μας. Αν λίγο κρατούσαμε στο νου μας αυτή την σκέψη κάθε φορά που λέγαμε «έχω» και «είναι δικό μου», θα ήμασταν όλο και λιγότερο προσκολλημένοι στα γήινα και προσωρινά και θα ορεγόμασταν όλο και περισσότερο τα πνευματικά αγαθά της άλλης, αληθινής ζωής που μας περιμένει.