Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, καθώς η ειδυλλιακή πολιτεία της Ναζαρέτ  μισάνοιγε τα βλέφαρά της, ενώ ακόμα αντηχούσε το χαρωπό εωθινό των πουλιών κι’ οι πρώτες ηλιαχτίδες έρρεναν τα σπίτια και τους δρόμους με κρίνα και ραδόφυλλα, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ απ’ τα ουράνια ύψη κατέβαινε θεοσταλμένος να κομίση το μήνυμα του Ευαγγελισμού στην Παρθένο. Κρατώντας ένα λευκό κρίνο και προσφέροντάς το στην πάναγνη κόρη είπε: «Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου!» (Λουκ. 1, 28).

Αλαλαγμοί χαράς αντήχησαν στης Παλαιστίνης τις κοιλάδες και κάποιοι φτωχοί ψαράδες στ’ ακρογιάλια ενώσανε τις φωνές τους με των παιδιών τα ξεφωνητά και ζητωκραύγασαν «Ωσαννά!».Πέρα στους κάμπους οι βοσκοί καινούργιους ύμνους τόνισαν με τη φλογέρα τους κι’ οι ρεματιές μουρμούρισαν την επωδό: «Ο Κύριος μετά Σού!» Στ’ άκουσμά τούτο ανατρίχιασαν με μιας στα δέντρα τα μπουμπούκια κι’ άνοιξαν. Η γη ολοπράσινη άπλωσε τους ωριοπλούμιστους τάπητες για το χορό της σωτηρίας. Απ’ τα ουράνια αντήχησε παναρμόνια ιαχή: «Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην!...» Κι’ από τη γη αντιλάλησε ο παιάνας: «Αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν!...».

Το χαρούμενο τούτο γεγονός ψάλλοντας ο υμνωδός λέει: «Ευφραινέσθω η κτίσις, χορευέτω η φύσις, ότι αρχάγγελος  Παρθένω μετά δέους παρίσταται και το χαίρε κομίζει της λύπης αντίθετον». Ο Λυτρωτής σαν ήλιος ολόλαμπρος εδίωξε τις καταχνιές και το ζωοποιό κήρυγμά Του απλώθηκε απ’ άκρη σ’ άκρη της Οικουμένης, ώσπου πεθαίνοντας απάνω στο Σταυρό έσκισε της παρακοής το χειρόγραφο και με το αίμα Του σφράγισε το σύμφωνο της ζωής και της απαλλαγής από την κατάρα του θανάτου.

Γι’ αυτό κάθε φορά που έρχεται τούτη η αγιασμένη μέρα του Ευαγγελισμού μας ξαναφέρνει στη μνήμη τα δύο περιστατικά της Εδέμ και της Ναζαρέτ, της Εύας και της Μαριάμ. Αν για όλους τους Χριστιανικούς Λαούς φέρνει τους πιο Ιερούς στοχασμούς, για την Ελληνική Φυλή έχει διπλή σημασία.

Σαν σήμερα, υστέρα από σκλαβιά αιώνων, από τρομάρες και συμφορές, η ματωμένη Πατρίδα μας ξανάειδε το φως της Ελευθερίας.Ανοιξιάτικη μέρα ήταν και πάλι. Οι πρωινές αχτίδες του ήλιου έλουζαν το ξακουστό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας όταν ένας σεπτός ιεράρχης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ύψωσε το Επαναστατικό λάβαρο σε μια ιερή σύναξη.

Λευκοφόρα περιστέρια έφεραν της λευτεριάς το μήνυμα σε κάθε γωνιά της σκλαβωμένης ελληνικής γής.Αγωνήσθηκαν οι τότε αθάνατοι ήρωες για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία.Το φώς της ελευθερίας έλουσε την ταλαίπωρη Ελληνική φυλή και στις κρίσιμες μέρες της τελευταίας σκλαβιάς της έσπασε ξανά με την φςγγοβολή του τις βαριές αλυσίδες δύο αυτοκρατοριών. 

Τη θλιβερή άνοιξη του 1942 οι περαστικοί από την οδόν Ευαγγελιστρίας ζήσανε έντονα μια έξοχη συγκινητική στιγμή. Έξω από τον αρχαιοπρεπή ναό της Παναγίας της Ρόμβης, Ένας φτωχός γέρος καθισμένος στο πεζούλι έπαιζε με τη φλογέρα του σπαραχτικά:

«Τη Ύπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια...».

Οι αραιοί διαβάτες σταματούσαν και με βουρκωμένα μάτια τραβούσαν πάλι το δρόμο με αναφτερωμένη την καρδιά από τον ελπιδοφόρο ύμνο του φτωχού επαίτη, ενώ η μπότα του κατακτητή άφηνε αδιάφορη τους απαίσιους κροταλισμούς της...

Όσο κι’ αν μακραίνουν οι καιροί, οι αιώνιες ακτινοβολίες του Ευαγγελισμού και της Ελευθερίας θα παρακολουθούν αδιάλειπτα την Ελληνική Φυλή και θα της δίνουν πάντα την ακατάβλητη δύναμη να προχωρή από τη μια κορφή στην άλλη, Νικήτρια υπέροχη στους αγώνες της και στις θυσίες της. Τι κι’ αν στο διάβα της συναντά την αδικία και την καταπίεση των σκληρών και των μεγάλων. Εκείνη αγκαλιάζοντας το Σταυρό και τη Σημαία θα διαβαίνη πάντα αγέρωχη και γεμάτη από ιερή υπερηφάνεια τις δύσκολες και τραγικές στιγμές των πεπρωμένων της, χωρίς να την αναχαιτίσουν οι χείμαρροι του Κακού.

Πηγή:''Το Φώς του κόσμου''