Η μικρή παρέα συγκεντρωμένη στο σαλόνι. Κοντά τους η Παναγία, ο Άγιος Αριστείδης, ο Άγιος Δημήτρης, …, η Αγία Σοφία, ο Αη Γιώργης, …, γιατί όπου υπάρχει πόνος και εγκατάλειψη εκεί είναι και οι Άγιοι. Σε λίγο φθάνει και ο μεγάλος προσκεκλημένος, πού όπως συνηθίζει, έρχεται διακριτικά και αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Τον συνοδεύει ένας ταπεινός ιερέας. Μόνο το κατανυκτικό άρωμα του ευλαβικού θυμιάματος που άναψαν οι ευλαβείς κυρίες προδίδει ότι κάτι ιερό συμβαίνει. Ένα ταπεινό κεράκι αντικαθιστά τα φώτα της δημοσιότητος.

Σπάνια συναντάει κανείς τέτοια ετερόκλητη παρέα. Ο Παναγιώτης πηγαινοέρχεται συνέχεια και κοιτάζει εξεταστικά τον κάθε επισκέπτη. Άτομο με νοητική καθυστέρηση είναι το παιδί για όλα τα θελήματα, ακόμη και τις λερωμένες πάνες αναλαμβάνει να πετάει στα σκουπίδια… Καθιστός ο Αριστείδης, παλιός ναυτικός, ψηλός ευθυτενής αλλά με έντονα τα σημάδια της ηλικίας. Κάποτε ήταν ωραίος και δυνατός. Μία φορά οργίστηκε και βλαστήμησε και από κείνη την στιγμή εξαφανίστηκε ο σταυρός πού φορούσε σαν φυλαχτό. Από τότε αποφάσισε να αλλάξει, αλλά τον σταυρό δεν τον ξαναβρήκε.

 Πλάι του ο Μήτσος ο Βορειοηπειρώτης. Κοντός με πλατύ μέτωπο με σημάδια στο δέρμα από κάποια δερματική πάθηση. Σέρνεται συνέχεια στους διαδρόμους φωνάζοντας ακαταλαβίστικα πράγματα. Ένα πράγμα επαναλάμβανε επιμόνως στις κυρίες πού πήγαν να τους προετοιμάσουν, ότι είναι βαπτισμένος και θέλει και αυτός να κοινωνήσει. Πιο πέρα ο Κώστας με τα άσπρα γένια διαβητικός με κομμένο πόδι καθιστός στο καροτσάκι. Πήγε στο νοσοκομείο για να κοιτάξουν το δάχτυλό του και του έκοψαν όλο το πόδι. Δεν μπορεί ακόμη να πιστέψει, ότι αυτό ήταν για το καλό του! Στο μέσον του σαλονιού δύο γιαγιούλες με ξέπλεκα μαλλιά κυρτωμένες, η Σοφία και η Φλώρα, Λόλα, όπως την φωνάζει ο Γιώργος περίπου 25 χρόνων, πού κάθεται απέναντί τους σε καροτσάκι. Πιο ‘κεί ο Αγαθοκλής έχει υποταχθεί αδιαμαρτύρητα στην σκληρή πραγματικότητα. Ο γιός του πέθανε πριν δύο μήνες από καρκίνο, και τώρα ποιός θα τον επισκέπτεται; Και μετά κι’ άλλοι, ο καθένας με την δική του πονεμένη ιστορία…

Ασυνήθιστη παρέα, πού την ενώνει κάτι κοινό. Είναι όλοι τους ανήμποροι να υπηρετήσουν τον εαυτό τους και οι περισσότεροι εγκαταλειμμένοι από συγγενείς και γνωστούς. Σήμερα θα τους ενώσει κάτι ακόμη…

“Του δείπνου σου του μυστικού…“, “μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Αριστείδης,… ο δούλος του Θεού Δημήτριος, … ο δούλος του Θεού Κωνσταντίνος, … η δούλη του Θεού Σοφία, … ” “μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Γεώργιος”…

    Ο Γιώργος, έχει αναπηρία των κάτω και μερική των άνω άκρων. Όταν πήγε στο ίδρυμα, πριν λίγα χρόνια, ήταν σε ημιάγρια σχεδόν ζωώδη κατάσταση. Σερνόταν στο πάτωμα γυμνός, χρησιμοποιούσε τους διαδρόμους για τουαλέτα, κοιμόταν γυμνός και ξέσκεπος ακόμη και τον χειμώνα και συνέχεια φώναζε, τόσο πού τρόμαζαν οι άλλοι. Μερικοί διαμαρτυρήθηκαν, έφεραν και την ανώτατη εξουσία(!) την τηλεόραση. Αλλά λύση δεν υπήρχε. Πού να τον πάνε τον Γιώργο; Και τότε έγινε κάτι συγκινητικό. Ο κυρ Γιάννης ο φύλακας συμπόνεσε τον Γιώργο σαν νά ‘ταν παιδί του. Υπομονετικά του έμαθε ότι πρέπει να ντύνεται. Να τρώει μόνος του. Τον έμαθε να λέει ευχαριστώ, καλή μέρα, καλή νύχτα… Η μεταμόρφωση ήταν απίστευτη. Το πρόσωπό του Γιώργου ημέρεψε. Άρχισε να γελάει, να χτυπάει με το καλό του χέρι το παράλυτο παλαμάκια όταν ακούει μουσική, να λέει ότι θα πάει φαντάρος… Σήμερα ο δούλος του Θεού Γεώργιος ιματισμένος και σωφρονών μετέλαβε Σώμα και Αίμα Χριστού. Από την στιγμή πού ήλθε ο ιερέας δεν σταμάτησε να φωνάζει χαρούμενα, παππούλη, παππούλη και άλλα πολλά. Όταν πήρε την θ. κοινωνία ηρέμησε, γαλήνεψε το πρόσωπό. Μέχρι πού έφυγε ο παππούλης δεν είπε άλλη κουβέντα.

    … και ο Δείπνος ο μυστικός πού σήμερα είναι ακόμη πιο μυστικός συνεχίζεται με τον Αγαθοκλή, τον Κωσταντίνο, τον Νίκο, τον Βαγγέλη… Σειρά έχουν οι τέσσερις κατάκοιτες, πού πριν δύο μέρες έκαναν ομαδική εξομολόγηση, ώστε να μην ακούει η μία την άλλη, και στην συνέχεια ο κατάκοιτος δούλος η μάλλον Άγγελος του Θεού Αντρέας. Ο Αντρέας με το εξαϋλωμένο πρόσωπο και τα διάφανα μακριά δάχτυλα είναι μονίμως μισογυρισμένος μπρούμυτα, ανασηκωμένος ελαφρά, ακουμπώντας στους αγκώνες του. Το σώμα του φαίνεται παραμορφωμένο. Δεν μπορεί να μιλήσει, αλλά όταν του κρατάς το χέρι κουνάει το κεφάλι και βγάζει χαρούμενες σιγανές κραυγές. Πλήρης εξάρτηση, καμία δυνατότητα διαμαρτυρίας! Αν του δώσουν φαγητό θα φάει, αν του δώσουν νερό θα πιει. Στον ίδιο θάλαμο ο Χαράλαμπος, τυφλός πού βαριακούει. Τι παράδοξος συνδυασμός. Ο ένας δεν βλέπει τον άλλο αλλά του μιλάει και μη παίρνοντας απόκριση εγκαταλείπει την προσπάθεια. Ο άλλος τον βλέπει και τον ακούει αλλά δεν μπορεί να του απαντήσει.

Στον επόμενο θάλαμο ο ευλαβής κυρ Χρήστος με τον Παναγιώτη, 45 χρόνων, πού πριν πωλούσε έτοιμα φαγητά τώρα δεν μπορεί να φάει τίποτε, πριν μιλούσε τέσσερις γλώσσες τώρα σιωπά, μόνο προσεύχεται… Στον τελευταίο θάλαμο ο Κώστας από την βόρειο Ελλάδα με εγκεφαλικό. Το μυαλό λειτουργεί αλλά το στόμα δεν μπορεί να αρθρώσει τις λέξεις. Εξομολογήθηκε με νοήματα και ένα δύο σπασμένες λέξεις. Ο ιερέας ίσως δεν κατάλαβε τί του είπε, ο Κύριος μας όμως τα κατέγραψε όλα επακριβώς.

“Υπάρχουν άλλοι;” “Είναι πάτερ και τρείς πού δεν πρόλαβα να τους καθαρίσω ακόμη. Δεν μπορείτε να πάτε εκεί, μυρίζουν τα δωμάτια”. Τι έργο κι’ αυτό! Να καθαρίζεις κάθε πρωί κατάκοιτους! 60 τρόφιμοι οι μισοί από τους οποίους φορούν πάνες! Η νοσοκόμα πού προπορεύεται και οδηγεί τον ιερέα είναι νέα αλλά κάνει το έργο αυτό με συγκινητική αφοσίωση. Να πάμε να πάμε και σε αυτούς, λέει ο σεβάσμιος ιερέας. Και οι δούλοι του Θεού Θεμιστοκλής, Ιωάννης, Παύλος κουλουριασμένοι στο κρεβάτι μεταλαμβάνουν, και τα πρόσωπά τους φωτίζονται και η ευωδία Χριστού καλύπτει την δυσοσμία. Έπειτα τι είναι αυτή η δυσοσμία μπροστά στην δυσοσμία πού κρύβεται έξω στην κοινωνία πίσω από πολυτελή ρούχα και αρώματα; Κάποτε ρώτησαν τον τρόφιμο ενός τέτοιου ιδρύματος. Πόσοι (ασθενείς) είσαστε μέσα; Και αυτός με αφέλεια αντι-ρώτησε. Πόσοι είσαστε έξω;

Τελείωσε; Σχεδόν, διότι καταφθάνει ο Νίκος ο κωφάλαλος 20 περίπου χρόνων ένα στρογγυλοπρόσωπο και χαρούμενο παλικάρι. Τον ειδοποίησε ο Παναγιώτης. Με τι λαχτάρα ανοίγει το στόμα! Και μετά πως κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά πού οδηγούν στον κήπο κουνώντας τα χέρια του σαν να πετάει! Αχ τι ψυχές κρύβονται πίσω από τους τοίχους των ιδρυμάτων…

Ο Χριστός στο ίδρυμα και οι Άγιοι χαίρονται, οι Άγγελοι πανηγυρίζουν κι εμείς εκστατικοί θαυμάζουμε το μυστήριο της Θείας συγκαταβάσεως. … Εμείς, … πότε θα κατεβούμε από τον θρόνο μας;

 “Η Δράση μας”, Ιούνιος-Ιούλιος 2009

Πηγή:Ηλιαχτίδα.