Τέταρτη Κυριακή των Νηστειών σήμερα, αγαπητοί, καί μνήμη του οσίου πατρός ημών Ιωάννου του Σιναίτου, συγγραφέως της Κλίμακος. Ανεβαίνομε σιγά σιγά πρός τή Μεγάλη Παρασκευή καί τήν Κυριακή του Πάσχα, καί ή Εκκλησία μας προετοιμάζει, όπως προε­τοίμαζε καί ό Ιησούς Χριστός τούς μαθητάς καί ’Απο­στόλους γιά τό Εκούσιον πάθος.

Τό ιερό Ευαγγέλιο, εκ του κατά Μάρκον, μας μεταφέρει στά ριζά του ορούς Θαβώρ. Ο Ιησούς μέ τούς τρεις γνωστούς μαθητάς Του είχε ανεβεί στό όρος, όπου μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών καί είδαν, καθώς μπο­ρούσαν, τή δόξα της θεϊκής Του μορφής, γιά νά πάρουν δύναμη καί νά έχουν θάρρος καί κατά τήν ώραν του πά­θους Του. Κατέβηκαν άπό τό Όρος καί βρήκαν τούς υπό­λοιπους μέ κόσμο πολύ καί μ’ εναν άρρωστο, ενα δαιμο­νισμένο, του οποίου ό πατέρας ήλθε στόν Ιησού, αφού οί Απόστολοι δέν μπόρεσαν νά βγάλουν τό δαιμόνιο, καί του παραπονέθηκε. Καί ό Ίησούς στενοχωρήθηκε καί ονόμασε όλους: «γενεά άπιστη». Καί στενοχωρήθηκε πού ήταν ανάμεσα σέ απίστους, σέ ανθρώπους δηλαδή πού δέν Του έχουν εμπιστοσύνη καί σέ ανθρώπους πού δέν Τόν καταλαβαίνουν. Κι ό πατέρας φώναξε καί είπε: «Δέν μπόρεσαν οί Απόστολοι νά τόν κάνουν καλά, καί σύ, αν μπορείς, κάμε κάτι».

Η προσευχή, —γιατί κι αυτό πού εκαμε ό πατέρας προσευχή ήτανε, βέβαια ανίσχυρη καί δειλή— κάμει μεγάλο καλό στόν άνθρωπο, πάντοτε, καί ιδιαίτερα στις μεγάλες δυσκολίες καί στά προβλήματα. Καί ή δική μας ζωή σήμερα είναι πάρα πολύ δυσκολεμένη, κι έ­χουμε ανάγκη από τήν παρουσία του Θεού, από τήν α­γάπη καί τήν προστασία Του. Καί παίρνομε τή δύναμη του Θεού μέσω τής προσευχής, άλλά καί μέσω τής νη­στείας, καί ιδιαίτερα τώρα την Αγια καί Μεγάλη Σαρακοστή. Γιατί μέ τήν προσευχή ανεβαίνομε στόν Κύ­ριο καί αφήνομε κάθε βιοτική μέριμνα εδώ. Καί μέ τη νηστεία γίνεται καί τό σώμα μας ανάλαφρο καί ανεβαί­νει καί κείνο. Έρχεται άπό κοντά, γίνεται πνευματικό, καί γλιτώνει μέ τή νηστεία καί από αρρώστιες καί άπό βάσανα καί άπό αλλα πολλά. Η Εκκλησία πού τήν ό­ρισε είναι πάνσοφη, ακόμη καί άπό ιατρικής καί επι- στημονικής απόψεως.

Ο Χριστός, στή συνέχεια, νοιάζεται γιά τόν άρρω­στο. Ρώτησε πόσον καιρό υποφέρει, κι ό πατέρας του απάντησε: «Από παιδί, κι αν απορείς κάμε κάτι». Κι ό Ιησούς του λέει: «Έσύ άν εχεις πίστη, εγώ όλα τά μπορώ». Καί στή συνέχεια, αφού είδε νά έρχεται κό­σμος καί του Χριστού δέν τ’ αρέσει ή ματαιοδοξία καί ή επίδειξη, διέταξε τό δαιμόνιο νά βγει. Κι ας λένε κάποι­οι πώς δέν υπάρχει δαιμόνιο καί πώς ό δαίμονας είναι φιλοσοφική εξήγηση του κακού. Μακάρι νά ήταν έτσι. Υπάρχει καί πάρα-υπάρχει καί μάς βασανίζει καί μόνο ό Χριστός καί ή ’Εκκλησία μπορούν νά μάς ελευθερώ- σουν απ’ αυτό. Τό διέταξε, λοιπόν, τό δαιμόνιο νά βγει. Καί κείνο, αφού φώναξε δυνατά καί σπάραξε καί δυσ­κόλεψε τόν κάτοχό του, βγήκε. Καί τό παιδάκι έπεσε κάτω καί πολλοί νόμιζαν πώς πέθανε. Κι ο Ιησούς τό πήρε απ’ τό χέρι καί τό εσήκωσε. Αυτό κάνει ό Ιησούς. Μέ τήν προσευχή καί τή νηστεία του δίνουμε τό χέρι μας  καί μάς δίνει κι Αυτός τό δικό Του. Κι έτσι κάνου­με σχέση, κάνουμε επικοινωνία, κι έχουμε δύναμη. Καί τό παρέδωκε στόν πατέρα του.

Η νεολαία μας σήμερα δαιμονίζεται καί σπαράζει, καί πέφτει κάτω καί πεθαίνει καί πολλές φορές καί στήν κυριολεξία. Μονάχα ό Χριστός καί ή Αγία Εκ­κλησία μπορούν νά βοηθήσουν. Καί στό τέλος Τόν ρώτησαν οί ’Απόστολοι,αφού πή­γαν κατ’ ιδίαν μέ τόν Χριστό, γιατί δέν μπόρεσαν νά βγάλουν τό δαιμόνιο. Καί ό Κύριος δέν τούς μάλωσε γιά τήν άπιστία καί τή δυσκολία. Ό Ιησούς δέν μαλώνει, εμείς μαλώνουμε, αλλά τούς είπε ότι αύτό τό είδος τών δαιμόνων δέν βγαίνει μέ κανέναν άλλον τρόπο, παρά μονάχα μέ προσευχή καί νηστεία. Προσευχή καί νη­στεία, λοιπόν, είναι τά δύο πανίσχυρα όπλα στή ζωή μας.

Καί τελειώνοντας τό Ευαγγέλιο, ό Ιησούς έκανε πάλι δεύτερη προαναγγελία του Πάθους Του, καί τούς είπε πώς θά σταυρωθεί, θά παραδοθεί στά χέρια τών ανθρώπων, όχι στά χέρια τών δαιμόνων, πού ’ναι κάκι­στοι, στά χέρια άνθρώπων πού ευεργέτησε, καί θά Τόν φονεύσουν, αλλά θά αναστηθεί τήν τρίτη μέρα. Δίνει τήν Ανάσταση γιά νά πάρουν θάρρος. Πάντα ό Χριστός, όταν έχουμε  ένα πρόβλημα κι εί­μαστε σταυρωμένοι, μας δίνει κι ένα παράθυρο νά ιδούμε πρός τό μέλλον, τό αισιόδοξο μέλλον, πρός τό Φώς καί πρός τήν Ανάσταση.

π.Ανανίας Κουστένης