To πρώτο έργο του Χριστού επί τής γης ήταν ή κλήση των δώδεκα μαθητών του. Οί δώδεκα αύτοί άπεδέχθησαν τήν κλήση του Χριστού καί «αφέντες άπαντα, ηκολούθησαν αυτώ» (Λουκ. ε' 11). Στή συνέχεια οί Μαθηταί ήσαν πάντοτε μαζί μέ τόν Χριστό, σχηματίζοντας μιά ιδιαίτερη ομάδα. Ή ομάδα τών Δώδεκα Μαθητών, μέ τήν άμεση παρουσία τού Χριστού «έν μέσω αύτών», ήταν ή πρώτη επί τής γής Εκκλησία.

Η Σύναξη τών μελών μιας έκκλησιαστικής κοινότητας «επί τό αυτό» (στό Ναό), μέ τήν αόρατη, άλλά πραγματική πα­ρουσία του Χριστού, συνιστά ιστορική συνέχεια τής πρώτης Εκκλησίας του Χριστού μετά τών μαθητών του. «Ου (όπου) είσι δύο η τρεις συνηγμένοι εις τό έμόν όνομα, εκεί είμι έν μέσω αύτών» (Μτθ. ιη' 20).

Γιά νά πραγματοποιηθεί ή Σύ­ναξη της τοπικής έκκλησιαστικής κοινότητος (’Ενορίας), προϋποτί­θεται μιά «εγκατάλειψη». Οι πι­στοί, μέλη τής Ενορίας, κα­λούνται νά φύγουν άπό τό σπίτι τους, νά εγκαταλείψουν κάθε άλλη απασχόληση καί δραστη­ριότητα, νά άποχωρισθούν από συγγενείς καί φίλους καί νά προσέλθουν στή Σύναξη τής εκκλησιαστικής κοινότητος στην οποία ανήκουν. Άλλωστε καί ό αρχαίος ελληνικός όρος «Εκκλησία» σημαίνει κλήση καί σύ­ναξη. Οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας εκαλούντο να αφήσουν κάθε άλλη τους απασχόληση και νά παραστούν στήν σύναξη τής «’Εκκλησίας του Δήμου» (των πολιτών).

Ή Σύναξη όμως τής τοπικής Εκκλησιαστικής Κοινότητος (ενο­ρίας) προϋποθέτει καί μία άλλου είδους εγκατάλειψη, πνευμα­τικής φύσεως. Ή Εκκλησιαστική Σύναξη είναι ταυτόχρονα καί μιά εγκατάλειψη του «κόσμου» καί των του «κόσμου». Είναι κυ­ρίως απάρνηση του κοσμικού φρονήματος, των βιοτικών μεριμνών καί φροντίδων. «Πάσαν τήν βιοτικήν αποθώμεθα μέρι­μναν», λέγει ό σχετικός ύμνος της θ. Λειτουργίας.

Η Σύναξη της Εκκλησια­στικής κοινότητος είναι, επίσης, μιά εκούσια επιλογή. Οί πιστοί επιλέγουν ελεύθερα καί εκούσια νά προσέλθουν στήν Σύναξη τής Εκκλησίας. Αύτό σημαίνει ότι ή Σύναξη της Εκκλησίας προ­ϋποθέτει, άφ’ ένός, ζώσα πίστη τών μελών τής τοπικής Εκκλησιαστικής κοινότητος (Ενορίας) καί, άφ’ ετέρου, προσωπική παρουσία καί συμμετοχή στίς λειτουργικές συνάξεις της.

Η ομαδική Σύναξη τών πι­στών στό Ναό έχει καί λατρευ­τικό χαρακτήρα. Η λέξη «λα­τρεία» έκφράζει τή μεγάλη αγάπη, αφοσίωση καί τιμή πού έκφράζει ένα πρόσωπο πρός ένα άλλο. Η Σύναξη τών πιστών στό Ναό, γιά τήν τέλεση τών ιερών άκολουθιών καί ιδίως τής Θείας Λειτουργίας είναι ό κατ’ εξοχήν λατρευτικός τρόπος τών χριστιανών. Οί χριστιανοί εκφράζουν τήν λατρεία τους πρός τόν Τριαδικό Θεό, μέ τό σύνολο τών ιερών ύμνων καί προσευχών καί ιδιαίτερα μέ τήν τέλεση του μυ­στηρίου τής Θείας Εύχαριστίας, μέ τό όποιο ή Εκκλησία αξιώνεται νά αντιπροσφέρει στόν Θεό, ως υπέρτατη έκφραση ευχαριστήριας λατρείας, τά όσα ’Εκείνος πρόσφερε γιά τή σω­τηρία τού άνθρώπου. «Τά σά έκ τών σών Σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».

Ο Α.Ε