Τον ελληνικό λαό τον λατρεύω. Η ελληνική επαρχία με μαγεύει. Εκείνο που μ' αηδιάζει είναι η  ''χ ω ρ ι α τ ί λ α''. Η ''χωριατίλα'' είναι το κουτσομπολιό για τ' άπλυτα του καθενός. Αυτό το "τον ξέρουμε δα κι αυτόνα". Το πονηρό, βαλκάνιο βλέμμα που υπονοεί "δεν γελιέμαι 'γω, σε πουλώ και σ' αγοράζω". Το κρυφοκοίταγμα στην ξένη ιδιοκτησία, το κρυφάκουσμα πίσω απ' την μεσοτοιχία. Οι μπηχτές, τα μισόλογα, και πάνω απ' όλα οι χοντράδες, η απύθμενη κοινωνική θρασύτητα.

Την ''χωριατίλα'' την κουβαλάμε μέσα μας. Τη μάθαμε με τον πιο αρχαϊκό τρόπο μάθησης - το παράδειγμα και την μίμηση - από τις οικογένειές μας. Την βλέπω παντού: Στα μεγάλα σαλόνια, στην έδρα του καθηγητή, στους παπάδες και στον καφέ απάνω. Την βλέπω πάνω μου κι αναγουλιάζω.

Η ''χωριατίλα'' είναι η αμάθεια και η εξαθλίωση του ραγιά. Η πεντελής έλλειψη περιεχομένου που για να περάσει η ώρα καταγίνεται με ό,τι πιο ποταπό. Η ντροπή του ελληνισμού. Η αναίρεση του χριστιανισμού.
Πρέπει να φτύσουμε τη ''χωριατίλα'', όπως φτύνουμε το δηλητήριο της οχιάς. Να την πετάξουμε από πάνω μας, όπως πετάμε τα σκουπίδια.
Τότε ίσως θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη δίχως να νιώσουμε βαθιά περιφρόνηση.

π. Σπυρίδων Χιόνης

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com