"Απ' όλα τα μυρούμενα κάλλιο μυρίζει η μάνα".

Η μητέρα είναι η πρώτη που αισθάνεται τη νέα ζωή μέσα της.

Είναι εκείνη που πονά, όταν έρχεται η ώρα να γεννήσει.

Είναι η πρώτη που αγκαλιάζει το παιδί της.

Έχει κάτι το ξεχωριστό.

Γίνεται γιατρός, χωρίς πτυχίο.

Γινεται πνευματικός, χωρίς ιερωσύνη.

Γίνεται δάσκαλος, χωρίς ακαδημία.

Γίνεται κατηχητής, χωρίς ενορία.

Ξέρει να διορθώνει λάθη.

Να καλύπτει ελλείψεις.

Να ηρεμεί θυμωμένους.

Να αγκαλιάζει ξεχωριστά.

Να εμπνέει ιδιαίτερα.

Πολλές φορές της μιλήσαμε άπρεπα, γιατί ξέραμε ότι θα συγχωρέσει.

Την επικρίναμε, γιατί γνωρίζαμε ότι δεν θα το υπολογίσει.

Της κρύβαμε την καρδιά μας  και εκείνη ήξερε να διαβάζει τα μάτια.

Μας έκανε τα χατήρια.

Αγρυπνούσε, όταν εμείς αϋπνούσαμε.

Ήταν τρυφερή στις επιτυχίες μας και γλυκιά στις αποτυχίες μας.

Στεκόταν δίπλα μας, την ώρα του Γάμου μας.

Της τηλεφωνούσαμε, για να αναγγείλουμε χαρούμενα.

Ήξερε κινδύνους, δυσκολίες, αδιέξοδα και τα υποδείκνυε.

Είναι ένα από τα πρόσωπα της ζωής μας, που δεν αντικαθίσταται.

Τα φέρνει έτσι η ζωή, ώστε  πολλά από όσα μας είπε, τα θυμόμαστε, όταν έχει φύγει.

π.Σπυρίδων.