Βρήκε επιτέλους την  λύση στο πρόβλημα του ο πλούσιος κτηματίας .Βασανίστηκε έστυψε το μυαλό του νύχτες ολόκληρες ,έμεινε άγρυπνος και τώρα μετά από τόσους υπολογισμούς αφήνει κάτω το μολύβι. Ενας αναστεναγμός ανακούφισης βγαίνει από μέσα του .Αυτό θα κάνω μονολογεί , θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω πολύ πιο μεγάλες .Θα συγκεντρώσω εκεί τα αγαθά μου και θα περάσω ξέγνοιαστα και χαρούμενα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Πόσο έπεσε έξω στους υπολογισμούς του ο δυστυχής. Την ίδια στιγμή που πίστεψε ότι βρήκε την λύση, όλα γκρεμίζονται. Η φωνή του Θεού τον προσγειώνει στη πραγματικότητα και μένει άναυδος. Αφρον (άμυαλε και ανόητε)αυτήν την νύχτα ζητούν χωρίς άλλο να πάρουν  την ψυχή σου. Αυτά που ετοιμάζεις τίνος θα είναι και ποιός θα τα κληρονομήσει;

Ο άφρον πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής  είναι τύπος πολύ συνηθισμένος στα χρόνια μας. Ειναι εκείνος που περιορίζει τα όνειρα και τις προσδοκίες του στα λίγα χρόνια της επίγειας ζωής του. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτε περισσότερο. Οι βιοτικές του μέριμνες είναι το καθημερινό του πρόβλημα και σε αυτές εξαντλείται όλος ο δυναμισμός του αιχμαλώτου από το πάθος  της υλικής προόδου ,να δημιουργήσει όσο γίνεται μια περιουσία .Ο σημερινός άνθρωπος δεν σκέφτεται ότι το ταξίδι του θανάτου θα το κάνει χωρίς αποσκευές, χωρίς καταθέσεις ,χωρίς βιβλιάρια, χωρίς περιουσιακά στοιχεία ,χωρίς τα υλικά αγαθά τα οποία ίδρωσε για να τα αποκτήσει. Και το πιο θλιβερό είναι ότι το πνεύμα αυτό το υλιστικό το κληροδοτούμε και στα παιδία μας. Τα κάνουμε υλιστές και συμφεροντολόγους απομακρυνωντάς τα από ιδέες και ιδανικά. Το ερώτημα που βασανίζει τους νέους σήμερα δε είναι τι θα  προσφέρω αλλά  πόσα θα παίρνω. Ετσι και εκείνα μαζί με εμάς περιορίζουν τα ονειρά τους ,στο τι θα φάνε στο τι θα πιούνε ,πως θα κάνουνε χρήματα και πως θα περνούν όσο γίνεται πιο καλά χωρίς κούραση και στεναχώριες.

Και το ακόμη πιο θλιβερό είναι το ότι για να πετύχουμε όλα αυτά χρειάζεται να γίνουν συμβιβασμοί ένοχοι με την συνείδηση μας, ανέντιμοι ελιγμοί , ύποπτες συνεννοήσεις, σκοτεινές συναλλαγές και αν χρειασθεί να πατήσουμε πάνω σε πτώματα να γίνουμε ατσίδες  για να εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντα μας. Ερχεται όμως η ώρα να εγκαταλείψουμε τα γήινα. Είτε το θέλουμε είτε όχι αργά η γρήγορα θα φύγουμε από αυτήν την ζωή χωρίς να μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τίποτα από αυτά που αποκτήσαμε με αίμα και ιδρώτα. Οταν βρεθούμε μπροστά στον Αιώνιο Κριτή δε θα ερωτηθούμε για τις περιουσίες μας, ούτε για τα κτηματά μας ούτε για την υλική μας προκοπή. Θα δώσουμε λόγο για κάθε τι που κάναμε για την ψυχή μας για κάθε τι  που κάναμε η δεν κάναμε για τον ελάχιστο αδελφό μας. Τότε πραγματικά αν δεν έχουμε τι να απαντήσουμε, η καταδίκη μας θα είναι όμοια με εκείνη του άφρονα σκλάβου της ύλης και όχι πλούσιου της παραβολής. Ενας ασκητής συνομίλησε με έναν νέο ο οποίος αποκάλυπτε τα ονειρά του.

-Σκέπτομαι να σπουδάσω αρχιτέκτων!

Και ύστερα του λεει; ο ασκητής.

-Ύστερα θα πάρω υποτροφία στο εξωτερικό.

Και ύστερα;

-Θα ανοίξω ένα αρχιτεκτονικό γραφείο, θα παντρευτώ,θα δημιουργήσω οικογένια και θα είμαι πλούσιος.

Και  ύστερα; ξανα ρωτά ο γέροντας.

-Θα γεράσω και όταν έλθει η ωρα θα πεθάνω!

Και ύστερα; επιμένει ο ερημίτης.

Ο νέος έσκυψε το κεφάλι….

Αλήθεια και ύστερα;

Το ίδιο ερώτημα του ερημίτη απευθύνεται προς όλους μας. Ας αφήσουμε ελεύθερη την φωνή της ψυχής μας να δώσει την απάντηση.