Ακούω εξομολογήσεις, προβλήματα, δυσκολίες, κάθε μέρα. Μέσα σε όλες τις συμβουλές που συνηθίζω να δίνω είναι το ξεχωρίζουμε το πρόβλημα από την δυσκολία. Για παράδειγμα ένας αδελφός που παλεύει με τον καρκίνο ή έχει ένα άρρωστο παιδί τότε αυτό συνιστά πρόβλημα ή δύσκολο ή άλυτο καθώς σε πάει με το δικό του ρυθμο.

Τα υπόλοιπα όπως για παράδειγμα οι σχέσεις των ανθρώπων κ άλλα καθημερινά συνιστούν δυσκολίες. Έχω λοιπόν καταλήξει πώς έχουμε δύο περίπου... δυσκολίες αυτή την ζωή. Πρώτον το να μεγαλώνει κανείς τα παιδιά του για την βασιλεία των ουρανών. Και δεύτερον οι σχέσεις των ανθρώπων... Η σχέση με τον σύζυγό ή την σύζυγό μου, το παιδί μου, το φίλο μου, τον γείτονα, τον κουμπάρο, το αφεντικό και ουτο καθεξής...

Όσον αφορά το δεύτερο αλλά τελικά και  το πρώτο, μόνο η αγάπη Του Θεού βοηθά. Στο πρώτο επειδή μας αγαπά περισσότερο από ότι εμείς, ζητώντας φώτιση μας δείχνει το δρόμο. Στη δεύτερη περίπτωση η αγάπη Τού Χριστού μας όπως διδάσκεται στο ευαγγέλιο είναι αυτή που ισορροπεί τις σχέσεις. Αγαπώ δηλαδή ταπεινωνομαι στον άλλο κ τον αποδέχομαι. Η ρήση ωστόσο του πατρός παρακάτω μας αποστομωνει όταν αρχίζουμε να λέμε πόσο δύσκολο είναι να αγαπάς τους διπλανούς σου...

Σ.