Kαι αυτά τα Χριστούγεννα ο νούς μας βρίσκεται στο ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ όπου στην φάτνη των αλόγων ζώων ανακλίνεται ο Νεογεννημένος Σωτήρας ο οποίος σκόρπισε φως σ΄ όλη την κτίση με την ενανθρώπισή του. Περισσότερα 2000 χρόνια πέρασαν από τότε κι όμως οι χριστιανοί ζουν με την ίδια Ιερή συγκίνηση τα γεγονότα των Αγίων Ημερών αυτών. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος σήμερα συνεχίζει την περιγραφή των όσων συνέβησαν κατά την Γέννηση του Θεανθρώπου και μας παρουσιάζει μία οικογενειακή σκηνή η οποία είναι πολύ δραματική. Αφού ανεχώρησαν οι τρεις Μάγοι έχοντας προσφέρει στο Πεδίο της Βηθλεέμ τα πολύτιμα δώρα τους Αγγέλους Κυρίου μέσα στο όνειρο του μνηστήρα της Μαρίας του Ιωσήφ του παραγγέλλει να παραλάβει το Παιδί και την μνηστή του και να φύγει για την Αίγυπτο, διότι ο αιμοβόρος Ηρώδης διψάει για αίμα. Και εδώ αρχίζει το δράμα. Μία μικρομάννα η οποία γέννησε μονάχη της χωρίς τις υποτυπώδεις φροντίδες που θα απολάμβανε η φτωχότερη γυναίκα της Βηθλεέμ με το παιδί της στην αγκαλιά, μέσα στην άγρια νύχτα και κάτω από το φως των αστεριών οδηγούμενη από τον Ιωσήφ παίρνει τον δρόμο της προσφυγιάς τον δρόμο προς το άγνωστο.

Από τότε αδελφοί μου, ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια του Χριστού σ΄ αυτόν τον κόσμο. Από την ώρα που βρισκόταν στα πανάχραντα σπλάχνα της Μητέρας του, δεν βρέθηκε ένας Τόπος αξιοπρεπής, ανθρώπινος για να γεννηθεί αλλά μόνον μία σπηλιά. Τώρα παίρνει τον δρόμο για την Αίγυπτο, ενώ αργότερα όταν άρχισε το δημόσιο Ιερό έργο του οι Άρχοντες του Λαού και το Ιερατείο της εποχής έψαχναν συνέχεια την ευκαιρία να τον λιθοβολήσουν, να τον εκδικηθούν επειδή αντιστρατευόταν τα σχέδια τους κάτι το οποίο κατάφεραν αφού τον οδήγησαν στον σταυρό με την κατηγορία του λαοπλάνου. Η δραματική περιπέτεια όμως του Χριστού δεν σταματά εδώ. Όταν τα εκατομμύρια των Αγίων σφαγιάζονται για το όνομα Του μήπως αυτό δεν είναι διωγμός για Εκείνον ;

Στην δισχιλιόχρονη πορεία της Εκκλησίας μας διακρίνει κανείς εύκολα την επιμέλεια των ανθρώπων για να διώξουν τον Θεό…. Ρωμαίοι αυτοκράτορες, Τούρκοι Οθωμανοί, Κομουνιστές, άθεοι, ορθολογιστές έβαλαν και βάζουν σκοπό της ζωής τους να βρίσκεται ο Ιησούς στην χωρίς τέλος προσφυγιά. Και δεν είναι μόνο αυτό…Πόσοι κ πόσοι δεν έδιωξαν τον Χριστό ακόμη μέσα κι απ΄ τις καρδιές τους, από τις σκέψεις τους, από την ζωή τους, από τα σπιτικά τους. Πόσοι κ πόσοι συνάνθρωποι δεν ζουν σήμερα χωρίς Χριστό μακριά απ΄ τον Χριστό, κλείνοντας του κατάμουτρα την πόρτα που τους κτυπά .

Έχοντας λοιπόν πέρα από προσφυγιά ο Ιησούς ιδιαίτερα νοιάζεται εκείνους που έχουν την ίδια τύχη με κείνον. Τους κυνηγημένους. Τους καταδιωγμένους. Στην στοργική του αγκαλιά έχουν θέση οι πρόσφυγες, οι ξενιτεμένοι, οι εγκαταλελειμμένοι, οι πεινασμένοι , οι σεισμόπληκτοι,πλημμυροπαθείς, οι άνθρωποι που κοιμούνται στα παγκάκια της Αθήνας, εκείνοι που δεν έχουν κάποιον να νοιαστεί γι΄ αυτούς…Ας αγκαλιάσουμε κ εμείς με την προσευχή μας όλους αυτούς τους φτωχούληδες του Θεού και  ας επιτρέψουμε στον Χριστό να έρχεται και  να μένει σαν μόνιμος κάτοικος στις καρδιές μας έτσι ώστε επιτέλους να πάψει να πίνει το πικρό ποτήρι της προσφυγιάς, της ξενιτιάς και της άρνησης.