Ήταν κάποια γυναίκα πάμφτωχη, σ' ένα μικρὸ χωριὸ της Αιτωλοακαρνανίας. Και είχε τρία παιδιά. Κατάφερε να τα μεγαλώσει με απίστευτες στερήσεις και δυσκολίες, όμως με μία μοναδικὴ αξιοπρέπεια. Ήταν η κυρὰ-Βασιλική. Πέθανε παραμονὴ της Παναγίας του 1998.            Την επόμενη μέρα, 15 Αυγούστου, το φτηνὸ φέρετρο με τη σορὸ της ήταν πάνω στην καρότσα του μικρού αγροτικού ημιφορτηγού του Ιερέα και κατευθυνόταν προς το Κοιμητήριο. Ακολουθούσαν μερικοὶ συγχωριανοί της και συζητούσαν για τα βάσανα που είχε περάσει, όταν ξάφνου ευωδίασε ο τόπος.

Ακόμη και χιλιάδες άνθη και λουλούδια να υπήρχαν, δεν θα μύριζαν τόσο. Παραξενεύτηκαν και απόρησαν. Δεν είχαν εξήγηση. Ανάμεσα σ' εκείνους που τη συνόδευαν, ήταν κι ένα Πνευματικὸ παιδὶ του Γέροντα Αμβρόσιου, που λίγες μέρες μετὰ, πήγε και του ανέφερε το γεγονός. Του είπε μόνο πως μία γυναίκα πέθανε και ευωδίασε ο τόπος. Εκείνος στην αρχὴ, έμεινε σιωπηλός. Έπειτα μπήκε στο δωμάτιό του, έμεινε για λίγο και επέστρεψε.
- Αυτὴ αγίασε, απάντησε. Και ξέρεις τον λόγο; Γιατί ποτὲ στη ζωή της δεν παραπονέθηκε. Τέτοιους ανθρώπους θέλει ο Θεός, για να γεμίσει τον Παράδεισο και να κάνει τη Δευτέρα Παρουσία Του. Κατάλαβες;

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης