Ἀξιωθήκαμε καί τούτη τή χρονιά ἀδελφοί νά πανηγυρίσουμε Πάσχα. Ὁ Χριστός μας συνεπής, ἦλθε καί φέτος νά ἀναστηθεῖ καί νά ἀναστήσει τίς ψυχές μας. Ἦλθε νά μᾶς ξαναδώσει ἐλπίδα, νά μᾶς δυναμώσει, νά μᾶς δώσει ἀκόμη μιά εὐκαιρία, νά μᾶς παρακινήσει νά κάνουμε μιά νέα ἀρχή, νά ἀναστήσουμε τόν πεσμένο ἑαυτό μας. Ἐμεῖς ὅμως ποῦ βρισκόμασταν; Ἄραγε εἴμασταν ὅλοι ἐκεῖ; Γιορτάσαμε τήν Ἀνάσταση; Συναντήσαμε τόν ἀναστημένο Χριστό; Τό πήραμε τό μήνυμα; Μήπως μᾶς ἔχει κουράσει ἡ ἐπανάληψη; Κάθε χρόνο Πάσχα;

Ὅσοι δέν ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τό Κλεινόν Ἄστυ ἴσως νά μήν κατάλαβαν κάποια διαφορά. Οἱ ἐκκλησίες ἐδῶ βλέπετε δέν ἐπαρκοῦν γιά νά χωρέσουν τόν κόσμο. Ὅσοι ὅμως ἔσπευσαν νά συνεορτάσουν μέ γονεῖς, ἀδέλφια, συγγενεῖς, φίλους πού περίμεναν, ὅπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, στήν ἐπαρχία, μᾶλλον παρατήρησαν κάτι ἰδιαίτερο. Τό φετινό Πάσχα δέν ἔμοιαζε μέ ἐκεῖνο τό «Πάσχα τῶν Ἑλλήνων, Πάσχα, Μέγα Πάσχα». Ἡ ἔξοδος τῶν Ἀθηναίων πιό ὑποτονική ἴσως ἀπό ποτέ. Τά χωριά δέν πλημμύρισαν ἀπό ζωή, ἡ κίνηση στήν ἀγορά πεσμένη, οἱ ἐκκλησιές δέν ἔσφυζαν ἀπό τό ἐκκλησίασμα, στήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου λίγος ὁ κόσμος, ἀκόμη καί τό ἴδιο το βράδυ τῆς Ἀναστάσεως.

Σίγουρα εἶναι πολλές καί οἱ ἀπουσίες πού σημειώνονται, γιατί ἀναχωρεῖ σιγά-σιγά καί ἡ γενιά, πού ἐκεῖ γύρω στόν μεγάλο πόλεμο, πλημμύριζε τά σχολειά μας. Ὅμως στούς τουριστικούς προορισμούς λέγεται ὅτι οἱ ἐπισκέπτες ἦταν πάρα πολλοί καί ἑπομένως οὔτε στήν «κρίση» μπορεῖ νά ἀποδωθεῖ τό φαινόμενο. Ἐντάξει! Κάθε χρόνο Πάσχα στό χωριό! Μποροῦμε νά πᾶμε καί κάπου ἀλλοῦ. Ἄλλο ὅμως εἶναι τό θέμα. Ὅσοι δέν πῆγαν φέτος στό ἐτήσιο ραντεβού, ἔζησαν Πάσχα; Μήπως ἁπλᾶ ἀπέδραμαν μέ τήν εὐκαιρία τῶν ἀργιῶν γιά διακοπές, γιά ξενοιασιά, γιά ξεκούραση, γιά διασκέδαση μόνο; Ἄς μήν τούς ἀδικήσουμε, ἡ ἀπουσία τους δέν σημαίνει ἀπαραίτητα ὅτι δέν θρησκεύουν, ὅτι δέν εἶναι καλοί χριστιανοί, ὅτι δέν πιστεύουν.

Ἀφορμή ἀποτελεῖ ἡ ἀναφορά μας στήν ἔξοδο τῶν κατοίκων τῶν μεγάλων πόλεων γιά νά ἐξετάσουμε τή στάση ὅλων μας ἀπέναντι στό μοναδικό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Ἀλλά καί τό Θεῖο Πάθος πού προηγεῖται. Βλέπετε, ἡ Ἐκκλησία μας δέν μᾶς φέρνει ἀπευθείας στήν Ἀνάσταση, μᾶς προετοιμάζει σχεδόν δύο μῆνες γιά νά ὑποδεχθοῦμε τό μεγάλο γεγονός. Μπορεῖ νά γιορτάσουμε Πάσχα ἄν δέν βιώσουμε τό Πάθος; Συμμετέχει ὁ σημερινός ἄνθρωπος στά τελούμενα ὅλο τό διάστημα πού προηγεῖται τοῦ Πάσχα; Φοβᾶμαι πώς ὄχι. Μοῦ διηγήθηκε πρόσφατα μιά φίλη ὅτι ἕνα βράδυ Παρασκευῆς, περνῶντας ἔξω ἀπό μιά ἐκκλησία εἶδε κόσμο καί εἶπε νά μπεῖ νά ἀνάψει ἕνα κερί καί μπαίνοντας ἀντιλήφθηκε ὅτι εἶναι Σαρακοστή καί ψάλλονταν οἱ Χαιρετισμοί. Φοβᾶμαι ὅτι ὅσο προχωρᾶ ὁ καιρός, δέν ἀπομακρυνόμαστε μόνο ἀπό τήν πίστη, πού μᾶς παρέδωσαν οἱ πατέρες μας, ἀλλά ξεμακραίνουμε καί ἀπό τήν παράδοση πού στόν τόπο μας φθάνει ὡς τήν πίστη. Τό Πάσχα ἀδελφοί μου ὁ Ἕλληνας ἔμαθε νά τό πανηγυρίζει μέ τήν ψυχή του, ὅσο κανείς ἄλλος λαός. Τό πανηγύριζε ἀκόμη καί σκλάβος ὅταν ἦταν. Τό πανηγυρίζει ἀκόμη καί ὅταν τοῦ λείπουν τά ἀναγκαῖα. Καί ἔμαθε νά τό περιμένει μέ λαχτάρα, ὅπως ἀκριβῶς ἁρμόζει στήν περίσταση. Ἔμαθε βέβαια καί νά προετοιμάζεται γι΄ αὐτό. Τί μπορεῖ νά φταίει καί δέν μᾶς συγκινεῖ τό Πάσχα;

Σίγουρα φταῖνε πολλά. Κατέρρευσε πράγματι τό μοντέλο πού πλάσαμε τά χρόνια τῆς ἀφθονίας. Φαίνεται ὅμως ὅτι τώρα πιά χάνουμε καί τήν ἐλπίδα. Ζοῦμε μόνο γιά τό σήμερα, σάν νά μήν ὑπάρχει αὔριο. Σκλήρυνε ἡ καρδιά μας. Μᾶλλον ἀφοῦ ψάξαμε καί ἐμεῖς σάν ἐκεῖνον τόν σπουδαῖο, πού ἀναζητῶντας τήν ἀλήθεια, ἀπογοητευμένος ἀναφώνησε τό περίφημο, «Δέν πιστεύω τίποτα, δέν ἐλπίζω τίποτα, εἶμαι ἐλεύθερος!».

Ὅμως ζεῖ ὁ Θεός! Μαρτυρᾶ γι΄ αὐτό τό κενό μνῆμα. Ὁ Μεσσίας ἦλθε γιά μᾶς πρίν ἀπό δυό χιλιάδες χρόνια καί μᾶς καλεῖ κάθε χρόνο νά Τόν δοῦμε ἀναστημένο, νικητή τοῦ θανάτου. Νά Τόν συναντήσουμε καί νά πορευθοῦμε μαζί Του πρός Ἐμμαούς τῆς ζωῆς μας. Νά μᾶς πλημμυρίζει λοιπόν ὁ ἐνθουσιασμός πού πηγάζει ἀπό τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως καί ἀποτελεῖ τό θεμέλιο γιά κάθε δημιουργία καί τήν αἰτία γιά τή χαρά. Ἄς μήν πάψει ποτέ στόν τόπο μας αὐτό τό εὐλογημένο πανηγύρι!

Δημήτριος Κοσκινιώτης

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 189