Προσεύχεσθε, τέκνα παμπόθητα, τέκνα εὐλογημένα. Προσεύχεσθε γιατί ἡ προσευχή εἶναι ἀνάσα τῆς ψυχῆς, μέ τό Θεό φιλία. Εἶναι αὐτό πού μᾶς κάνει νά διαφέρουμε ἐμεῖς ἀπό τά ζῶα. Ἄν καί αὐτά προσεύχονται ἀσυνείδητα, μ᾿ ἕνα δικό τους τρόπο. Τ᾿ ὀρνίθι σκύβει, πίνει τό νερό, μετά κοιτᾶ τόν οὐρανό. Τ᾿ ἀηδόνι τό γλυκόλαλο στίς φαραγγιές πουρνό – πουρνό, δικό του ψάλλει ὄρθο.

Προσεύχεσθε, ἀδελφοι, προσεύχεσθε. Τό πρωΐ μόλις ἀντικρύσετε τό φῶς τῆς νέας ἡμέρας, σηκῶστε τά μάτια σας στόν οὐρανό καί ζητεῖστε τό θεῖο ἔλεος. Πέστε μιά, πέστε δυό, πέστε ὅσες φορές μπορεῖτε “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”. Τό βράδυ πρίν νά κλείσετε τά μάτια σας γιά ὕπνο, πέστε πάλι προσευχή, γιατί κανείς δέν ξέρει ἄν τό πρωΐ ξανά σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο θά τ᾿ ἀνοίξη. 
Καί ὅταν δουλεύετε καί λέτε τήν προσευχή αὐτή, καί δύναμη θά παίρνετε καί ἡ δουλειά καλά θέ νά πηγαίνη. Τό ὄργωμα, τό κλάδεμα, ὁ τρύγος καί ὁ θέρος, καί τῶν κυράδων οἱ δουλειές καί τῶν λογίων οἱ γραφές καί τό κουμάντο θἄν ᾿ καλό, αὐτῶν πού κυβερνᾶνε, γιατί ἡ προσευχή γεννᾶ σωστές σκέψεις καί κρίσεις. Ὅλα εὐλογοῦνται μέ αὐτή καί τό κακό σκορπίζει. Καί – πάνω ἀπ᾿ ὅλα – ἡ ψυχή γεύεται γνήσια χαρά, ἀγάπη καί εἰρήνη...