Μια μέρα ό πανιερώτατος Μητροπολίτης τής Αθή­νας κάλεσε στο γραφείο του τον παπα - Νικόλα τον Πλανά κι άρχισε νά τον επιτιμάει και νά τον πικραίνει επειδή είχε πληροφο­ρίες δτι εκανε, παρά τήν απαγόρευση, αγρυπνίες στά διά­φορα εκκλησάκια. Μά κείνος όλο αυτό τό διάστημα δεν εβγανε άχνα άπ’ τό στόμα του. ’Αλλά ωσάν τό Χριστό «...εσιώπα και ούδέν άπεκρίνατο». Είχε σκυμμένο τό κεφά­λι κι αμίλητος φαινόταν ως ενα παιδάκι πού τό μαλώνουν!

Ώσπου, σέ κάποια στιγμή γιά νά τον αναγκάσει ό Δέ­σποτας κάτι νά πει, κάτι νά ομολογήσει ό παπα - Νικόλας, άρχισε νά του απαριθμεί ονόματα κι ανθρώπους άγνωστους και γνωστούς πού είχαν εναντίον του κάτι νά λένε. Μά κείνος άντ'ι ν’ άποκριθεί γιά τήν ουσία των κατη­γοριών καί νά μπει ετσι στον αδιέξοδο λαβύρινθο των δι­καιολογιών καί των εξηγήσεων άρκέστηκε νά λέει μονότονα:

—   Μά πώς, αυτός καλός άνθρωπος είναι. Πώς τό ’κά­νε; Πώς τό ’πε;

Πέρασε ετσι αρκετή ώρα. Καί στις ερωτήσεις του Δε­σπότη ό παπα - Νικόλας απαντούσε γιά όλους τούς ανθρώ­πους ότι ήταν καλοί καί ότι ό δαίμονας τούς είχε βάλει νά τον κατασυκοφαντήσουν σέ ανύπαρκτα ζητήματα. Τότε σέ μιά στιγμή ό Δεσπότης του λέει:

—   Έτσι πού τό πας παπούλη μου, δλους τούς αν­θρώπους θά τούς βγάλεις καλούς κι ακούσιους κακολόγους.

—   Έτσά είναι Δεσπότη μου, καλοί, καλοί είναι οί άνθρωποι.

—   Έ, τότε θά μάς πεις ακόμα πώς κι ό διάβολος κα­λός είναι!

—   Αύτός είναι ό καλύτερος!..

—   Ό καλύτερος; εκανε σαστισμένος ό πανιερώτατος

κι άνοιγόκλεισε τά μάτια του γιά νά πάρει καιρό!

—   Είναι ό καλύτερος, γιατί δίχως εδαυτον ποιος θα πήγαινε στον παράδεισο;

—    !..

Απο το βιβλίο ''Ο Παπακαλόγερος''