Γιά τήν ἀγάπη χρειάζεται δεύτερο πρόσωπο, ἄλλο πρόσωπο, πραγματικά ἕτερο ἀπό τό Θεό. Ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἀνθρώπου, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος συνήθως πέφτει σέ μία ἀπό τίς δυό ἐντολές τῆς ἀγάπης.

Οἱ πιστοί κλίνουν περισσότερο πρός τό Θεό. Λένε, ἀγαπῶ τό Θεό κι αὐτό μοῦ φθάνει. Οἱ ἄλλοι, πού ἀρνοῦνται τό Θεό ἤ δέν τούς ἐνδιαφέρει, λένε ὅτι, ἐγώ ἀγαπῶ τόν ἄνθρωπο κι αὐτό εἶναι ἕνα συγκεκριμένο πράγμα, κι ἑπομένως μοῦ φθάνει.

Στή σύγχρονη ἐποχή, πού τονίζεται πάρα πολύ (ὅταν τονίζεται) ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, ὑπάρχει κίνδυνος ἀκριβῶς ξηρασίας, ἀποπνιγμοῦ τῆς ἀγάπης αὐτῆς, διαστροφῆς τῆς ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπο, διότι λείπει ἡ δεύτερη διάσταση πού εἶναι ἡ ζωή, πού εἶναι ἐνδολογικό συστατικό τῆς ἴδιας τῆς ἀγάπης: Τό νά εἶναι δισδιάστατη. Καί πρός τόν Θεό καί πρός τό ἄνθρωπο.

Ἐπισκόπου Ἀθανασίου Γιέβτιτς