Δυστυχῶς συχνά παρακολουθοῦμε στά ΜΜΕ ἱστορίες κακοποίησης κυρίως παιδιῶν, καί ἐνδοοἰκογενειακῆς βίας κάθε μορφῆς, σωματικῆς καί σεξουαλικῆς, μέ σταθερό σχόλιο: «ἡ γειτονιά ἤξερε, ἀλλά δέ μιλοῦσε».

Καί ἡ ἀδιαφορία ὅμως εἶναι συνενοχή, εἶναι ἀσφαλῶς ἁμαρτία. Δέν ἐπιτρέπεται νά ἐθελοτυφλοῦμε καί νά ἀφήνουμε ἀνυπεράσπιστα τά συνήθως, ἀθῶα θύματα. Κάπως πρέπει νά ἀντιδράσουμε. Χρειάζεται μεγάλο κουράγιο γιά ἄμεση ἐπέμβαση καθώς ὁ κίνδυνος νά ἐκτεθεῖ κανείς στή μανία τοῦ βιαιοπραγοῦντος δέν εἶναι μικρός.

Ἀλλά, τουλάχιστον μιά ἔστω ἀνώνυμη καταγγελία στήν Ἀστυνομία, στόν Εἰσαγγελέα, στήν κοινωνική ὑπηρεσία τοῦ Δήμου, ἤ σέ ὅποιο ἄλλο σωματεῖο π.χ. στό Χαμόγελο τοῦ Παιδιοῦ, καί στήν Ἐκκλησία βέβαια. Μιά τέτοια ἀναφορά μπορεῖ νά βάλει τέλος στό μαρτύριο ἑνός ἀθώου ἤ ἀκόμα καί μιά ζωή νά σώσει.

Ἡ συγκάλυψη ἑνός ἐγκλήματος ἐνάντια στή ζωή, ἀλλά καί ἐνάντια στήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι σχεδόν συμμετοχή καί καμία ἀδιαφορία δέν δικαιολογεῖται, μέ κανένα τρόπο.

Κλειώ - Σταυρούλα Κουράση