Βλέπουμε τον Κύριό μας υψωμένο, καρφωμένο στη μέση της Εκκλησίας μας «εν μέσω της γης». Βλέπουμε Εκείνον που στόλισε τη γη με λουλούδια , «στολισμένον» με αγκάθια στο κεφάλι. Εκείνον που έντυσε τον άνθρωπο με μύρια αγαθά με ζωή, με υγεία, με χαρά, με ανακούφιση, Τον βλέπουμε καρφωμένο γυμνόν «ως κατάδικον…εν μέσω δυο ληστών».

Έχει απλωμένα, τεντωμένα τα χέρια Του, θέλοντας να αγκαλιάσει όλη την ανθρωπότητα. Θέλει να αγκαλιάσει και σένα και μένα και όλους τους τραυματισμένους από την αμαρτία ανθρώπους.

Δίπλα Του δυο ληστές σταυρωμένοι και αυτοί. Το αίμα τρέχει. Τρέχει για να ξεπλύνει τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. Από του Αδάμ μέχρι σήμερα. Ο ληστής σώθηκε με την συναίσθηση και ομολογία της αμαρτωλότητάς του. Εσύ και εγώ ποια τύχη θα έχουμε; Ακούσαμε και εφαρμόσαμε τη διδασκαλία Του; Ομολογήσαμε με την Ιερά Εξομολόγηση τις αμαρτίες μας ; Τις ξεπλύναμε με το ζωήρρυτο αίμα Του; Είπαμε από τα βάθη της ψυχής μας το «Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου»;

Ας το κάνουμε φέτος το καθήκον μας το Χριστιανικό. Ας συμβαδίσουμε με Τον Κύριο μας το δρόμο του Γολγοθά , σταυρώνοντας τον κακό εαυτό μας με τα πάθη μας . Ο δρόμος του Γολγοθά , του Σταυρού, οδηγεί στη Λαμπροφόρο και Σωτήρια Ανάσταση. Μη την χάσουμε.