ΜΕ φοβερὸ χειμώνα ταξιδεύοντας κάποτε ὁ Μιαούλης,καθόταν ἀτάραχος κοντὰ στὰ ξάρτια καὶ ἔβλεπε τὴ φουρτουνιασμένη θάλασσα. Κοντά του στεκόταν ὁ λοστρόμος καὶ περίμενε προσταγή. Ἀλλὰ τὸ πλήρωμα ὅλο, συγκεντρωμένο στὸ ἀπάνεμο πρὸς τὴν πλώρη, ἔδειχνε μεγάλο φόβο.

Οἱ ναῦτες γονατιστοὶ καὶ μὲ δάκρυα παρακαλοῦσαν τὴν Παναγία νὰ τοὺς γλιτώση.

Μερικοὶ μάλιστα εἶχαν ἀνεβάσει τὸ εἰκόνισμά Της ἀπὸ τὸ εἰκονοστάσι καὶ δεμένο τὸ ἔριξαν στὴν ἄγρια θάλασσα, μὴν καὶ θελήση ἡ Χάρη Της νὰ τὴν ἡμερώση.

Ἀγριεμένος τότε ὁ ναύαρχος προστάζει στὸ λοστρόμο:

―Πήγαινε νὰ τοὺς πῆς νὰ βάλουν τὴν εἰκόνα στὴ θέση της, ν’ ἀνάψουν τὸ καντήλι Της καὶ νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ μανουβράρουν ὅπως θὰ τοὺς παραγγείλω γιὰ νὰ γλιτώσουν! Ὄχι νὰ κάνουν ἔτσι μὲ τὸ εἰκόνισμα. Ἔτσι δὲν παρακαλοῦν τὴν Παναγία, τὴ βλαστημοῦν, ὅταν ἔχουν χέρια καὶ ἄρμενα καὶ κάθονται καὶ κλαῖνε. Ἡ Παναγία θέλει νὰ τὰ κουνοῦμε τὰ χέρια μας, παιδί μου!

.
Γιάννης Βλαχογιάννης
(Διασκευὴ Ν. Α. Κοντοπούλου)