Δύο παράλληλα ἀναγνώσματα ἐπέλεξαν, ἀδελφοί μου, οἱ θειότατοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὅρισαν νά ἀναγινώσκονται σήμερα, Κυριακή Ζ´ ἀπό τοῦ Πάσχα, Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἡ λεγομένη ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, ἡ προσευχή του λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος του, μέ τήν ὁποία ἐμπιστεύεται τούς μαθητές του καί τό ἔργο του στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ- Πατέρα του καί τόν παρακαλεῖ γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας του.

Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα εἶναι ἡ προσφώνηση τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου πρός τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ὥρα τοῦ μαρτυρίου του ἐγγίζει καί ἡ στιγμή τῆς «ἀναλύσεώς» του, ὅπως χαρακτηριστικά γράφει, καί τῆς συναντήσεώς του μέ τόν Χριστό πλησιάζει.

Ἀσφαλῶς τά λόγια τοῦ μαθητοῦ δέν μποροῦσαν νά εἶναι διαφορετικά ἀπό τά λόγια τοῦ διδασκάλου του. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀκολουθεῖ τό πρότυπο τοῦ Χριστοῦ καί οἱ λόγοι του ἐμπνέονται ἀπό τούς δικούς του. Οἱ πρεσβύτεροι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου εἶναι μαθητές τοῦ ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, εἶναι ἐκεῖνοι τῶν ὁποίων τήν πνευματική εὐθύνη τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστός, καί οἱ ὁποῖοι μέ τή σειρά τους ἀνέλαβαν τήν πνευματική εὐθύνη τῶν χριστιανῶν πού πίστευσαν στό ὄνομα καί τό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ μέ τό κήρυγμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Τή βαρύτητα αὐτῆς τῆς εὐθύνης, εὐθύνης γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καί τή διαφύλαξη τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἔχει συνειδητοποιήσει ἀπόλυτα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος καί αὐτήν προσπαθεῖ νά μεταδώσει στούς πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά συνεχίσουν τό ἔργο του, πού εἶναι ἔργο τοῦ Χριστοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία του, ὅταν ὁ ἴδιος δέν θά βρίσκεται πλέον ἀνάμεσά τους.

Γι᾽ αὐτό καί τονίζει δύο βασικά στοιχεῖα τά ὁποῖα δέν θά πρέπει ποτέ νά ξεχνοῦν: τό πρῶτο εἶναι ἡ θεία προέλευση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο δημιούργημα ἤ θεσμό, ἀλλά θεῖο καθίδρυμα, τό ὁποῖο ὄχι μόνο δημιούργησε ὁ Χριστός στή γῆ, ἀλλά «περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος». Ἡ φροντίδα καί ἡ μέριμνα τοῦ Θεοῦ γιά τήν Ἐκκλησία του δέν περιορίσθηκε μόνο στήν διά τοῦ Ἰησοῦ ἵδρυση καί θεμελίωσή της ἀλλά καί στήν ἀνά τούς αἰῶνες παρουσία μέσα σ᾽ αὐτή τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο θέτει τούς ἐπισκόπους, τούς ποιμένες καί τούς διδασκάλους νά ποιμαίνουν τήν Ἐκκλησία καί νά ἐργάζονται «πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων», δηλαδή τῶν πιστῶν.

Τό δεύτερο στοιχεῖο εἶναι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας. Καί ἡ ἑνότης αὐτή δέν εἶναι προϊόν ἀνθρωπίνων σχέσεων ἤ συμφωνιῶν, ἀλλά ἀποτέλεσμα τῆς προσηλώσεως στήν πίστη τήν ὁποία παρέδωσε ὁ Χριστός στούς μαθητές του καί αὐτοί στήν Ἐκκλησία, καί ἡ διαφύλαξή της ἀκαινοτομήτου καί ἀπαραχαράκτου.

Γιατί στήν πίστη καί στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν ἀπόψεις καί ἑρμηνεῖες προσωπικές, ὑπάρχει ἡ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὑπάρχει ἡ ζωή καί ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων, πού εἶναι ζωή καί ἐμπειρία ἐν ἁγίῳ Πνεύματι. Ὑπάρχει ὁ Θεός, στήν πρόνοια καί τή δύναμη τοῦ ὁποίου ἐμπιστεύεται ὁ Ἰησοῦς τούς μαθητές του, παρακαλῶντας τον νά τούς «τηρήσει ἐν τῇ ἀληθείᾳ του». Ὑπάρχει ὁ Θεός, στήν πρόνοια καί τή δύναμη τοῦ ὁποίου ἐμπιστεύεται καί ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος τό ἀποστολικό του ἔργο καί τά πνευματικά του τέκνα. Ὑπάρχει ὁ Θεός, ἡ πρόνοια καί ἡ δύναμη τοῦ ὁποίου στήριξε καί κατηύθυνε τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιά νά ὀρθοτομήσουν τόν λόγο τῆς ἀληθείας του καί νά ἀπομακρύνουν τούς βαρεῖς λύκους πού εἶχαν ἐπιπέσει στήν Ἐκκλησία, ἐπιδιώκοντας νά ἀλλοιώσουν τήν πίστη της καί νά ἀπομακρύνουν ἀπό τήν ἀλήθεια τά τέκνα της.

Αὐτούς τούς θεοφόρους Πατέρες πού διεφύλαξαν καί μᾶς μετέδωσαν τόν εὐαγγελικό λόγο, τόν ὁποῖο ἐκήρυξε πρῶτος  ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστολος Παῦλος, τιμοῦμε σήμερα, μνημονεύοντας τῶν ἀγώνων καί τῶν πόνων τους ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί ὑπέρ τῆς δικῆς μας κατά Θεόν προκοπῆς.

Ο Βεροίας Παντελεήμων