Συγκεντρωθήκαμε και σήμερα σε αυτόν τον πάνσεπτο, περικαλλή και μυσταγωγικότατο ναό του Αγίου Νικολάου του Νέου σαν ένα σώμα, σαν σώμα Χριστού και σαν μια ψυχή ομοθυμαδόν όπως λέει η Εκκλησιαστική γλώσσα που σημαίνει «εν ενί στόματι και μιά καρδία», όπως λέει η Λειτουργική γλώσσα της Εκκλησίας.  Ήρθαμε εδώ για να δοξολογήσουμε  τον Θεό για αυτή την Άγια μέρα που μας χαρίζει σήμερα και να παρακαλέσουμε τον Άγιο για το υπόλοιπο της ζωής μας, να πρεσβεύει στο Θεό. Η Εκκλησία ως κύριο έργο της έχει την προσευχή. Οι Απόστολοι μετά την Ανάσταση του Χριστού ήταν «προσκαρτερούντες» και οι πρώτοι Χριστιανοί ιδιαίτρρα ήταν «προσκαρτερούντες » στην προσευχή και την δέηση. Αυτό ήταν το κυρίαρχο και το κύριο έργο της Εκκλησίας. Δέησις μετά προσευχής. Προσευχή μετά δεήσεως. Αυτό συνεχίζει και κάνει η Εκκλησία και σήμερα, δεν έχει μόνον λόγο κηρυκτικό, απλώς και με το κήρυγμα για το κήρυγμα. Ο λόγος για τον λόγο, αλλά πρώτιστα και πριν από τον λόγο έχει την προσευχή. Επί δυόμιση ολόκληρες ώρες είμαστε εδώ από τις επτά η ώρα περίπου, επτά και μισή που ήρθα και εγώ μέχρι αυτή την ώρα και προσευχόμαστε. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί αυτό είναι το κύριο έργο της Εκκλησίας; Και γιατί αυτό είναι το κύριο έργο της ψυχής μου και της ψυχής σας.

   Είναι η ψυχή της Εκκλησίας, η Δέηση. Αυτή συντηρεί με τον αγιότερο τρόπο συντήρησης την πίστη μέσα στον οργανισμό της ψυχής μας και μέσα στα βάθη του είναι μας. Κάνουμε προσευχή. Πολλοί από εσάς σήμερα εδώ έχετε ήδη προσευχηθεί θερμά, κάποιοι ίσως περνούν κάποια κανάλια ή στάδια πόνου , θλίψης ,αγωνίας ,αβεβαιότητας.Όλα αυτά γίνονται προσευχή.Όλα αυτά κατευθύνονται ως θυμίαμα ενώπιόν Του, για αυτό Τον παρακαλέσαμε χθες «κατευθυνθήτω η προσευχή μου Κύριε» σαν το θυμίαμα που ανεβαίνει στον Ουρανό. Αυτό κάναμε. Αυτό κάνει διαχρονικά η Εκκλησία με τους ποιμένες της, με τους ιερείς της, με το ιερατείο της, σαν ένα σώμα και σαν μια ψυχή προσεύχεται σαν οικογένεια του Θεού για την ευρύτερη μεγάλη οικογένεια του Θεού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, σε όλη την Οικουμένη. Μ’ αυτό το πνεύμα είμαστε και σήμερα εδώ. Αυτό είναι το πνεύμα της Εκκλησίας. Αυτή είναι η ζωή της, αυτή είναι η αναπνοή της, η Προσευχή και η Δέηση. Εύχομαι ολόψυχα όπως ευχήθηκα και χθες το βράδυ η ελαχιστότητά μου με την άδεια και την ευλογία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου σας,που μου έδωσε την δυνατότητα να βρίσκομαι ανάμεσά σας και να γίνομαι κοινωνός της δικής σας Πίστεως. Μιας Πίστεως που’ναι πλημμυρισμένη με πολλή ταπείνωση, με πολλή επίγνωση και με πολλή αγάπη. Είδα νέα παιδιά να περικυκλώνουν το Θυσιαστήριο, με πρώτον τον υιό του ιερέως και όλα αυτά τα ευλογημένα παιδιά που έχουν μάθει να λένε «Χριστός Ανέστη»,έχουν μάθει να λένε «Ευλογείτε», έχουν μάθει να χαιρετούν με σεβασμό τους ιερείς και τους επισκόπους και αυτό είναι το θαύμα της Πίστης που γίνεται με τον καλύτερο και πάντοτε με τον πιο προσευχητικό τρόπο στις ψυχές των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων γιατί προτού μιλήσουμε για τον Θεό στους ανθρώπους θα πρέπει να κάνουμε προσευχή, να μας δώσει δύναμη ο Θεός να μιλήσουμε σωστά την κατάλληλη στιγμή, την κατάλληλη ώρα που θα μπορεί να μας ακούσει ο άλλος. Η μεγαλύτερη τέχνη του ανθρώπου είναι η ακουστική του τέχνη. Να ακούει καλά. Και  αν δεν τον κάνουμε εμείς να ακούει καλά τότε δεν έχει ακούσει τίποτε. Απλώς έχει ακούσει ένα από τα πολλά κηρύγματα που ακούγονται συνεχώς και που ο κόσμος λέει «Πολύ καλά τα είπε » ο Ιεροκήρυκας. Όμως το πρόβλημα δεν είναι πάντοτε αν πολύ καλά τα λέμε ή μετρίως καλά τα λέμε, το πρόβλημα είναι τι μεταγγίζουμε στις ψυχές μας όπως τόνισα και χθες, τι βάζουμε μέσα στα βάθη του είναι μας και ζούμε μαζί με τον Θεό σε όλο τον κύκλο της ζωής μας και στις χαρούμενες και στις δύσκολες και στις τραγικές ώρες που μας επεφύλαξε ή που μας επιφυλάσσει ο Θεός.

     Δεν ξέρουμε έξω στο «πέτρινο θυσιαστήριο» της σκληρής πραγματικότητας της ζωής τι μας επιφυλάσσει ο Θεός ανά πάσα στιγμή και ώρα και γι’αυτό είμαστε στο Πέτρινο Θυσιαστήριο εδώ του ναού για να πάρουμε δύναμη από αυτό, για να πάρουμε κουράγιο, για να πάρουμε ψυχικό σθένος να αντιμετωπίσουμε  ότι αντιμετωπίζεται και ότι δεν αντιμετωπίζεται με την λογική και αντιμετωπίζεται μόνο με την πίστη. Ή ότι αντιμετωπίζεται με την πίστη μπορεί να αντιμετωπιστεί αν αντιμετωπίζεται το ανάλογο πρόβλημα και δια της λογικής. Μα πάνω από όλα μέσα στην λογική, δηλαδή στο υπέρλογο του Θεού.Όλα τα αναφέρει ο άνθρωπος στον Θεό  ,ο του Θεού άνθρωπος όπως  έλεγαν οι παλαιοί. Πόσα παιδιά έχουν και οι παλαιοί φώναζαν «δύο του Θεού ή πέντε του Θεού», «Έχει ο Θεός», ή κάθε φράση των ανθρώπων κάποτε ήταν μόνον ο Θεός. «Ότι πει Εκείνος », «Δοξασμένο το όνομά Του». Αυτή είναι η Πίστης του λαού, αυτή είναι η Πίστης των ανθρώπων, αυτών που πιστεύουν πολύ πιο έντονα απ’ ότι μπορεί να πιστεύουμε εμείς οι δήθεν ή εξειδικευμένα  πιστοί. Ο χριστιανός δεν είναι ποτέ δήθεν και δεν είναι ποτέ εξειδικευμένος. Η σοβαροφάνεια είναι η μεγαλύτερη αμαρτία. Η σοβαροφάνεια είναι η ασθένεια της ψυχής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος του Θεού δεν είναι σοβαροφανής, είναι σοβαρός, είναι χαρούμενος, είναι αναστάσιμος, είναι ενίοτε σαν παιδί μικρό που μπορεί να ευλογεί και να αγιάζει την κτίση ολόκληρη που μπορεί να δέχεται την ευλογία του Θεού μέσα στο είναι του και να την μεταφέρει έξω χωρίς πολλά λόγια. Δεν έχει ανάγκη από δικηγόρους ο Θεός. Μόνο η ματιά μας αρκεί  πολλές φορές να προβληματίσει ή να μεταφέρει μήνυμα. Ο Χριστός σαν Τον πρόδωσε ο Πέτρος τρεις φορές δεν του είπε τίποτα. Δεν μίλησε καθόλου. Και λέει ο Ευαγγελιστής στα περίφημα λόγια «εμβλέψας» ο Ιησούς. Τον κοίταξε μόνον και μόνο μια ματιά Του ήταν καταλυτική για να μπει μέσα στα βάθη του είναι του και ανάλογα να ελέγξει τα σκοτεινά μέρη της ψυχής του. Μπροστά στον Πιλάτο και στους σταυρωτές Του, σ’ αυτούς που υπέγραψαν την θανατική καταδίκη Του πλένοντας μάλιστα και τα χέρια τους Εκείνος «εσιώπα». «Ο δε Ιησούς εσιώπα ώστε  θαυμάζειν τον ηγεμόνα λίαν». Αυτή ήταν η καταλυτική σιωπή του Ιησού. Απαντούσε λακωνικά και μιλούσε όσο γινόταν λιγότερο και σιωπούσε περισσότερο ιδιαίτερα τις ώρες του μαρτυρίου. Αυτή ήταν και η ζωή του πιστού.

   Ο καθένας από μας ανεβαίνει έναν Γολγοθά, ένα μαρτύριο και αν δεν το σηκώνει αυτή την στιγμή κάποια στιγμή θα χρειαστεί να σηκώσει αυτό τον σταυρό και να ανεβεί έναν Γολγοθά. Και τότε η ψυχή πρέπει να’ ναι ζυμωμένη και προετοιμασμένη για αυτό τον Γολγοθά. Να τον δεχτεί με σιωπή, με πίστη, με καρτερία, με όσο γίνεται περισσότερη αδιαμαρτύρητη στάση. Αυτός είναι ο πιστός μέσα σε πολύ σύντομα λόγια που προσπαθώ να πείσω και τον εαυτό μου περισσότερο και πολύ λιγότερο εσάς. Το πόσο πρέπει να είμαστε πιστοί, σταθερά πιστοί στην ζωή μας, όπως ανάβουν τα καντήλια της Εκκλησιάς και η ακοίμητη καντήλα έτσι να παραμένει και η δική μου και η δική σας πίστη ακοίμητη. Στις δυσκολίες και στις ανάγκες και στις ανηφόρες της ζωής. Κρατήστε την πίστη αναμμένη σαν ακοίμητη καντήλα και αυτή μεταδώστε την με έναν άγιο και διακριτικό τρόπο στα παιδιά σας, στους γύρω σας και κρατήστε την παρακαταθήκη της Πίστεως σαν τον καλύτερο «Μαργαρίτη» και τον ωραιότερο Θησαυρό  που μπορεί  να έχει ο άνθρωπος μέσα του. Ο πιστός άνθρωπος είναι ο πιο ευλογημένος άνθρωπος. Είναι ο πιο ειρηνικός, ο πιο ευεργετικός, ο άνθρωπος εκείνος που δημιουργεί  ελπίδα και το κουράγιο ,έχοντας χάσει και εκείνος πολλές φορές την ελπίδα και το κουράγιο του και απλώς παρακαλεί τον Θεό! «Πρόσθες ημίν πίστιν».Δώσ’μου όσο γίνεται και άλλη Πίστη. Πιστεύω Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία, Πιστεύω Κύριε, προσπαθώ να πιστεύω. Εσύ βοήθα τις αδύνατες γωνιές και τις αδύνατες πλευρές του μυαλού και της ψυχής μου που εισχωρούν σε επιρρεπή, σε ρεύματα και σε κακοκαιρίες απιστίας.

Aπομαγνητοφωνημένη ομιλία του Σεβ.Μητροπολίτου Καβάσων κ.ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ κατά την Πανηγυρική Θ.Λεοτουργία της μνήμης του Αγίου μας(9-5-14) με την επιμέλεια της Δήμητρας Κολοκούρα.