Στὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ποὺ περιγράφει ἡ σημε­ρινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, βλέπουμε τὸν Κύριο Ἰησοῦ νὰ κάνει τὸ πρῶτο βῆμα πρὸς αὐτόν. «Αὐτὸς εἶδε τὸν τυφλόν, οὐχ ὁ τυφλὸς αὐτῷ προσῆλθε», σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Δὲν κάλεσε ὁ φτωχὸς τυφλὸς τὸν Κύριο ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος τὸν πλησίασε καὶ μὲ ἰδιαίτερη στοργὴ τὸν θεράπευσε καὶ τοῦ χάρισε τὸ φῶς του.  Κι ἐμεῖς, ἂν γνωρίζουμε ἢ μαθαίνουμε κάτι γιὰ τὸν Χριστό, τὸ ­ὀφείλουμε σ’ Ἐκεῖνον... Δὲν γνωρίσαμε ἐμεῖς τὸν Θεό, ἀλλὰ Ἐκεῖνος μᾶς ἀποκάλυψε τὸν Ἑαυτό του (Γαλ. δ΄ 9). Αὐτὸς ­ἔτεινε πρῶτος τὸ χέρι καὶ μᾶς ἔδωσε γνωριμία. Αὐτὸς πρῶτος χτύπησε τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας γιὰ νὰ εἰσέλθει. Αὐ­­­­­τὸς μᾶς πιάνει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ μᾶς κρατᾶ γερά, μᾶς προστατεύει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ λύτρωση καὶ τὴ σωτηρία. Ἂς δοξάσουμε λοιπὸν τὸν Κύριο ὡς τὸν αἴτιο τῆς σωτηρίας μας κι ἂς Τὸν ἀ­­­γαποῦμε ὅλο καὶ περισσότερο ­διότι «αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Α΄ Ἰω. δ΄ 19).

Ἦταν εὔλογη ἡ ἀπορία τῶν μαθητῶν ὅταν εἶδαν τὸν ἐκ γενετῆς τυφλό, κι ἀμέσως τὴν ἐξέφρασαν:

–Διδάσκαλε, ποιὸς ἁμάρτησε γιὰ νὰ γεννηθεῖ ὁ ἄν­θρω­­πος αὐτὸς τυφλός; Ἁμάρ­τησε ὁ ἴδιος ὅταν ἦταν ἀκόμη μέ­σα στὴν κοι­λιὰ τῆς μητέρας του, ἢ ἁ­­­μάρ­τησαν οἱ γονεῖς του καὶ τιμω­ρεῖται αὐτὸς γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους;...
Καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς τοὺς ἀπάντησε:
–Οὔτε αὐτὸς ἁμάρτησε, οὔτε οἱ γονεῖς του, «ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ». Ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς γεννήθηκε τυφλός, γιὰ νὰ φα­­νε­­­ρω­θοῦν μὲ τὴν ὑπερφυσικὴ θεραπεία τῶν ματιῶν του τὰ ἔργα ποὺ ἐπιτελεῖ ἡ δύναμη καὶ ἡ ἀγα­θό­­τητα τοῦ Θε­οῦ.  Εἶναι ­δύσκολο νὰ διακρίνουμε γιατί ὁ πανάγαθος Θεὸς ἐπιτρέπει τὴν κάθε δοκιμασία στὴ ζωή μας. Ἕνα εἶναι βέβαιο: ὅτι κάθε δοκιμασία ἢ θλίψη ποὺ ἀντιμετωπίζουμε ἔχει τὸν σκοπό της. Τὴν ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς εἴτε γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγήσει γιὰ κάποιο λάθος μας, εἴτε γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καλλιεργήσουμε ἅγιες ἀρετές, ὅπως ἡ πίστη, ἡ ὑπομονή, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, εἴτε γιὰ νὰ φανερώσει τὴ δύναμή Του στὴ ζωή μας μὲ τρόπο θαυμαστὸ καὶ συγκλονιστικό. Σὲ κάθε περίπτωση, πολλὲς καὶ μεγάλες εἶναι οἱ ὠφέλειες ποὺ θὰ ἀποκομίσουμε. Ἂς κάνουμε λοιπὸν ὑπομονὴ καὶ μὲ εἰρήνη ψυχῆς ἂς λέμε πάντοτε: «Τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. κα΄ 14).

Ὕστερα ἀπὸ τὴ θεραπεία του ὁ πρώην τυφλὸς ἔγινε τὸ ἐπίκεντρο τοῦ ἐν­διαφέροντος στὰ Ἱεροσόλυμα. Πολλοὶ ποὺ τὸν συναντοῦσαν δὲν ­πίστευαν ὅ­­­­τι αὐτὸς εἶναι πράγματι ὁ γνωστὸς τυ­φλὸς ζητιάνος. Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς βεβαίωνε: «Ἐγώ εἰμι». Καὶ ἄρχιζε νὰ διηγεῖται πῶς ὁ Κύριος τὸν θεράπευσε. Θεωροῦσε τὸν Ἰησοῦ εὐεργέτη του, καὶ τὸ διεκήρυττε παντοῦ, χωρὶς νὰ ὑ­­­πολογίζει τὶς ἀντιδράσεις τῶν φανατικῶν Ἰουδαίων. Κι ὅταν τὸν ­ὁδήγησαν μπροστὰ στοὺς Φαρισαίους, δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσει μὲ παρρησία ὅ­­­τι ὁ Χριστὸς «προφήτης ἐστὶ» καὶ ὅτι Αὐτὸς τὸν θεράπευσε. Τότε οἱ ­­Φαρισαῖοι τὸν ἔδιωξαν μὲ θυμό. Τὸν ἔβγαλαν ἔξω, ἀλλὰ βγῆκε νικητής. Διότι ὁ πρώην τυ-φλὸς ἀναδείχθη­κε ὁμολογη­τὴς τῆς Ἐκκλησίας.  Τὸ ­παράδειγμά του διδάσκει κι ἐ­­­­μᾶς νὰ μὴ ­διστάζουμε νὰ ὁμολογοῦμε τὴν ­ἀ­­­­λήθεια, ὅ,τι κι ἂν μᾶς κοστίζει. Στὴν καθη­μερινή μας ζωή, στὸ χῶρο τῆς ἐρ­­γα­σί­ας μας, ἴσως καὶ στὸ ­συγγενικό μας περιβάλλον, σὲ κάθε περίσταση, καὶ πο­­λὺ περισσότερο ὅταν ἡ ἀλήθεια διαστρέφεται καὶ ὁ Χριστὸς ὑβρίζεται καὶ περιφρονεῖται, ἔχουμε χρέος νὰ μιλοῦ­με καὶ νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὴν πίστη μας.
      Αὐτὴ ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως δὲν εἶναι ἔργο μόνο τῶν ἱερέων καὶ τῶν θεολόγων. Εἶναι ἔργο ὅλων μας. Ἡ ὁμολογία πίστεως δὲν ἀπαιτεῖ ρητορικὰ προσόντα οὔτε ἀπομνημόνευση κάποιων συγ­κεκριμένων ­ἐπιχειρημάτων. Ὁμολογία πίστεως εἶναι ἡ κατάθεση τῆς προσωπικῆς μας ἐμπειρίας ὄχι μό­νο μὲ τὸν λόγο ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ παράδειγμά μας· μὲ τὴν ὅλη ζωή μας.

Πηγή:ΣΩΤΗΡ