Η ΠΑΤΡΙΔΑ  μας τιμά καί γιορ­τάζει μιά μεγάλη καί τρανή επέτειο. Είναι τό μεγαλειώδες έπος της 28ης ’Οκτωβρίου του 1940, πού ό έλληνικός λαός έγραψε στά βορειοηπειρωτικά βουνά. Δικαιολογημένα, λοιπόν, ή λαμπρή αύτή εποποιΐα χα­ρακτηρίστηκε ώς ένα καινούργιο ιστορικό θαύμα. Καί ήταν πράγματι θαύμα, άν σκεφθεϊ κανείς, ότι ή μικρή Ελλάδα είχε νά παλέψει με δύο σιδερόφρακτες αυτοκρατορίες, μπροστά στίς οποίες είχαν λυγίσει μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη.

ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ έχει υπο­γραμμιστεί ό ενθουσιασμός πού επικρατούσε τότε, όπως καί ή ενότητα καί ή ομοψυχία του ελληνικού λαού. Τούτο αντικατοπτρίζεται καί στά διαγγέλματα τής ηγεσίας τής χώρας μας: «Μέ πίστιν εις τόν Θεόν καί είς τά πεπρωμένα τής φυλής τό έθνος σύσσωμον καί πειθαρχούν ώς εις άνθρωπος θά αγωνισθεί ύπέρ βωμών καί εστιών μέχρι τής τελικής νίκης».

ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ, τόν ένθουσιασμό καί τήν πίστη στό δίκαιο τού Αγώνα έρχονται νά έκφράσουν τά γράμματα τών φαντάρων μας, πού πολεμούσαν στά χιονισμένα βουνά τής Βορείου Ηπείρου. 'Ένας έφε­δρος αξιωματικός, σέ επιστολή του πρός τήν ηρωΐδα της Αντίστασης Λέλα Καραγιάννη, έγραφε: «Μού γράφεις νά μήν χάνω ποτέ τό θάρ­ρος μου. Αλλά δέν τό έχασα ποτέ έως τώρα, ούτε πρόκειται νά τό χάσω. Πρέπει νά ξεύρεις ότι τό έμβλημά μου, καθώς καί τών άλλων συναδέλφων μου, είναι νίκη ή θάνα­τος. Έχω πίστη στην Παναγία, ή οποία μάς προστατεύει καί ή οποία απέδειξε ότι μάς προστατεύει».

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ είναι τό γεγονός ότι οί γονείς αντιμετώπιζαν τήν είδηση γιά τό θάνατο τών παι­διών τους στή μάχη μέ ύψηλό πα­τριωτικό αίσθημα καί μεγάλη ψυχική γενναιότητα. Ιδού δύο συγ­κινητικά παραδείγματα: Μιά χήρα γυναίκα, ή Διαμάντω Μονίου, από τά Μέγαρα, όταν πληροφορήθηκε τό θάνατο τού παιδιού της, είπε: «Ό Δημητρός μου, ό μοναχογιός μου, προστάτης τριών κοριτσιών μου, έπεσεν υπέρ πατρίδος. Χαλάλι τής πατρίδος ό Δημητρός μου, άς ήτανε νά πέθαινα καί εγώ πολε­μώντας μαζί του. Ζήτω ή πατρίς!».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ είχε σταλεί στίς 2 Φεβρουάριου 1941 πρός τόν τότε πρόεδρο τής Κυβερνήσεως Αλέξανδρο Κορυζή ή πα­ρακάτω συγκινητική επιστολή: «Ό υιός μου Ευάγγελος Ίωαννίδης απωλέσθη είς τάς επιχειρήσεις τής Κλεισούρας. Παρήγγειλα είς τούς τέσσαρας ήδη υπηρετούντας, Χρήστον, Κώσταν, Γεώργιον καί Νί­κον νά έκδικηθώσι τόν θάνατον αδελφού των. Κρατώ είς εφεδρείαν άλλους τέσσερις, Πάνον, Αθανάσιον, Γρηγόριον καί Μενέλαον, κλάσεων 1917 καί νεωτέρων. Παρακαλώ, κληθώσιν ονομαστικώς αύτοί είς πάσαν περίπτωσιν ανάγκης  τής πατρίδος ή, τυχόν άπωλείας ετέρου τέκνου μου πρός έκδίκησιν  έχθρού. 'Ύστατον επιφώνημα θέλει  είναι: Ζήτω ή Πατρίς!».

ΦΕΡΝΟΥΜΕ στή μνήμη τούς επώνυμους καί ανώνυμους  ήρωες τών βορειοηπειρωτικων  βουνών, οι όποιοι έγραψαν τη Μεγάλη έποποιΐα τού Σαράντα.Αποτελεί έθνική ανάγκη νά θυμόμασται  όλους, αύτούς πού ένσάρκωσαν τις αρετές τής φυλής μας καί τήν oμορφιά  τής ανθρώπινης ψυχής.

Γ.Δ. ΚΟΥΒΕΛΑΣ