Η Ἐθνική Ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 μᾶς βρίσκει καί φέτος ἀνέτοιμους νά τήν κατανοήσουμε, νά τήν ζήσουμε καί νά τήν ἀξιοποιήσουμε γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν πολλῶν καί περιπλόκων προβλημάτων τοῦ σήμερα.

Αὐτό πού μᾶς συμβαίνει, εἶναι καί τό καίριο πρόβλημα τῶν σημερινῶν. προβλημάτων μας. Τό νά μή μποροῦμε νά ἰδοῦμε καί νά οἰκειοποιηθοῦμε τά γεγονότα πού σηματοδότησαν τήν νεώτερη ἱστορία μας καί ζωντάνεψαν τήν Πίστη τῶν Πατέρων μας μέ τήν αὐτοπρόσωπη Παρουσία τῆς Παναγίας μας, γιά ἄλλη μιά φορά, ὡς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ στά πεδία τῶν μαχῶν κατά τοῦ Ἄξονος τῆς ἀλαζονείας, τῆς βαρβαρότητος καί τοῦ ἐπεκτατισμοῦ.

Πρέπει κατεπειγόντως νά μᾶς ἀπασχολήση τό ἐρώτημα: Πῶς μέσα σέ ἑβδομήντα χρόνια –μέ τό πέρασμα μιᾶς γενιᾶς– ἀλλοτριωθήκαμε τόσο πολύ, πού δέν θυμίζουμε πιά οὔτε τόν Χριστιανό ἀλλ’ οὔτε καί τόν Ἕλληνα! Τώρα, πού δέν θυμίζουμε αὐτό πού ἔχει ἀξία, τώρα, πού σάν ὅλα τ’ ἄλλα, δέν μᾶς λέει τίποτα καί ἡ ἱστορία μας, “τό ἔχουμε ρίξει” στίς... προφητεῖες! Μᾶς ἀρέσει νά ἀκοῦμε καί νά μεταφέρουμε προφητεῖες, παλαιές καί σύγχρονες, γιά τά μελλούμενα πού πρόκειται νά συμβοῦν! Καί εἴμαστε σίγουροι ὅτι ξέρουμε καλά νά ἑρμηνεύουμε τίς προφητεῖες, παρ’ ὅτι ἔχουμε οἰκτρά ἀποτύχει στήν ἑρμηνεία καί στήν ἀξιοποίηση τῶν γεγονότων πού πέρασαν! Ἀλλοίμονο!

Αὐτή ἡ βλακώδης προφητολαγνεία μας, ἐξηγεῖ ἀπόλυτα καί τή σημερινή κατάστασή μας, ἀπό τήν ὁποία μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά μᾶς λυτρώση, ἄν μᾶς λυπηθῆ, θεωρώντας μας –ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Ἐπιφάνιος– ἤ βλάκες ἤ τρελούς!

Τελειώνουμε τήν “ἐλεγεία” μας, μέ ἕνα ἀπόσπασµα ἀπό τό ποίημα «Ὁ Κῆπος τοῦ Προφήτη» τοῦ μεγάλου Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιµπρᾶν ( 1883-1931 ,ناربج ليلخ ناربج ), πού τό ἔγραψε τό 1923 καί ἀκτινογραφεῖ μέ ἐκπληκτικό τρόπο τήν πνευματική ἐθνική μας ἀσθένεια ἀλλά καί καταγράφει τίς συνέπειές της στήν καθημερινή μας ζωή:

 «Τό ἔθνος νά λυπᾶστε, ἄν φορεῖ ἔνδυμα πού δέν τό ὕφανε.

Ψωμί ἄν τρώει, ἀλλά ὄχι ἀπ’ τή σοδειά του.

 Κρασί ἄν πίνει, ἀλλά ὄχι ἀπό τό πατητήρι του.

Τό ἔθνος νά λυπᾶστε,

πού δέν ὑψώνει τή φωνή παρά μονάχα στή πομπή τῆς κηδείας.

Πού δέν συμφιλιώνεται, παρά μονάχα μές τά ἐρείπιά του.

Πού δέν ἐπαναστατεῖ,

παρά μονάχα σάν βρεθεῖ ὁ λαιμός του ἀνάμεσα στό σπαθί καί τήν πέτρα.

Τό ἔθνος νά λυπᾶστε πού ἔχει ἀλεποῦ γιά πολιτικό,

ἀπατεῶνα γιά φιλόσοφο,

μπαλώματα καί ἀπομιμήσεις εἶναι ἡ τέχνη του.

Τό ἔθνος νά λυπᾶστε πού ἔχει σοφούς ἀπό χρόνια βουβαμένους»!

Τήν Ἑλλάδα νά λυπᾶστε, προσθέτω ἐγώ, πού ἐνῶ ἔπρεπε νά εἶναι «τό Φῶς τοῦ κόσμου», ἔγινε σκοτάδι καί, παρ’ ὅτι οἱ ἀλλοεθνεῖς τῆς δίνουνε τό φῶς τῶν συμβουλῶν τους, ἐξακολουθεῖ νά μήν ἀκούη! Ὁ καθένας μας ἄς ἀναλάβη τίς εὐθῦνες του!...

Πρωτ. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης