Ξεκινήσαμε σχετικώς πρωί για τις φυλακές. Σε τρεις ώρες περίπου θα φτάναμε. Σ’ όλη τη διαδρομή ήμουν ανήσυχος. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν κορεατικές φυλακές και δεν ήξερα τι θα συναντούσαμε. Σκεφτόμουν διάφορα. Ο κ. Κίμ, ό Κορεάτης οδηγός, δεν φαινόταν κι αυτός να ’χε όρεξη για πολλές κουβέ­ντες. Σιωπηλοί και σκεπτι­κοί διανύαμε τα χιλιόμετρα που μας έφερναν όλο και πιο κοντά στις φυλακές.

- Τί μπορεί στ’ αλήθεια, να πάθει κανείς; Διέκοψε κάποια στιγμή την σιωπή. Να βρεθεί στα καλά καθούμενα στην φυ­λακή!

- Πώς έγινε, τον ρώτησα. Λεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες. Ξέρω μόνον ότι ο καημένος ο  Γιοχάν είναι αθώος.

- Ο Γιοχάν δεν είναι η μο­ναδική περίπτωση. Ξέρετε, πάτερ, πόσοι άνθρωποι βρίσκο­νται άδικα στην φυλακή μετά την τελευταία οικονομική κρίση που έπληξε την Κορέα; Ένας από αυτούς είναι κι ο δικός μας Κατηχούμενος. Ήταν συνέταιρος, συνέχισε να μου εξηγεί ο κ. Κίμ, με κάποιον σε μια επιχείρηση. Τελευταία οι δουλειές  δεν πήγαν καλά . Η επιχείρηση φαινόταν πως οδηγούνταν στην διάλυση. Ο Γιοχάν έδειξε εμπιστοσύνη στον συνέταιρό του και την πάτησε. Εκείνος βλέποντας την άσχημη κατάσταση μπόρεσε, πλαστογραφώντας την υπογραφή του Γιοχάν, να πάρει όσα χρήματα είχαν στις Τράπεζες  και να φύγει στο εξωτερικό. Έμεινε πίσω ο Γιοχάν να χρωστάει τεράστια ποσά. Έτσι χωρίς να το καταλάβει, από την μια μέρα στην άλλη βρέθηκε στην φυλακή!

  -Η οικογένειά του;

  - Έπιασε, ευτυχώς, δουλειά η γυναίκα του και τα ψευτοβγάζουν…

  Βυθισμένοι και πάλι στις σκέψεις μας μέναμε σιωπηλοί. Μέχρι που φτάσαμε έξω από την τεράστια σιδερένια εξώπορτα της φυλακής.

-Κύριε Κίμ, πόσοι είναι οι κρατούμενοι;

-Πολλοί, μου απάντησε απρόθυμα. Δώσαμε τα στοιχεία μας και μπήκαμε στην λίστα αναμονής.

-   Βλέπετε, πάτερ, μου λέει ο κ. Κίμ και μου έδειξε το γρα­φείο παραλαβής και ελέγχου αντικειμένων. Οι φύλακες κι όχι οι ίδιοι οι επισκέπτες, δίνουν στους κρατούμενους αυτά που τους φέρνουν. Οι φυλακισμένοι δεν έχουν καμιά σωματική επα­φή με τους επισκέπτες τους.

Άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο αυστηρά ήταν τα μέτρα ασφαλείας. Ήρθε η σειρά μας. Παραδώσαμε για έλεγχο ένα βιβλίο, λίγους ξηρούς καρπούς, ένα κομποσχοίνι και έναν με­ταλλικό Σταυρό. Μας επέστρε- ψαν ως απαράδεκτα το κομπο­σχοίνι και τον Σταυρό!

-  Αυτά δεν επιτρέπονται.

-  Μα γιατί, διαμαρτυρήθηκα.

-  Απαγορεύεται από τον Νόμο, μας εξήγησε με το γνω­στό ασιατικό χαμόγελο μια ένστολη δεσποινίδα, που δεν άφηνε περιθώρια για περαιτέ­ρω συζητήσεις.

-    Πάτερ, μην επιμένετε, με συμβούλευσε ο κ. Κίμ. Φο­βούνται τις αυτοκτονίες, που τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί δραματικά. Απαγορεύουν κάθε τι με το όποιο μπορεί κάποιος να αφαιρέσει την ζωή του.

-  Κατάλαβα, είπα και κάθι­σα σ’ έναν πάγκο αμίλητος. Μία σκέψη μόνο κυριαρ­χούσε έντονα στο μυαλό μου: Οι επισκέψεις των πρώτων Χριστιανών στους κρατουμέ­νους για την πίστη τους στον Χριστό. Με πόσες δυσκολίες τους επισκέπτονταν. Και με πόσες προφυλάξεις. Διακινδυ­νεύοντας την ίδια τους την ζωή, τους μετέφεραν την Θ. Κοινω­νία! Μετά από μίας ώρας αναμονή ήρθε η σειρά μας. Δρα­σκελίσαμε το κατώφλι της εξώ­πορτας με χαρά που θα βλέπα­με τον Γιοχάν, αλλά και με δυ­σαρέσκεια για την ολιγόλεπτη άδεια επισκέψεως.

- Τί να πρωτοπείς μέσα σε πέντε λεπτά; μουρμούρισα.

Περάσαμε από πόρτες ασφαλείας και φθάσαμε σ’ έναν μεγάλο διάδρομο. Ένας τοίχος χώριζε τους κρατουμέ­νους απ’ τον έξω κόσμο. Από την μέσα κι έξω μεριά του τοί­χου υπήρχαν σ’ όλο το μήκος του κολλημένοι θαλαμίσκοι δύο ατόμων. Στον εσωτερικό θάλαμο ό κρατούμενος με τον δεσμοφύλακα-πρακτικογράφο και στον εξωτερικό οι επισκέπτες. Στο ύψος του προσώπου μας ένα παράθυρο με χοντρές σιδεριές κι ένα παχύ τζάμι με μικρές τρύπες μόλις για να ακούγεται ή συνομιλία. Καμιά άλλη δυνατότητα ανθρώπινης σωματικής επαφής. Ο Γιοχάν ερχόμενος από μα­κριά, μόλις μας αντίκρυσε έκανε την γνωστή ασιάτικη υπόκλι­ση και το σημείο του Σταυρού. Συγκλονίστηκα. Η σκέψη μου έτρεξε ασυναίσθητα και πάλι στους πρώτους Χριστιανούς. Το ένιωθες πως δεν υπήρχε κα­μιά ουσιαστική διαφορά, εκτός απ’ αυτήν του χρόνου και του τόπου.

Ήταν συγκινημένος. Μετά από τα πρώτα λόγια επικοινωνίας μας εξέφρασε το πα­ράπονό του. Καταλάβαμε πώς περνούσε δύσκολες στιγμές. Η αδικία του συνεργάτη του τον είχε τσακίσει. Η πίστη του είχε κλονιστεί.

-  Γιατί, ξέσπασε, να βασα­νίζομαι άδικα; Γιατί το επιτρέπει αυτό ό Θεός; Αφού είμαι αθώος. Γιατί...

Άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα. Τέτοιες στιγμές καταλα­βαίνεις την μεγάλη αξία που έχει η σωματική επαφή. Να μην μπορείς να σφίξεις το χέρι του συνανθρώπου σου για να του ζεστάνεις την καρδιά του!

Καθώς έκλαιγε σαν μικρό παιδί, ο δεσμοφύλακας - πρακτικογράφος σήκωσε τα μάτια του απ’ τα χαρτιά του και με κοίταξε κατάματα Ένιωσα σαν να μου έλεγε:

-  Ορίστε, λοιπόν. Για να δούμε τί απάντηση έχει η θρη­σκεία σου να δώσει στο πρό­βλημα αυτού του ταλαίπωρου ανθρώπου!

Την ώρα που ο κ. Κίμ προσπαθούσε κάτι να πει για να δώσει λύση στην αμηχανία της στιγμής, μίλησα με τον Θεό. Του ζήτησα τον φωτισμό Του. Τον παρεκάλεσα Εκείνος να «μιλήσει», να «εξηγήσει»... 'Ύστερα πήρα το θάρρος και του είπα:

-  Κάνε υπομονή. Μπορεί ο Θεός να επέτρεψε να βρεθείς στον φυλακή για να κάνεις γνω­στό το όνομά Του σε κάποιες ψυ­χές που ψάχνουν να Τον βρουν. Πού ξέρεις. Θυμήσου τις ιστο­ρίες απ’ την ζωή των μαρτύρων. Θυμήσου τον Απόστολο Παύλο τί έγραφε μέσα από το κελί της φυλακής. Θυμήσου αυτά που λέγαμε πέρυσι στην κατήχηση.

-  Σάς ευχαριστώ, πάτερ. Χρειάζομαι βοήθεια. Είμαι αδύναμος στην πίστη. Η μοναξιά της φυλακής, ένα χρόνο τώρα, μ’ έφερε σε απελπισία. Συγγνώ­μη...

-  Σε καταλαβαίνω. Είναι ανθρώπινο να κλονιστεί κανείς μετά από μία τέτοια αδικία, που την πληρώνει, μάλιστα, τόσο πολύ ακριβά. Στη θέση σου δεν ξέρω κι εμείς τί θα κάναμε. Σε παρακαλούμε, όμως, στο όνο­μα του Θεού της Αγάπης στον Οποίο πιστεύουμε, δείξε μεγαλοψυχία στον συνέταιρό σου. Συγχωρά τον, μέσα από την καρ­διά σου, για ότι σου έκανε. ’Έτσι θα ηρεμήσεις. Και μην ξεχνάς να προσεύχεσαι για την σωτη­ρία του. Αυτό δεν μας δίδαξε ο Χριστός πάνω στον Σταυρό; Προσπάθησε με το παράδειγμά σου να μιλήσεις για τον Χριστό στους συγκρατουμένους σου.

-   Ποιός να καταλάβει από τέτοια, πάτερ, εδώ μέσα. Η φυλακή αγριεύει τον άνθρωπο. Άλλωστε, όπως ξέρετε, οι περισ­σότεροι εδώ μέσα είναι βουδιστές ή άθρησκοι.

-  Προσπάθησε εσύ και τα άλλα άφησέ τα στα χέρια του Θεού. Κάποιες φορές υπάρχουν άνθρωποι όχι μακριά μας, αλλά δίπλα μας, πολύ κοντά μας που αναζητούν τον αληθινό Θεό της Αγάπης και της Συγγνώμης. Δι­ψούν για λίγη ζεστασιά και πρέ­πει εμείς οι Χριστιανοί να τους την προσφέρουμε...

Καθώς μιλούσα, από την μια έβλεπα τον Γιοχάν να συ­νέρχεται, να ξαναβρίσκει την κλονισμένη πίστη κι εμπιστοσύνη του στον Θεό και απ’ την άλλη τον δεσμοφύλακα-πρακτικογράφο να γράφει και να με κοιτάζει περίεργα. Όταν συναντιόντουσαν οι ματιές μας έξυνε αμήχανα το κεφάλι του σα να ήθελε να πει κάτι. Στο τέλος τ’ αποφάσισε και μίλησε.

- Θέλω να γίνω Χριστιανός! μας είπε.

-Τί;

-Ναι, χρόνια ψάχνω να βρω έναν Θεό που να διδάσκει την αγάπη, όπως την άκουσα από σας σήμερα...

Οι τελευταίες λέξεις του καλύφτηκαν από τον εκκωφαντικό θόρυβο της σειρήνας που ειδοποιούσε για την λήξη του πεντάλεπτου.

Καθώς φεύγαμε, αφήναμε πίσω μας τον Γιοχάν με το πρό­σωπό του να λάμπει από χαρά και έναν «κρυπτοχριστιανό» —τον δεσμοφύλακα— να φωνά­ζει προστακτικά να περάσει, ο επόμενος φυλακισμένος στον θαλαμίσκο του επισκεπτηρίου.

-   Γιοχάν, πρόλαβα να πω με υπονοούμενα, τον δεσμοφύλα­κα και τα μάτια σου...

Τσό Σόνγκ Άμ

Σεούλ Κορέας

Περιοδικό ''Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός'' - Τεύχος 93