Σὲ ὥρα ἀνοιξιάτικη, πρωϊνὴ ὥρα, μὲ τὸ πρῶτο τὸ φῶς τοῦ ἥλιου νὰ καταυγάζει τὸ Ναὸ, ἀναγνώστηκε τὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀποκαθηλώσεως. Κι ὕστερα, σύμφωνα μὲ τὰ Τυπικὰ, μὲ τὸ λευκὸ σεντόνι στὰ χέρια βάδισες σιωπηλὸς καὶ μὲ τὴ συγκίνηση νὰ πάλλει τὴν ψυχὴ, ἴσαμε τὸ Σταυρὸ Του, ποὺ ἀπό χτὲς τὸ βράδυ δέσποζε στὸ κέντρο τοῦ Ναοῦ. Ἀφοῦ θυμίασες κι ἔκαμες τὶς καθιερωμένες μετάνοιες, ὡς ἄλλος Ἰωσὴφ ἀπό Ἀριμαθαίας, Τὸν ἀντίκρυσες γιὰ στερνὴ φορὰ πάνω στὸ Σταυρό, σιωπηλό, ὑπομονετικό, μὲ τὰ κλειστὰ Του μάτια νὰ κρατοῦν μέσα τους ὅλη τὴν ὀμορφιὰ τοῦ κόσμου, ὕστερα ἀποκαθήλωσες τὸ Σῶμα Του ἀπό τὸ Σταυρό. Ἄγγιξες, δηλαδὴ, τρυφερὰ τὸ Σῶμα Του, τὸ τύλιξες στὸ Σινδόνι, κι ὕστερα τὄφερες στὸ Ἱερὸ, ἀποθέτοντάς το στὴν Ἱερὰ Πρόθεση…

Στὸ ναὸ ἁπλωνόταν σιωπὴ καὶ κατάνυξη-ἔστω γιὰ λίγα λεπτὰ μονάχα… Γιὰ νὰ σεργιανίσει ὕστερα μαζὶ της ὁ στοχασμὸς καὶ ν᾿ ἀναδυθεῖ ἀπό τὸ βάθος τῆς ψυχῆς, μαζὶ μὲ τὴν ἄφατη συγκίνηση καὶ τὸ θάμπωμα τῶν ματιῶν ἕνας στίχος: στίχος παρακλητικὸς καὶ ἰσάξιος αὐτῆς τῆς ἱερῆς στιγμῆς.

«Περπατᾶς πάνω στὶς φλέβες μου ἀπ᾿ ὅλους

τοὺς δρόμους τῆς τρυφερότητας, Κύριε…» *

Ἀλήθεια, στοχάστηκες τὶ βάθος ἔχουν αὐτὲς οἱ στιγμὲς; Ἀναρωτήθηκες τὸ τὶ ἔπραξες, ἐσὺ ὁ ἁπλὸς παπᾶς, ἐπαναλαμβάνοντας μιὰ σκηνὴ ποὺ ἔγινε πρὶν ἀπὸ δυὸ χιλιάδες χρόνια; Γιατὶ αὐτὲς οἱ κορυφαῖες στιγμὲς εἶναι ποὺ ὑφαίνουν τὰ ἱερώτερα βιώματα, ἐκεῖνα δηλαδὴ ποὺ ὑψώνουν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν ἀναπαύουν. Καὶ τοῦτο ἐπειδὴ νοιώθεις, ἔστω γιὰ λίγες μόνο στιγμὲς, τὸ σταθερὸ βηματισμὸ Του μέσα σου, τὴν τρυφερὴ ματιὰ Του νὰ παραμυθεῖ τὴ φρυγμένη ψυχὴ καὶ τὴν ἀγάπη Του νὰ γίνεται ἐλπίδα γιὰ τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς σου.

Τὸ Σῶμα Του θαρρεῖς πὼς εἶναι ἀκόμα ζεστό, εὐκίνητο, ὡσὰν τοῦ μικροῦ παιδιοῦ ποὺ κοιμᾶται... Γι᾿ αὐτὸ κι ἐσὺ μὲ ἁπαλότητα καὶ στοργὴ τὸ κρατᾶς στὰ χέρια σου, ἀναταποδίδοντας τὴν τρυφερότητα ποὺ σοῦ χάρισε ἄπειρες φορές.

Ὑπάρχουν στὴν ἱερατική μας διαδρομὴ κάποιες συγκλονιστικὲς στιγμὲς, τὶς ὁποῖες μᾶς παρέχει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ καταλάβουμε, ἄν δὲ συνεχίζουμε νὰ παραμένουμε ἀδιάφοροι ἤ ἀναίσθητοι, ὅτι μᾶς ἐπισκέπτεται. Μὲ μόνη διαφορὰ, ἄν ἀποδεχόμαστε αὐτὴ τὴν ἐπίσκεψη καὶ δὲ βιαζόμαστε νὰ Τὸν ἀποπέμψουμε, ὅπως τόσες καὶ τόσες φορὲς….

π.Κων/νος Καλλιανός

Ἐκδόσεις τῶν Φίλων, Ἀθήνα 1973, σελ. 110.

* Ὁ στίχος αὐτὸς προέρχεται ἀπό τὴν ποιητικὴ συλλογὴ «Ἔγκλειστος βίος»,