Αυτή την περίοδο αρκετές φορές ακούσουμε τους γύρω μας να μας λένε «θα κουραστείτε αυτό τον καιρό», εννοώντας την κόπωση μας λόγω μεγάλων και πολλών Ιερών Ακολουθιών. Πρέπει νομίζω να μας προβληματίζει η άποψη αυτή. Δηλαδή τι νομίζουν ; τον άλλο καιρό καθόμαστε και ξεκουραζόμαστε; απολαμβάνουμε ή είμαστε άεργοι; Όσο και αν ψάξουμε ή και να βρούνε τέτοια παραδείγματα, σίγουρα θα καταλήξουμε σε αμέτρητες περιπτώσεις εργατών του Ευαγγελίου που κάθε άλλο τεμπελιάζουν.

Σεβασμιότατε Πάτερ και Δέσποτα,

Γιατί ο λαός μας σκέφτεται έτσι; Δεν εκκλησιάζεται και δεν μας βλέπει, ή θέλει κάτι παραπάνω; άρα αυτό, που κάνουμε είναι λίγο; Δώσαμε κάποια δικαιώματα, ήρθαν πάρα πολλές αφορμές, τ’ ακούμε τώρα.

Τα πάντα στην Εκκλησία έχουν την αξία τους, τον συμβολισμό τους και τον σκοπό τους. Είναι όλα όσα παρέδωσε ο λειτουργικός και υμνολογικός πλούτος Της. Επίσης έχουμε στοιχεία που μας χαρίζει το εθιμικό δίκαιο των κοινωνιών μας και που σχετίζεται άμεσα με τις γιορτές μας. Όλα είναι αδιαπραγμάτευτα και σεβαστά, πρώτα από τον χρόνο και ύστερα απ’ εμάς. Η προσήλωση είναι ευλογημένη, η διάσωση επιβεβλημένη. Πρέπει να ξεχωρίζουμε όμως έγκαιρα ότι, άλλο έθιμο και άλλο εκκλησιαστική – λειτουργική πράξη.

Μ’ όσα θα καταθέσω στην ιερατική σας αγάπη και επιείκεια, αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, ξέρω ότι παραβιάζω ανοικτές πόρτες, δεδομένου ότι η πείρα του καθενός είναι εγγύηση. Απλά, θα γίνει επανάληψη στην συνέχεια γνωστών θεμάτων για να μάθω πρώτος εγώ. Οι χριστιανοί λίγο – πολύ παντού ίδιοι είναι. Βρίσκονται ανάμεσα στην αμάθεια και την επιπολαιότητα, μεταξύ προκατάληψης και ευσεβισμού. Καταστάσεις που και εμείς τις καλλιεργήσαμε, θελημένα ή αθέλητα. Αρκετές φορές πάντως διαθέτουν πίστη και αγάπη, για τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Δεν είναι ανάγκη βέβαια να τρέχουμε την Μεγάλη Εβδομάδα (ή και άλλοτε) για να πείσουμε τους άλλους – ίσως και πολλούς - ότι εργαζόμαστε. Δεν θα ενδιαφερόμαστε υπέρμετρα για να αποδείξουμε στους γύρω μας ότι είμαστε εργατικοί και χρήσιμοι. Πρέπει να δείξουμε ότι κάνουμε τώρα, είναι ζωή διαρκείας, όχι για το πρέπει, αλλά για το είναι μας. Ο απόηχος, της εργασίας σας να είστε σίγουροι, έρχεται στα αστικά κέντρα, απ’ αυτούς που μιλούν για τον καλό και ευλαβή παπά του χωριού τους. Μικρές νύξεις για ποιμαντικές ευκαιρίες της Μ. Εβδομάδας θα επιχειρήσω.

Την χρονική περίοδο αυτή που θα έρθει δεν μπορούμε να πούμε στα κηρύγματα ότι δεν έχουμε πει όλο τον χρόνο, επειδή τότε θα έρθουν οι πολλοί στον Ναό. Καλύτερα να τους πείσουμε με τα έργα μας, που θα βλέπουν έστω στην κατ’ έτος επίσκεψή τους στην ενορία μας. Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να δεν πρέπει και να εισπράξουμε – σε προσωπικό ή ενοριακό επίπεδο – ότι δεν εισπράττουμε την υπόλοιπη χρονική περίοδο. Έχουμε τις οικονομικές ανάγκες, αυτό δεν σημαίνει ότι θα τις καλύψουμε τώρα επειδή ήρθαν οι πολλοί ίσως και ξένοι. Ο λαός μας, όσο φτωχός και να είναι, ξέρει και ανταμείβει εκείνους που δεν απαιτούν, ούτε και επαιτούν.

Πρώτη και κύρια σελίδα ποιμαντικών ευκαιριών την Μεγάλη Εβδομάδα είναι η Θεία Λατρεία, με τις πολλές και διάφορες Ιερές Ακολουθίες. Δεν χρειάζεται θεατρινισμός, ούτε και υποκρισίες. Οι πολλές και εδαφιαίες μετάνοιες (λ.χ.) είναι έκφραση σεβασμού αλλ’ όχι ταυτότητα ευσέβειας και τα δάκρυα είναι δείγματα συντριβής και όχι πιστοποιητικά χρηστοήθειας. Ο λαός μας εύκολα αντιλαμβάνεται την ψευτιά από την ειλικρίνεια, την πρώτη την καυτηριάζει, την δεύτερη την εκτιμά και την μιμείται. Μέσα στην ποιμαντική μας ευθύνη είναι να εξηγήσουμε ότι το ευχέλαιο είναι μυστήριο για θεραπεία ψυχικών και σωματικών νοσημάτων και όχι μια συγχωρητική ακολουθία με αποκορύφωμα την αντίστοιχη ευχή. Πολλές παρανοήσεις έρχονται από το παρελθόν και κάποια στιγμή πρέπει να περιορίζονται, μέχρι του αφανισμού τους.

Δεν γνωρίζω αν τελείται στα μέρη σας δεύτερη Θεία Λειτουργία την Μεγάλη Πέμπτη ή το Μεγάλο Σάββατο. Αν γίνεται όμως κάπου, πρέπει να εξηγούμε ότι είναι για πρακτικούς λόγους, ότι η νηστεία δεν τελειώνει εκεί, ότι το Πάσχα είναι σε λίγες ημέρες και να παροτρύνουμε τον επόμενο χρόνο να κάνουν το πρόγραμμά τους, ώστε να κοινωνήσουν το Μεγάλο Σάββατο. Άριστη δε στιγμή να κοινωνήσουμε τον Θριαμβευτή Κύριο, είναι η αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Οι πρακτικές οδηγίες μας για την Θ. Κοινωνία νομίζω ότι επιβάλλονται αφού είναι χριστιανοί που κοινωνούν (δυστυχώς) δύο – τρεις φορές τον χρόνο. Η υπόμνηση για συχνή Θ. Κοινωνία είναι αναγκαία, γιατί αλλιώς και εμείς βοηθάμε να την θεωρούν κάποιο έθιμο, για το καλό της χρονιάς, απλά και αφηρημένα έως φετιχιστικά.

Η λιτανεία του Επιταφίου είναι μια ευκαιρία αγιασμού των ενοριτών μας που είναι ηλικιωμένοι, ανήμποροι, ασθενείς και δεν είναι ανοιξιάτικη βόλτα και αφορμή για κουβέντα εφημερίου με πρόεδρο, με φίλους ή συγγενείς. Τα εγκώμια να ψάλουμε όλοι μαζί, δημιουργεί κατανυκτική ατμόσφαιρα. Είναι η δική μας συμμετοχή στο θείο Πάθος και όχι φολκλορική παράσταση. Η λειτουργία CD player με Βυζαντινή Μουσική την Μεγ. Παρασκευή σίγουρα βοηθά και κατανύγει τους προσκυνητές του Επιταφίου.

Πρέπει να μας προβληματίζει που η ζεστή μαγειρίτσα είναι ισχυρότερη της Θ. Ευχαριστίας, που το εόρτιο τραπέζι του σπιτιού καλύτερο της Αγίας Τράπεζας. Αυτές είναι οι επιλογές των κατά τ’ άλλα συνειδητών χριστιανών που με το πρώτο «Χριστός Ανέστη» φεύγουν ως άλλοι εχθροί Του. Έγκαιρα να προσπαθήσουμε να διευκρινίσουμε περί της ώρας του τέλους της Θ. Λειτουργίας μετά την Ανάσταση και ότι η οικογενειακή συνάθροιση καλή είναι, η εκκλησιαστική αναστάσιμη σύναξη είναι όμως άριστη. Οι πρακτικές που ακολουθεί η πλειοψηφία των χριστιανών ακουμπούν την ψευδαίσθηση ότι είναι σε καλό δρόμο και όσο αφήνουμε να καλλιεργούνται γίνονται βεβαιότητα σωστού χριστιανού. Δεν ηττάται ο Χριστός, αλλά ο χριστιανός.

Άλλη μια σελίδα ποιμαντικής μέριμνας αυτών των ημερών είναι και οι συνεργάτες μας, το λαϊκό στοιχείο. Πρέπει να δώσουμε την σιγουριά στους ενορίτες μας, και όχι μόνο, δεν είναι το εκκλησιαστικό συμβούλιο κλειστή κάστα καλών χριστιανών. Η συμπεριφορά μας σ’ αυτούς και εκείνων σ’ εμάς, είναι ο καθρέπτης των σχέσεων με τους υπόλοιπους στον Ναό. Η πολύ οικειότητα θα φέρει την περιφρόνηση.

Τούτες τις ημέρες χρειάζεται αξιοποίηση των χαρισμάτων πιο πολλών λαϊκών, εκτός των μελών του Συμβουλίου. Άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, χρειάζονται, από την καθαριότητα του Ναού μέχρι και διάφορες χειρωνακτικές εργασίες. Όποιοι μας δείξουν προθυμία μην τους αφήσουμε, θα τους χρειαστούμε και αργότερα. Η Μεγάλη Εβδομάδα, με τις πολλές δουλειές είναι άριστη ευκαιρία να φανεί ότι ο Ναός έχει τις ανάγκες του και να βρεθούν νέοι εθελοντές, είναι χρήσιμοι άσχετα αν δεν εκκλησιάζονται συχνά, ποτέ δεν είναι αργά για αλλαγή. Με λόγια και έργα, μάς δίνεται η άνεση να τους αποδείξουμε ότι το όλο έργο η Εκκλησιά μας το βασίζει στον εθελοντισμό. Βέβαια ο ρόλος Της είναι πρώτιστα σωστικός και διδακτικός. Σε αντίθετη περίπτωση θα ήταν Εξωραϊστικός Σύλλογος με δραστήρια μέλη και όχι Εκκλησία με αγωνιζόμενους πιστούς.

Η συμπεριφορά μας όταν είναι διακριτική με νεωκόρους, επιτρόπους, εθελοντές και όταν υπάρχει έγκαιρη συνεννόηση με ψάλτες και άλλους για πρακτικά ζητήματα, τότε δεν θα δίνουμε δικαίωμα σε ξένους και επισκέπτες. Οι φωνές, οι φασαρίες, δίνουν αρνητική όψη, είναι μια κακή όψη ποιμαντικής, θα λέγαμε, και γίνεται αιτία σχολίων. Πρέπει να έχουμε και προσοχή στην τεχνολογία. Μ’ ένα τηλέφωνο κινητό τα πάντα καταγράφονται και όλα μεταφέρονται στο διαδίκτυο ή στην τηλεόραση, με ειρωνική και σατιρική πάντα διάθεση. Δεν χρειάζεται τρομοκρατία και φόβος, αλλά προσοχή σε λόγια και κινήσεις, εκφράσεις, διαφωνίες. Όλοι μας δοκιμαζόμαστε, όλοι μας βαθμολογούμαστε.

Από την άλλη, δεν χρειάζεται ψεύτικη και προσποιητή συμπεριφορά μεταξύ μας και με τους άλλους. Και αυτή γίνεται αντιληπτή και χάνουμε την ευκαιρία για ποιμαντική, αφού φαινόμαστε και φερόμαστε ως ψεύτες και υποκριτές.

Στο σημείο αυτό θέλω να επισημάνω την παρουσία της ιερατικής οικογένειας στα ενοριακά δρώμενα. Όταν όντως υπάρχει, με διάκριση συμμετοχής και διάθεση προσφοράς οι ενορίτες το αντιλαμβάνονται. Αντίθετα η απουσία, η επιδεικτική μάλιστα, αρνητικά σχόλια δημιουργεί και ενεργοποιεί προφάσεις για την απουσία και των υπολοίπων, ιδίως σε μικρές κοινωνίες. Δεν μιλάμε βέβαια όταν η ιερατική οικογένεια ζει τελείως αντίθετα απ’ όσα διδάσκει ο Ιερέας - πατέρας. Υπάρχουν και αντικειμενικά προβλήματα, αλλά άλλο δυσκολία και άλλο δεδηλωμένη άρνηση.

Άλλη μια ευκαιρία ποιμαντικής την ερχόμενη περίοδο είναι το μυστήριο της εξομολόγησης. Υπάρχει σίγουρα το πρόβλημα της προσωπικής γνωριμίας και του ενδοιασμού που φέρει. Αν δεν πείσουμε τους ενορίτες μας περί του απορρήτου της εξομολόγησης, τότε η εναλλαγή εξομο-λόγων από ενορία σε ενορία (μάλιστα μακρινές) είναι λύση που όταν γίνεται εξυπηρετεί τα μέγιστα. Και εκεί που θα κληθούμε να εξομολογήσουμε, πρέπει να έχουμε και διάθεση διδαχής. Όχι απλή ακρόαση αμαρτημάτων, αν γίνεται και αυτή, ή η ανάγνωση απλά της «ευχής» για να μην καθυστερούμε και κουραζόμαστε. Όταν δει ο εξομολογούμενος ότι στεκόμαστε επί ώρα στο θέμα του, με διάθεση να τον βοηθήσουμε και άλλα θα βρει να πει, έχοντας μετανιώσει και αλλάξει ριζικά. Έτσι και θα ξανάρθει. Η επιπολαιότητα και εδώ γίνεται αντιληπτή και καταχωρείται στ’ αρνητικά. Το κυριότερο δεν θα εμφανιστεί ξανά για εξομολόγηση. Δεν είναι και δεν χρειάζεται ανάκριση (όσο και αν το ζητούν οι εξομολογούμενοι), είναι μετάνοια και συντριβή καρδιάς με ειλικρίνεια.

Στην εξομολόγηση δεν χρειάζεται καθηκοντολογία, αλλά ούτε και βιασύνη. Με τον τρόπο μας μπορεί να βρεθεί ένας άλλος ληστής που κατέβηκε από τον σταυρό των τύψεών του και θέλει να εναποθέσει το ήμαρτόν του στο πετραχείλι μας, ας του δώσουμε την άνεση και την ευκαιρία. Βέβαια, άλλο σαγήνη ψυχών και άλλο άγρα οπαδών. Το δεύτερο είναι πολύ συχνό φαινόμενο των ημερών μας. Δεν είναι όμως ποιμαντική στο πλαίσιο του εκκλησιαστικού έργου, αλλά έργο προσωποπαγές.

Μια πτυχή ποιμαντικής δραστηριότητας που θα κληθούμε τις επόμενες ημέρες να ασκήσουμε είναι και η φιλανθρωπία. Μέσω της όποιας βοήθειας που θα παράσχουμε στον πάσχοντα συνάνθρωπό μας, δίνουμε την μαρτυρία μας ως Εκκλησία. Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε εν ονόματι Εκείνου, πρώτου και ανεπανάληπτου φιλάνθρωπου, του Χριστού. Θα χτυπήσουν την πόρτα πρώτα της καρδιάς μας και ύστερα της Εκκλησίας ενορίτες μας που δεν θα έχουν να περάσουν αξιοπρεπώς τις ερχόμενες ημέρες. Μέχρι προχτές μπορεί να μην είχαν την αυτή ανάγκη, η οικονομική κρίση ήρθε, αρκετοί έχουν αντιστάσεις εγωισμού και δεν ζητούν. Υπάρχουν όμως και αντοχές , εκεί που πέφτει ο ενδοιασμός και δίνει την θέση του στην παράκληση για βοήθεια. Χρειάζεται διάκριση πού και πώς θα δώσουμε. Σε αρκετές περιπτώσεις με το να βοηθούμε τους επιτήδειους, προσθέτουμε άλλη μια αμαρτία στις υπόλοιπές τους. Επιπλέον οφείλουμε να τους εξηγήσουμε ότι, η Εκκλησία δεν είναι μόνο για οικονομική βοήθεια. Ότι πρώτα και κύρια είναι Χριστός και πρέπει να Τον πλησιάσουν, να Τον κοινωνήσουν. Πρέπει κάποτε να πάψουν να βλέπουν την Ενορία – ή την Μητρόπολη - ως Υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών. Είναι ανάγκη να διευκρινιστεί ότι το έργο Της είναι κύρια αγιαστικό και ύστερα προνοιακό. Ευκαίρως – ακαίρως να τους επισημαίνουμε ότι θεραπεύουμε πρώτα την πνευματική πείνα τους και ύστερα την σωματική τους. Δεν πρέπει και δεν μπορούμε να έχουμε παρουσιολόγιο, αλλά όχι και αλόγιστη χρήση του ιερού χρήματος. Μια μέθοδος να βοηθήσουμε περισσότερο συνειδησιακά ότι δεν τους δίνουμε ελεημοσύνη, είναι να τους αναθέσουμε μια απλή χειρονακτική εργασία (π.χ. καθαρισμός προαυλίου), σαν να την «δούλεψαν» την παρασχεθείσα βοήθεια. Πάντα ο τρόπος που θα πούμε ή θα κάνουμε τα παραπάνω παίζει τον ρόλο του, ο καθένας έχει την αξιοπρέπειά του, άσχετα των αναγκών του.

Σχέση με οικονομικά έχει και ο στολισμός του Ναού, με αποκορύφωμα αυτόν του Επιταφίου. Χωρίς να φανεί ότι λαϊκίζω, δεν μπορεί σε εποχές κρίσης, και όταν λέμε ότι πάσχουμε οικονομικά, να δίνουμε χρήματα πολλά μόνο και μόνο για να κάνουμε καλύτερο Επιτάφιο από την διπλανή Ενορία. Ο διαγωνισμός καλά κρατά την Μεγάλη Παρασκευή. Γιατί ξεχάσαμε τα λουλούδια των κήπων και την προσωπική βοήθεια μικρών και μεγάλων ενοριτών μας ; Να τα διευκρινίσουμε εγκαίρως στο εκκλησίασμα, θα εκτιμηθούν οι σκέψεις μας.

Μια όψη από τις πολλές της ποιμαντικής μας την Μεγάλη Εβδομάδα είναι η προσοχή μας στον πειρασμό του εγωϊσμού και της διχόνοιας. Δεν θέλει ο διάβολος τους χριστιανούς, κληρικούς και λαϊκούς, ενωμένους κάτω από το Σταυρό του Κυρίου και συνεορταστές της Ανάστασής Του, είναι η πίκρα του και η αποτυχία του. Τούτες τις ημέρες θα εμφανιστούν οι διαφορές μας με συνεφημέριους και συνεργάτες, θα μετρηθούν της ψυχής μας οι αντοχές σε λογικά ή παράλογα αιτήματα των ενοριτών μας. Όταν χάσουμε την ψυχραιμία μας θα πούμε πολλά και θα είναι σε βάρος της ποιμαντικής μας. Ένας λαϊκός θα κάνει την αρνητική διαφορά, την παραφωνία, εμείς θα «χρεωθούμε» δυστυχώς την άσχημη και απρεπή εικόνα, γιατί αρκετοί είναι οι περαστικοί και αυτοί που «ψάχνονται». Είναι σίγουρα τα όρια εύθραυστα, δυνάμεις ανθρώπινες έχουμε, όταν όμως αντισταθούμε θα είναι στα θετικά της ποιμαντικής, αλλιώς θα είναι βάρος ψυχής.

Για να διατηρήσουμε την ηρεμία μας (και επειδή συμβαίνουν όλα τα παράδοξα Χριστούγεννα, Πάσχα και Πανηγύρι), ας μεριμνήσουμε έγκαιρα για τα μικρόφωνα, τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, τις ασφάλειες κ.λπ., γιατί όλα τότε θα χαλάσουν και θα βρεθούν οι καλοθελητές να ασκήσουν την κριτική, για την δήθεν αμέλειά μας. Επί τη ευκαιρία δε, να σημειώσω ότι η χρήση εξωτερικών μεγαφώνων, όταν δεν υπάρχουν εκτός Ναού εκκλησιαζόμενοι, αρνητικά αποτελέσματα προκαλούν, παρά θετικά. Ετσιθελικός εκκλησιασμός του χωριού ή της ενορίας είναι ενάντιος αυτού του Κυριακού Λόγου και βιασμός της θρησκευτικής επιλογής ή αποχής του άλλου, του μακριά ή του αδιάφορου. Τα ίδια ισχύουν, πάνω – κάτω, για την χρήση των καμπανών. Χρειάζεται διάκριση. Η υπερβολική χρήση εξωτερικών ηχείων και καμπανών συνιστούν κακή ποιμαντική. Εξαιρείται σ’ όλα η Μεγάλη Παρασκευή.

Η διακονία μας έχει διάρκεια και κυρίως προοπτική. Δεν επιθυμεί να κάνει καλούς ανθρώπους ή και χριστιανούς, αλλά να αναδείξει αγίους μέσα από παθήματα και μαθήματα, αλλά και μέσα από την μετάνοιά τους. Τις επόμενες ημέρες θα δούμε του Χριστού τα Πάθη, θα πρέπει όμως να διορθωθούν και τα δικά μας λάθη. Δεν πρέπει απλά να βρούμε τους χριστιανούς τις επόμενες ημέρες, ή αυτούς που θα έρθουν σίγουρα. Πρέπει να τους συναντήσουμε πραγματικά. Να τους πείσουμε ότι ο Χριστός δεν είναι έθιμο, αλλά Σωτήρας. Δεν κρίνει, αλλά βοηθά κρίσεις. Το Πάσχα είναι διάβαση, όχι το ευχάριστο διάλειμμα της καθημερινότητάς μας. Με την ποιμαντική γνώση – που δεν είναι θέμα πτυχίων - πρέπει να πεισθούμε, και μετά να πείσουμε.

Το βράδυ της Ανάστασης μετά την Θ. Λειτουργία ή (και) στον Εσπερινό της Αγάπης, ας δώσουμε το κόκκινο αυγό, θα δείξουμε ότι, όχι μόνο λαμβάνουμε αλλά και κάτι δίνουμε. Να το τσουγκρίσουμε, με τους άλλους, είμαστε μια οικογένεια. Πολλά απλά και διάφορα στα μάτια μας, είναι σπουδαία στην συνείδηση των άλλων.

Αγαπητοί συμπρεσβύτεροί μου,

λίγο πριν το τέλος του απλού ομιλήματός μου θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη για το σημείο του που ήμουν ή φάνηκα υπερβολικός, εξωπραγματικός ή και κυνικός. Κάποια απ’ αυτά ίσως έρχονται σ’ αντίθεση μ’ εκείνα που ο Επίσκοπος και Πατέρας σας εκφράζει και υποστηρίζει. Αγνοείστε τότε τις προσωπικές απόψεις μου, σαν να μην ακούσθηκαν. Κανείς, και πρώτος εγώ, δεν είναι αυθεντία στην Εκκλησία. Υπάρχει Χριστός και μας αρκεί. Όσα από τα παραπάνω που ειπώθηκαν φανούν χρήσιμα κρατείστε τα. Αυτά που είπα πάντως δεν είχαν σκοπό να σκανδαλίσουν ή να διορθώσουν, απλά να προβληματίσουν και να βοηθήσουν ήθελαν. Η ιερατική σας πορεία και εμπειρία είναι σεβαστή και άξια διδαχής. Έχετε άλλωστε Ιεράρχη και Προεστό πανθομολογούμενα άξιο της αποστολής του και ικανό να διδάξει ορθά, να φωτίσει σωστά. Τελικά και να καρποφορήσει.

Σεπτέ Ποιμενάρχη της Βοιωτικής Εκκλησίας,

ο στείρος ορθολογισμός, ο επιπόλαιος ευσεβισμός και ο μάταιος συναισθηματισμός θα κονταροχτυπηθούν την Μεγάλη Εβδομάδα. Πεδίο μάχης η ψυχή μας. Όταν δεν παραχωρήσουμε το δικαίωμα, εμείς τελικά θα είμαστε οι νικητές και από την αντιπαράθεση αυτή. Μπορεί να συγκινηθούμε, αλλά δεν θα παρασυρθούμε. Πρέπει να εμπνεύσουμε, όχι να προκαλέσουμε. Ευχηθείτε παρακαλώ όπως, να διατηρήσουμε το μέτρο που θα σώσει το κύρος μας ως Ιερείς του Κυρίου που θυσιάζεται και δεν διεκδικεί, του χαρίζει και δεν ευτελίζετε εμπρός σε κανενός είδους συμφέρον και απολαβή. Τότε όντως θα είμαστε και δεν θα λεγόμαστε απλά λειτουργοί Του.

Ευχαριστώ

Οι «Ποιμαντικές ευκαιρίες της Μεγάλης Εβδομάδας», ήταν το θέμα που ανέπτυξε ο Αρχιμ.Χρυσόστομος Χρυσόπουλος, κληρικός της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σε δύο Ιερατικές συνάξεις της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας, στις 18 και 23 Απριλίου.

Πηγή:amen.gr