Δέν ὑπάρχει ἡρωικώτερη στάση ἀπό τό νά κρατᾶς ἄσβεστο τό φῶς μές στό πυκνό σκοτάδι πού σέ τυλίγει, νά μπορεῖς νά στέκεις ὄρθιος, ὅταν ὅλα γύρω σου εἶναι πεσμένα, ὅλοι προσκυνημένοι. Αὐτή την ἡρωική στάση θαύμασε ἡ ἱστορία στό πρόσωπο τῆς ἁγίας Φιλοθέης τῆς Ἀθηναίας, πού ἐπίκαιρα προβάλλει τό μήνα αὐτό ἡ Ἐκκλησία (19/2). Ἐνταγμένη στήν χορεία τῶν νεομαρτύρων ἡ σεμνή καί ταπεινή ἀρχόντισσα τῆς Ἀθήνας συναπαρτίζει καί αὐτή τό ἐξαιρετικό θαῦμα πού ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό Νέον Μαρτυρολόγιον: «Ἕνα θαῦμα παρόμοιον ὡσάν νά βλέπῃ τινάς μέσα εἰς τήν καρδίαν τοῦ χειμῶνος ἐαρινά ἄνθη και τριαντάφυλλα· μέσα εἰς τήν βαθυτάτην νύκτα, ἡμέραν καί ἥλιον· μέσα εἰς τό ψηλαφητόν σκότος φῶτα λαμπρότατα· ἐν τῷ καιρῷ τῆς αἰχμαλωσίας νά βλέπῃ ἐλευθερίαν·καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς τωρινῆς ἀσθενείας, ὑπερφυσικήν δύναμιν». Ὅλα αὐτά, ὅπως ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος συγγραφέας, γίνονται μέ τήν θεία δύναμη, ἡ ὁποία «ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»(Β΄Κορ. 12,9). Θαυμάζει, πράγματι, κανείς την δύναμη, πού κρυβόταν στό λιπόσαρκο καί ντελικάτο σῶμα τῆς νεαρῆς ἀρχοντοπούλας Ρηγούλας Μπενιζέλου. Αὐτή ἡ δύναμη ἐνίσχυσε τήν εὐγενική κόρη, τήν γαλουχημένη μέ τά νάματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, νά σηκώσει καρτερικά μετά ἀπό τόν σταυρό τῆς ὀρφάνιας καί ἐκεῖνον τῆς χηρείας. Αὐτή την ἐνέπνευσε νά διαθέσει τήν μεγάλη περιουσία της, νά γίνει ἑκούσια πτωχή, γιά τήν ἀνακούφιση τῶν πτωχῶν. Ἐπένδυσε στήν τράπεζα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού ἐγγυᾶται κέρδη ἄφθαρτα καί αἰώνια, την ἔνδοξη κληρονομιά τοῦ οὐρανοῦ.

      Ἡ ἀρχόντισσα τῆς Ἀθήνας, ἡ μοναχή πλέον Φιλοθέη, ἀνασταίνει την βυζαντινή ἀρχόντισσα Ὀλυμπιάδα, ἡ ὁποία ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος διδάσκαλός της ὁ μεγαλομάρτυρας μετά τούς διωγμούς Ἰωάννης Χρυσόστομος, «κατεῖχε τά σκῆπτρα» τῆς μεγάλης ἀρετῆς, τῆς ἐλεημοσύνης. Ἄσκησε ἡ μαθήτρια τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου τήν «πολυειδῆ» φιλανθρωπία, σκορπίζοντας καί προσφέροντας κάθε εἴδους βοήθεια στούς ἀναξιοπαθοῦντας ὄχι μόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀλλά και πέρα ἀπό τά ὅρια τῆς πρωτεύουσας. Ἡ δυναμική καί ἀκαταπόνητη κυρά τῆς Ἀθήνας βάδισε στά ἴδια χνάρια. Ἅπλωσε τά φτερά τῆς ἀγαπώσας καρδίας της γιά νά ἀγκαλιάσει ὅσο τό δυνατόν περισσότερα ἀπό τά παιδιά τῆς σκλαβωμένης Ἑλλάδος.Στα περίχωρα τῆς Ἀθήνας ἀλλά καί στην Αἴγινα καί στήν Κέα ἔφθανε ἡ ἄγρυπνη μέριμνά της καί ἡ στοργική φροντίδα της. Ζωσμένη ἡ ἴδια τό λέντιο τῆς διακονίας δαπανᾶ ὄχι μόνο ὅλα τά δικά της ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό της. Αὐτή πού ἑκούσια ἀπαρνήθηκε τά πλούτη της, θυσιάζει καί τήν προσωπική της ἄνεση γιά νά συντρέξει τούς πτωχούς καί καταφρονημένους, τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ δύσκολες κοινωνικές συνθῆκες, ἡ τουρκική σκλαβιά πού τά ʼσκιαζε ὅλα καί πάγωνε ὅλους μέ τόν φόβο, δέν την πτόησαν.

     Τό ἴδιο πνεῦμα, πού θά ξεσηκώσει δύο περίπου αἰῶνες ἀργότερα τον μοναχό Κοσμᾶ ἀπό τήν πολιτεία τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί θά τόν ἐμπνεύσει νά βάλει τά θεμέλια τῆς λευτεριᾶς διδάσκοντας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ και κτίζοντας σχολειά, αὐτό τό ἴδιο πνεῦμα κινεῖ στά μέσα τοῦ 16^ουαἰώνα τήν ψυχή τῆς ἀνδρείας αὐτῆς γυναίκας. Ἀψηφώντας κάθε κίνδυνο ξεκίνησε τήν πιό ἡρωική ἐπανάσταση: τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἑλλήνων ἀπό τήν τυραννία τῆς ἀμάθειας,τῆς ἄγνοιας, τῆς πλάνης. Πνεύμονας πνευματικῆς ζωῆς το μοναστήρι της ἔγινε φάρος πολιτισμοῦ καί ἀγάπης στά σκοτεινά ἐκεῖνα χρόνια. Κοντά της οἱ πεινασμένοι ἔβρισκαν τροφή, οἱ ἀδικημένοι προστασία, οἱ κακουχημένοι στοργή, οἱ ἐγκαταλελειμμένοι γέροντες θαλπωρή. Τά ὀρφανά Ἑλληνόπουλα μάθαιναν γράμματα καί οἱ ταλαιπωρημένες Ἑλληνοποῦλες προστατεύονταν ἀπό τόν ἐξισλαμισμό, διδάσκονταν ὑφαντική καί νοικοκυριό, μυ οῦν ταν στήν πνευματική ζωή. Πόσα χρωστᾶ ὁ τόπος μας στον Χριστό καί στήν Ἐκκλησία του! Ἀλλά καί πόσο μεγάλα καί θαυμαστά ἐπιτελεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ σ᾿ ἐκεῖνον πού τῆς παραδίδεται μέ πίστη καί ἀνιδιοτέλεια.

 Ορθόδοξος Τύπος,17/02/2012