Κάποιος χριστιανός που γόγγυζε διαρκώς εναντίον του Θεού, για τον σταυρό που είχε, έλεγε «ε, και αυτό σε μένα; τι κακό έκανα πάλι και ο Θεός έτσι με τυραννάει, και με τυραννάει τόσο σκληρά, τόσο απάνθρωπος είναι, δεν με λυπάται»; Και άλλα πολλά. Συνήθως αυτά λέμε όλοι μας.  Κάποιο βράδυ όμως είδε το εξής όνειρο:  Ευρισκόταν σε μια μεγάλη λεωφόρο, με πλήθος άλλων ανθρώπων, που ήσαν όλοι τους δρομείς. Δηλαδή όλοι έτρεχαν. Και αυτός μαζί. Και το παράδοξο: Έτρεχαν αλλά ο καθένας χωριστά κουβαλούσε στους ώμους του ένα σταυρό. Και στον ύπνο του όμως άρχισε πάλι να γκρινιάζει και να βαρυγκωμά:
«Κοίταξε να δεις αδικία, όλοι τους έχουν μικρότερο σταυρό από μένα, και είναι και πιο ελαφρείς απ’ το δικό μου. Κοίταξε να δεις αδικίες που συμβαίνουν στον κόσμο».
Έτρεχε λοιπόν αγκομαχώντας, βαρυγκωμώντας και βλασφημώντας. Όπως έτρεχε βλέπει ξαφνικά στην άκρη ενός δρόμου ένα πριόνι. Σταματά αμέσως και κόβει ένα μεγάλο κομμάτι από το όρθιο τμήμα του σταυρού και απ’ το κάτω μέρος.
«Α, αυτό μάλιστα», μουρμούρισε, «λογικό το μέγεθος και λογικό το βάρος….» 
      Ε, και το ξαναφόρτωσε και άρχισε πάλι να τρέχει. Καθώς όμως έτρεχαν όλοι οι δρομείς, σε κάποιο σημείο σταματούσαν. Γιατί; Γιατί ο δρόμος ήταν σπασμένος πέρα για πέρα χιλιόμετρα. Πέρα από την πλατειά αυτή λεωφόρο δηλαδή, και δεξιά και αριστερά ο δρόμος ήταν κομμένος στη μέση. Ένα τεράστιο χάσμα, ένα τεράστιο κενό, φαίνεται πως θα είχε γίνει κάποιος σεισμός και χώρισε το έδαφος, όπως και το δρόμο στη μέση. Οι δρομείς όμως τι έκαναν; Σταματούσαν βέβαια για λίγο, διάλεγαν κάποιο σημείο γιατί ο σεισμός δεν το κόβει σε ευθεία γραμμή, κάνει ζικ-ζακ. Διάλεγαν κάποιο σημείο, άπλωναν το σταυρό τους κάτω, ενώνοντας το χάσμα, το άνοιγμα δηλαδή, και έκαναν έτσι μια προσωρινή γέφυρα. Πατούσαν πάνω στο σταυρό και έτσι περνούσαν απ’ τη μια όχθη στην άλλη. Όταν περνούσαν απέναντι, σήκωναν και πάλι ξανά τον σταυρό τους, τον έβαζαν στους ώμους τους, και συνέχιζαν το τρέξιμο, την πορεία.
      Κάποτε έφθασε και αυτός στο άνοιγμα του δρόμου, και έκανε ο,τι οι άλλοι δρομείς. Άπλωσε δηλαδή το σταυρό κάτω. Ο σταυρός όμως ήταν πλέον κοντός. Όποιο σημείο και να διάλεξε, δεν μπορούσε να περάσει απέναντι, δεν μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα. Όλοι οι δρομείς πέρασαν και μόνον αυτός παρέμεινε εκεί, κλαίγοντας με απελπισία, και κτυπώντας το κεφάλι του στη γη, για την ανοησία που έκαμε, και για τις βαρυγκόμιες που ξεστόμισε. Και μ’ αυτό ξύπνησε τρομαγμένος.
Προβληματίστηκε πολύ, και σιγά σιγά άλλαξε τρόπους και συμπεριφορά ζωής. Άλλαξε στάση απέναντι στα βάσανα και στους πειρασμούς αυτής της ζωής. Μετανόησε, εξομολογήθηκε, κοινώνησε. Με την καινούργια εν Χριστώ ζωή, μπορούσε πλέον να ευχαριστεί και να δοξολογεί τον Θεό για όσες θλίψεις και στεναχώριες περνούσε ο ίδιος, και η οικογένειά του, σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο που ζούμε.