Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΑΣ

 μορφὴ τῆς Θεομήτορος  κι  δεσπόζει μέσα στον ἱερὸ  χῶρο του Ναού ,μὰ καὶ μέσα στον χῶρο τῆς καρδίας μας. Ἡ Παναγία μας εἶναι δροσιὰ πρωινὴ καὶ ζωογόνος για τὴν ψυχὴ μας, ἡ ἀγάπη τῆς καὶ ἡ στοργὴ τῆς, μαγνήτης πνευματικός, ποὺ μας ἑλκύει κοντὰ τῆς για να μας γεμίσει, ἡ Γλυκοφιλούσα,μὲ τὸν ἀσπασμὸ τῆς ἀγάπης Τῆς.

Καθὼς τὴν βλέπουμε στην ἁγία Εἰκόνα Τῆς να κρατεῖ μὲ τόση στοργὴ τὸ Πανάγιο Παιδὶ Τῆς, τὸν Πρωτότοκο Ἀδελφὸ μας,τὸν Κύριο Ἰησοῦ αἰσθανόμαστε, πὼς καὶ μας,τὰ ἄλλα παιδιὰ Τῆς, ἔτσι μας κρατεῖ στα χέρια  Τῆς κι ὅμοια μας γεμίζει μὲ τὰ στοργικά, μητρικὰ φιλήματα Τῆς,ἡ Παναγία  Μητέρα μας.

Κι αὑτῆ ἡ πραγμα-τικότητα μας δίνει τόση δύναμη στην πορεία τῆς ζωῆς. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη τῆς Παναγίας μας για τὸν καθένα μας θέλει να τονίσει καὶ ὁ ἱερὸς Ὑμνωδὸς καὶ γράφει: “ Ἐν τῇ κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλειπες Θεοτόκε…”.Καὶ τώρα,ποὺ βρίσκεσαι στους Οὐρανούς,τὸν κόσμο,ἐμᾶς, δεν μας ἐγκατέλειψες Θεοτόκε.

Ἡ ψυχὴ μας ὅμως αἰσθάνεται μόνη καὶ ἔρημη πολλὲς φορές. Νοιώθω μόνος. Αἰσθάνομαι μόνος θα μπορούσε ο καθένας μας να παραδεχθεί. Τὶ κι ἂν ὑπάρχουν γύρω μας ἐκατοντάδες ἡ καὶ χιλιάδες ἄνθρωποι που συνοστίζονται. Κι ὅμως ἡ μοναξιὰ μας πνίγει στα παγωμένα χέρια τῆς καὶ μας παγώνει τὴν καρδία. Τοὺς ἄλλους δεν τοὺς αἰσθανόμαστε σὰν ἀδελφοὺς καὶ συμπαραστάτες στην πορεία μας ἀντίθετα τοὺς νοιώθουμε σὰν ἐμπόδιο καὶ ἐχθροὺς πολλὲς φορές. Ζοῦμε τόσο κοντὰ ὁ ἔνας μὲ τὸν ἄλλο περισσότερο ἀπό ποτέ καὶ ὅμως ἡ ψυχὲς μας εἶναι ψυχρὲς καὶ ἀδιάφορες.

Παλαιότερα τὰ σπίτια ἤταν  κτισμένα μακριὰ τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ ὅμως οἱ ἄνθρωποι ἤταν δεμένοι, ἀγαπημένοι, μὲ πραγματικὸ ἐνδιαφέρον ὁ ἔνας για τὸν ἄλλον. Σήμερα τὰ σπίτια εἶναι κυριολεκτικὰ τὸ ἕνα πάνω στο ἄλλο, ἀλλὰ ἡ ἀποστάσῃ στις καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων εἶναι τόσο μεγάλη. Καὶ τὸ τρομερὸ εἶναι ὅτι τὴν μοναξιὰ μας προσπαθοῦμε να τὴν καλύψουμε μὲ τρόπους καὶ ἐνέργειές που στο τέλος-τέλος  μας ἀφήνουν  τὴν πικρὴ  γεύση τῶν καρπῶν τῆς ἁμαρτίας καὶ  μεγαλώνουν ἀκόμη περισσότερο τὴν μοναξιὰ μέσα στην ψυχὴ μας.

Ἡ μόνη λύση στην ἐρημιά καὶ στην μοναξιὰ μας εἶναι ἡ Παναγία μας ἡ ὁποία μας προσκαλεῖ να γευθοῦμε τὴν συντροφιὰ  Τῆς. Ὅταν νοιώθουμε μόνοι καὶ ἐγκα-ταλελειμένοι ἀπ᾿ ὅλους καὶ ὅλα να σκεφθοῦμέ πως σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο που δεν ἐγκατέλειψε ἡ Θεοτόκος εἶναι καὶ ἡ  ἔρημη καρδία μας.

Αὐτὸ αἰσθάνονται οἱ ψυχὲς μας γι᾿ αὐτὸ ἤλθαμε καὶ ἀπόψε στην Παναγία. Ἂν ἐμεὶς δεν τὸ ποῦμε αὐτὸ, θὰ φωνάζουν οἱ πέτρες. Χιλιά-δες τὸ ἀφηγοῦνται καὶ τὸ μαρτυροῦν. Οἱ ψυχὲς μας σή-μερα ἤλθαν για τὴν συντροφιὰ τῆς Μεγαλό-χαρης. Γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἡ Παναγία μας.

Ἂς τὴν παρα-καλοῦμε να μὴν μας στερήσει τὴν συντροφιὰ Τῆς καὶ τὴν προσευχὴ Τῆς. Να ἔλθει κοντὰ μας Ἐκείνη πού ποτε δεν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ τὶς ψυχὲς μας ἀπὸ τὴν φωτεινὴ Παρουσία Της.

π.Θ.Φ(+)  

 †††††††††††††††††

Η Αγάπη είναι το κριτήριο.        

        «Το κριτήριο στην τελική Κρίση, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού δεν θα είναι ούτε οι εσωτερικές σκέψεις και τα συναισθήματά μου, ούτε τα οράματα και οι εκστάσεις μου. Ούτε θα ερωτηθώ για τους ασκητικούς μου αγώνες, τη νηστεία και τις μετάνοιές μου.

       Θα ερωτηθώ, όμως, αν έθρεψα τους πεινασμένους, αν επισκέφθηκα τους φυλακισμένους και τους αρρώστους, αν φιλοξένησα τον άγνωστο. Αυτά είναι όσα θα ερωτηθώ. Με άλλα λόγια, πώς σχετίζομαι με τους συνανθρώπους μου. Μοιράστηκα όσα έχω;

   Ήμουν απλώς ένα άτομο, στραμ-μένο στον εαυτό του; Ή ήμουν ένα αυθεντικό πρόσωπο που έζησα σε κοινωνία με τους άλλους;»                   Σεβ.Κάλλιστος Ware,

                                                                                 Oι Άγιες Εικόνες στην ζωή της Εκκλησίας

Κατὰ τὸν  Άγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ  τὰ τῶν  Ἁγίων Εἰκονίσματα «Πνεύματος Ἁγίου εἰσὶ πεπληρωμένα» ,διότι οἱ ἐπ΄ αὐτῶν εἰκονιζόμενοι εἴχαν καταστήσει,κατὰ τὴν ἐπὶ τῆς γῆς ζωὴ τοὺς,τὰ σώματα τοὺς ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος .Ἔτσι λοιπὸν ,οἱ Ἱερὲς Εἰκόνες ἔχουν μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ τὴν Θεία Χάρι τῆς θαυματουργίας,ἀποβαίνουν δὲ καὶ παράγοντες ψυχικῆς σωτηρίας αὐτῶν πού τις προσκυνοῦν.

Οἱ προσευχὲς τῶν εὐλαβὼν προσκυνητών, ἰδιαιτέρως κατὰ τὶς στιγμὲς τῆς Θείας Λατρείας, κατεβάζουν τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους,ἐπὶ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων τοὺς,ὥστε κάθε προσευχὴ να γίνεται ζωντανὸς προσωπικὸς διάλογος τοῦ προσευχόμενου μαζὶ τους. Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας ἀγάπησαν,προσκύνησαν καὶ λάτρεψαν τὰ Ἅγια Εἰκονίσματα  μπροστὰ  στὰ ὁποῖα  προσεύχονταν καὶ δάκρυζαν ἀτενίζοντας τὰ ἱερὰ Πρόσωπα. Γιά τὸν κάθε Ὁρθόδοξο πιστό η πατρογονική Εἰκόνα που παρα-δίδεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ εἰναι τὸ Ἱερὸ καὶ πολύτιμο Κειμήλιο τῆς οἰκογένειάς που πέρα ἀπὸ τὸ εἰκονιζόμενο Πρόσωπο ἐνσαρκώνει μια ὁλοκλήρη ἱστορία.

Ὀ λαὸς μας στῇν Ἁγία Εἰκόνα δίνει ζωή,φωνή,συναίσθημα.Τὴν αἰσθάνεται ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ζωῆς τοῦ.Ἐπικοινωνεὶ μὲ αὐτή,παίρνει μυστικὰ ὁδηγίες,καὶ τῆν ἔχει φύλακα καὶ προστάτιδα.Οἱ προσφυγες της Μικρὰς Ἀσιὰς διωκόμενοι ἀπὸ τὶς πατρογονικὲς τοὺς ἐστίες,ἐγκαταλείποντες θησαυροὺς και περιουσίες,ἔπαιρναν μαζὶ τοὺς τὰ ὀστᾶ τῶν γονέων τοὺς καὶ τὶς Ἱερὲς Εἰκόνες,οἱ ὁποῖες σήμερα κοσμοῦν τοὺς Ναοὺς τοῦ Μικρασιάτικου Ἑλληνισμοὺ στὸν Ελλαδικό χώρο. Διὰ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων προβάλλεται ἐπὶ τῆς γης η χαρά,τὴν ὁποία ἔχουν στους Οὐρανοὺς οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ . Γι᾿αυτὸ καὶ ἡ Ζ΄Οἰκουμενικὴ Σύνοδος χαρακτήρισε τὴν Τιμὴ καὶ τὴν Προσκυνήσῃ τῶν Εἰκόνων ὡς «ἔγκριτον Θεάρεστον Θεσμοθεσίαν καὶ παράδοσιν της Ἐκκλησίας, εὐσεβὲς αἴτημα καὶ ἀνάγκην τοῦ πληρώματος αὐτῆς».

Ὁ Θεὸς θέλει τὴν Τιμὴ καὶ τὴν Προσκυνήσῃ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων,για να μὴν λησμονούνται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς Ἐκεῖνοι, που ἔμειναν πιστοὶ στο θέλημα του.Ὅπως θέλει ὁ Θεὸς τὸν ἁγιασμὸ πάντων τῶν ἀνθρώπων,θέλει καὶ τὴν τιμὴ καὶ τὴν προσκυνήσῃ τῷ Ἁγίων Του ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς.

Ἂς κρατάμε  πάντοτε, στην ἀγκαλιὰ μας τὶς Ἅγιες Εἰκόνες καὶ δι΄ αὐτῶν ἂς σφιχταγκα-λιάσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας, ἡ ὁποία μας δίνει αὐτὴν τὴν εὐλογία, τοῦ να προσκυνοῦμε τοὺς Ἁγίους μας διὰ τῶν Σεπτὼν Εἰκόνων οἱ ὁποῖες χιλιο-λειτουργήθηκαν και χιλιο-προσκυνήθηκαν ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς Προγόνους μας, ποὺ «ἄκουσαν» τοὺς στεναγμοὺς τοῦ Γένους μας, ποὺ «εἴδαν» καὶ «χάρηκαν»  για  τὴν ἀπελευθέρωση Τοῦ ἀπὸ τοὺς πάσης φύσεως Τυράννους, καί που μας δίνουν τὴν χαρὰ τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων στην ζωὴ μας.