Απλές λέξεις…καθαρές…βγαλμένες από το στόμα και την καρδιά ενός μικρού παιδιού…τόσο απλές όσο τα μάτια και το χαμόγελό του…Κι εκφράζουν, παράλληλα, τη δική μας ανησυχία και αγωνία για τον άδικο χαμό τόσο ανθρώπων…εκατοντάδων και χιλιάδων νέων παιδιών στο βωμό της ασφάλτου…σ΄ αυτή την άδικη και παράλογη θυσία που της δώσαμε το όνομα : Τροχαίο ατύχημα…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…πιο σιγά μαμά…πιο σιγά μπαμπά…πιο σιγά…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…πιο σιγά φίλε μου, που θέλεις να προσπεράσεις τον άνεμο…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…πιο σιγά ταξιδιώτη μου, που θέλεις να φτάσεις πρώτος…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…πιο σιγά νέε μου, που θέλεις να ανταγωνιστείς με τη μηχανή σου τον ήλιο…και μάθε ότι ο ήλιος ανατέλλει και δύει…και ξαναρχίζει με σύνεση το διάβα του εδώ και χιλιάδες χρόνια…

Μην τρέχεις…πιο σιγά…σε παρακαλώ πιο σιγά…και μάθε να παίρνεις στα σοβαρά τις συμβουλές και τις παραινέσεις μας…

Και μάθε να σέβεσαι τη ζωή σου…μάθε να εκτιμάς αυτό το υπέροχο δώρο…και βάλε τιμονιέρη στη δική σου πορεία…τη δική σου σκέψη και θέληση…τη δική σου κρίση…τη δική σου απόφαση… Μην τρέχεις, σε παρακαλώ, πιο σιγά…

Τροχοπρόληψη