Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Κύριος θέτει ἕνα ἐρώτημα πού πραγματικά μᾶς ξεβολεύει καί μᾶς ἀναστατώνει. Εἶναι ἕνα ἐρώτημα πού γκρεμίζει τά δεδομένα καί θέτει καινούργιους στόχους γιά τόν ἄνθρωπο πού ζητάει τή σωτηρία. Εἶναι ἕνα ἐρώτημα πού ἀνοίγει τήν ἀγάπη σέ μία διάσταση δυσπρόσιτη καί δυσκολοκατόρθωτη.Μᾶς ρωτάει ὁ Χριστός: «εἰ ἀγαπᾶτε τούς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί;». Πίσω ἀπό τό ἐρώτημα αὐτό οὐσιαστικά μᾶς ἐπισημαίνει πώς, ἐάν ἀγαπᾶμε ὅσους μᾶς ἀγαποῦν, τότε δέν μποροῦμε νά περιμένουμε κάποια χάρη καί κάποια εὐλογία ἀπό τό Θεό. Ἄρα, ἐάν ἀγαπᾶμε τό Θεό καί θέλουμε νά ἔχουμε ἀληθινή σχέση μαζί Του, εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀγαπήσουμε καί ὅλα τά πρόσωπα γύρω μας καί αὐτά πού μᾶς ἀγαποῦν καί αὐτά πού δέν μᾶς ἀγαποῦν.

Ἡ ἀγάπη πρός τά ἀγαπημένα πρόσωπα εἶναι φυσική κατάσταση. Ἐπειδή εἶναι φυσική κατάσταση εἶναι εὔκολη. Ἡ ἀγάπη γιά πρόσωπα ἀντιπαθητικά καί ἀποκρουστικά, πρός πρόσωπα ἐχθρικά καί μισητά εἶναι ὑπερβατική, ὑπερφυσική, ὑπεράνθρωπη καί γι’ αὐτό εἶναι πολύ δύσκολη. Γιά νά χτίσουμε, ὅμως, τή σχέση μας μέ τό Χριστό εἶναι ἀπαραίτητο νά ξεπεράσουμε τά εὔκολα καί νά παλέψουμε γιά νά καταφέρουμε τά δύσκολα.Ἡ ἀγάπη γιά τούς ἐχθρούς ἀπαιτεῖ ταπείνωση, ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς, μακροθυμία, πνευματική καθοδήγηση, διάκριση, ἐσωτερική καλλιέργεια, ἀπέραντο πόθο γιά τό Χριστό, δίψα γιά τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἔκφραση τῆς ἀγάπης Του. Μόνον ὅποιος μιμεῖται τό Χριστό καί Τόν ἔχει ὡς μοναδικό πρότυπο στή ζωή του μπορεῖ νά ἐπιχειρήσει νά ἀγαπήσει τούς ἐχθρούς του. Μόνον ὅποιος κατανοεῖ πώς ἡ ἀγάπη εἶναι πιό δυνατή ἀπό τό θάνατο, πιό φωτεινή ἀπό τό σκοτάδι τοῦ μίσους, πιό ἐφευρετική ἀπό τήν πανουργία τῆς κακίας, πιό σοφή ἀπό τήν ἀνοησία τῆς ἔχθρας, πιό ἁγία ἀπό τήν ἱερότητα τῆς συγγένειας καί τῆς φιλίας, μπορεῖ νά τήν ἁπλώσει σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καί στούς ἐχθρούς.

Ἡ ἀγάπη γιά τούς ἐχθρούς φέρνει στόν πιστό ἐσωτερική γαλήνη, πληρότητα χαρᾶς, κατάπαυση τῶν τύψεων, πλησμονή θεϊκῆς χάρης. Ὅποιος ἀνοίγει τήν καρδιά του γιά νά βάλει μέσα της τούς ἐχθρούς του, βάζει πιό πρίν τό Χριστό. Ὁ μεγαλόκαρδος ἄνθρωπος μέ τήν εὐρύχωρη καρδιά γίνεται οἰκοδεσπότης τοῦ Θεοῦ, δοχεῖο τοῦ ἁγιασμοῦ, λυχνία φωτεινή στό σκοτεινό κόσμο.Σήμερα, πού ἡ πορεία μας εἶναι γεμάτη ἀπό τά ἀγκάθια τῶν πειρασμῶν, τῶν θλίψεων καί τῶν ἀπογοητεύσεων, καθώς κινδυνεύουμε νά λυγίσουμε κάτω ἀπό τήν κούραση τῶν ἐπιθέσεων ἄσπονδων ἐχθρῶν καί «φίλων», καθώς ἀναλογιζόμαστε πολλές φορές ποιός εἶναι ὁδηγός καί ποιός ἀπατεώνας, καθώς διαπιστώνουμε ὅτι αὐτοί πού ἀνέλαβαν τήν προστασία μας οὐσιαστικά μόνο μᾶς ἐκμεταλλεύονται, ἔχουμε μία καί μοναδική λύση. Ἡ λύση εἶναι ἡ καθολική πρός ὅλους ἀγάπη.

Μή διστάσουμε νά γίνουμε οἱ ἀνόητοι καί τρελοί τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, οἱ ἀθεράπευτα ρομαντικοί στήν ἀπάνθρωπη κυνικότητα πού μᾶς περιβάλλει. Μή διστάσουμε νά σταυρωθοῦμε σάν τόν Ἐσταυρωμένο Βασιλιά μας. Μή διστάσουμε νά ζητιανέψουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ μέ τίς φαινομενικά ἀνωφελεῖς θυσίες μας γιά τούς ἐχθρούς μας. Μή διστάσουμε νά τιμωρηθοῦμε γιά τό καλό πού κάναμε καί πού σκορπίσαμε. Νά ξέρουμε πώς ὅ,τι ἀπαξιώνει καί περιφρονεῖ ὁ κόσμος τό ἐκτιμάει ὁ Θεός. Νά ξέρουμε πώς πάνω ἀπό τό φυσικό, τό λογικό καί τό ἀναμενόμενο, ὑπάρχει τό ὑπερβατικό, τό ὑπέρλογο καί τό ἀπροσδόκητο τῆς θεϊκῆς παρουσίας. Αὐτή θά τήν ἀπολαύσουμε μόνον ὅταν ἀγαπήσουμε ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς μας καί μακάρι νά μήν τή χάσουμε οὔτε στήν παρούσα ζωή οὔτε σ’ αὐτή πού μᾶς περιμένει κατά τήν αἰωνιότητα.

I.M Δ