Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει κάποιο σταυρὸ στὴν ζωή του. Κανείς μας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀπαξιώσει ἢ νὰ χλευάσει τὸν σταυρὸ τοῦ ἄλλου. Μπορεῖ ἐμεῖς νὰ τὸν θεωροῦμε μικρὸ σταυρό, ὅμως δὲν εἶναι τὸ θέμα πῶς τὸ θεωροῦμε ἐμεῖς ἀλλὰ πῶς τὸ βιώνει ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος στὴν ζωή του.Ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι διαφορετικός. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι διαφορετικὰ ἀντιμετωπίζει τὸν σταυρό του, διαφορετικὲς οἱ δυνάμεις του, διαφορετικὰ τὰ συναισθήματά του, διαφορετικὴ ἡ πνευματική του κατάσταση. Σίγουρα χρειάζεται νὰ ὑπάρχει πνευματικὴ καλλιέργεια ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὸν σταυρό του καὶ νὰ προοδεύσει ἐν Χριστῷ. Αὐτὸ ὅμως εἶναι θέμα τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου ποὺ κουβαλᾶ τὸν συγκεκριμένο σταυρὸ στὴν ζωή του.

Ἂς τὸ δοῦμε λοιπὸν ἀπὸ τὴν μεριά μας. Χρειάζεται νὰ ἔχουμε ὑπόψιν μας ὅτι ὁ σταυρὸς τοῦ ἀδελφοῦ μας πρέπει νὰ προσεγγίζεται ἀπὸ μέρους μας, μὲ πνεῦμα ἀγάπης, ἐπιείκειας, παρηγοριᾶς, στήριξης τοῦ πονεμένου καὶ δοκιμαζόμενου ἀδελφοῦ μας.Εἶναι ἀπαράδεκτη ἡ συμπεριφορὰ κάποιων δῆθεν “πνευματικῶν ἀνθρώπων” νὰ ἀντιμετωπίζουν τὸν σταυρὸ τοῦ ἀδελφοῦ τους ἀπαξιωτικὰ ἢ νὰ ἀπαιτοῦν ἀπὸ αὐτὸν νὰ τὸν σηκώσει ὡς ἄνθρωπος ποὺ ἔχει φτάσει στὴν τέλεια καὶ ἀπαθῆ κατάσταση τῶν Ὁσίων. Τέτοιες ἀπαιτήσεις εἶναι ἀδιάκριτες καὶ κρύβουν τὸν κίνδυνο νὰ προσθέσουν κι ἄλλο πόνο πάνω στὸν πόνο τοῦ συνανθρώπου μας.

Μακάρι ὅλοι μας νὰ σηκώνουμε τὸν σταυρὸ μας ἀγόγγυστα καὶ μὲ βαθιὰ πίστη καὶ ἐλπίδα στὸν Θεό. Ὅμως αὐτὸ δὲν γίνεται πάντα, οὔτε γίνεται μὲ ὅλους μας.Μὴν κατακρίνουμε ἀδελφοί μου κάποιον ποὺ περνᾶ κάποια δοκιμασία καὶ δὲν τὴν διαχειρίζεται μὲ τέτοιον τρόπο ὥστε νὰ προοδεύει πνευματικά. Αὐτὸς ξέρει τὸν πόνο του, τὸν ἀγώνα του, τὴν κούρασή του, τὴν φθορὰ ποὺ ἔχει ὑποστεῖ τὸ σῶμα, ὁ νοῦς του, τὸ πνεῦμα του. Ἔξω ἀπὸ τὸν χορό, πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς τὸ παίζουμε εἰδικοὶ καὶ καλοὶ σύμβουλοι.Ὁ κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νὰ σηκώσει τὸν σταυρό του. Ἡ δική μας θέση στὸν σταυρὸ τοῦ ἄλλου, δὲν εἶναι νὰ τοῦ κάνουμε ὑποδείξεις σκληρὲς μὲ ἐλεγκτικὸ ὕφος. Ἡ θέση μας εἶναι νὰ βρισκόμαστε κοντά του μὲ πνεῦμα συγκατάβασης καὶ ἀγάπης, ἕτοιμοι νὰ συσταυρωθοῦμε κι ἐμεῖς μαζί του.

Πολλὲς φορὲς κάνουμε μαθήματα στοὺς ἀδελφούς μας ποὺ σηκώνουν ἕναν σταυρὸ ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη προσπαθοῦμε νὰ σώσουμε τὸ βόλεμά μας, τὴν καλοπέρασή μας, τὸ συμφέρον μας. Δὲν μπαίνουμε στὴν διαδικασία τῆς συσταύρωσης. Δὲν θέλουμε νὰ βοηθήσουμε πραγματικὰ τὸν ἄλλον, ἀλλὰ μόνο νὰ τοῦ κάνουμε μαθήματα περὶ πίστεως.Ἐὰν κάποιος ἀδελφός σου περνᾶ μία δοκιμασία βοήθησε τὸν μὲ τὴν προσευχή σου γι’ αὐτόν, στάσου δίπλα του ἕτοιμος νὰ τὸν παρηγορήσεις, νὰ τὸν ἀγκαλιάσεις, νὰ σιωπήσεις, νὰ τὸν ἀκούσεις.Ἔχουμε μάθει νὰ δίνουμε συμβουλὲς στοὺς ἄλλους ποὺ περνᾶνε κάποια δοκιμασία. Εὔκολα ἀνοίγουμε τὸ στόμα μας. Δύσκολα ὅμως στεκόμαστε δίπλα τους, μὲ τὴν φυσικὴ ἀλλὰ καὶ τὴν πνευματική μας παρουσία. Αὐτὸ χρειάζεται ὅμως νὰ πράξουμε.

Ἀπὸ λόγια καὶ συμβουλὲς εἴμαστε πρῶτοι. Ἀπὸ ἔργα ἀγάπης στερούμαστε… Ἀπὸ χριστιανικὲς θεωρίες εἴμαστε γεμάτοι. Ἀπὸ χριστιανικὴ ζωὴ εἴμαστε σχεδὸν ἄδειοι…

Παπαδόπουλος Παῦλος

Ἀρχιμανδρίτης