Σήμερα ὁ Χριστός ὡς Πλάστης καί Δημιουργός ἀναπλάθει τόν ἄνθρωπο. Ὡς Νομοθέτης καί Παντοδύναμος ὑπερβαίνει τήν τυπικότητα τῶν κανόνων καί ἐκπληρώνει τό νόημα καί τό σκοπό τους. Ὡς Πατέρας καί Φιλάνθρωπος δείχνει συνεχῶς ἀγάπη καί μέριμνα γιά τά παιδιά Του. Ἀπό ἐμᾶς, πού δεχόμαστε τίς εὐεργεσίες Του, περιμένει νά Τόν ὁμολογήσουμε. Θέλει νά μιλᾶμε γιά Ἐκεῖνον στούς συνανθρώπους μας, νά καταθέτουμε τήν ἐμπειρία μας ὡς ἀπάντηση στά μεγάλα ἐρωτήματα τῶν ἄλλων. Νά μοιραζόμαστε τή δική μας ἐμπειρία μ’ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν μία σταγόνα οὐρανοῦ στήν ἀφόρητη καί λασπώδη καθημερινότητά τους. Ὁ «ποτέ» τυφλός τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τρεῖς φορές ὁμολόγησε τή δύναμη καί τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ.

Τρεῖς φορές μοιράστηκε τήν ἐμπειρία του. Μέ τά λόγια του ἔβγαλε τούς ἄλλους ἀπό τή βεβαιότητα τοῦ ψεύδους καί τούς ἔβαλε μπροστά στήν περιπέτεια τῆς ἀλήθειας. Ἔγινε τό πρότυπο κάθε πιστοῦ πού χαίρεται μέ τίς παροχές τοῦ Θεοῦ καί τίς διαφημίζει χωρίς δισταγμό. Μελετώντας τό πρόσωπο τοῦ θεραπευμένου τυφλοῦ μποροῦμε νά βροῦμε τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ὁμολογήσουμε κι ἐμεῖς τό Χριστό στήν ἀντίχριστη ἐποχή μας. Ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἁπλῶς καθῆκον καί ὑποχρέωση. Εἶναι ἀφόρητη ἀνάγκη καί αὐθόρμητη ἐνέργεια, πού πηγάζει μέσα ἀπό μία καρδιά ἡ ὁποία ξεχειλίζει ἀπό εὐγνωμοσύνη γιά τό μεγάλο Εὐεργέτη τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος ἐκτιμάει ἰδιαίτερα αὐτή τή φιλοτιμία καί γι’ αὐτό λέγει: «πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Ὅποιος ὁμολογεῖ τό Χριστό θά λάβει τήν ὑποστήριξη τοῦ Κυρίου μπροστά στό Θεό Πατέρα. Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τό παράδειγμα τοῦ πρώην τυφλοῦ ἡ ὁμολογία ἔχει κάποια βασικά χαρακτηριστικά, πού τήν ξεχωρίζουν ἀπό τήν ἀπάτη. Πρῶτον, ἡ ὁμολογία γίνεται ταπεινά καί μέ διάκριση. Ὁ πρώην τυφλός μίλησε γιά τό Χριστό μέ τρόπο ταπεινό καί μετρημένο. Δέν ἔπεσε στήν ἔπαρση καί στόν ἐγωισμό, παρόλο πού δέχθηκε μία πολύ προσωπική θεϊκή ἐπίσκεψη καί τεράστια εὐλογία, τή δημιουργία τῶν ὀφθαλμῶν του! Προέτρεψε στήν ἀναζήτηση τοῦ Ἰησοῦ, χωρίς νά θέλει νά Τόν ἐπιβάλει. Ὁδήγησε σ’ ἕναν προβληματισμό τούς συνομιλητές του, χωρίς νά τούς προσβάλει.

Δέν θύμωσε, δέν δείλιασε, δέν ὑποχώρησε μπροστά στίς προσβολές πού δέχθηκε. Προτίμησε νά γίνει ἀποσυνάγωγος παρά νά προδώσει τόν  Εὐεργέτη. Ἔτσι εἶναι οἱ ἀληθινοί ὁμολογητές τοῦ Ἰησοῦ. Παρουσιάζουν τήν ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ Χριστός, ἀλλά χωρίς φανατισμό, χωρίς ταραχή, χωρίς ἔπαρση, χωρίς προσβλητικότητα, χωρίς ἀνασφάλεια, χωρίς ἀφορισμούς καί ἀπειλές τιμωρίας. Παρουσιάζουν τό Χριστό ἤρεμα, σταθερά, χαρούμενα, πειστικά, ταπεινά, ἁπλά καί ἄμεσα. Οἱ ὁμολογητές τῆς πίστεως δέν ἀπολογοῦνται γιά τίποτε. Μόνον καταθέτουν. Οὔτε ἀμύνονται οὔτε ἐπιτίθενται. Μόνον σπέρνουν καί μένουν σταθεροί σ’ αὐτό πού οἱ ἴδιοι βίωσαν καί βιώνουν. Δεύτερον, ἡ ὁμολογία τοῦ «ποτέ» τυφλοῦ ἔχει μία λογική πορεία καί μία λογική συνοχή. Αὐτή ἡ λογικότητα ἀφοπλίζει, χωρίς νά ἀκυρώνει τό συνομιλητή καί χωρίς νά κουράζει. Ἡ ὁμολογία τοῦ ἀνθρώπου στηρίζεται πάνω στήν ἀκράδαντη λογική τῶν γεγονότων. Αὐτό κάνουν καί ὅλοι οἱ ὁμολογητές τῆς πίστεως. Δέν ἀναπτύσσουν ἀτέρμονες θεωρίες καί ἀόριστες φιλοσοφίες. Δέν ἀνταλλάσσουν ἀπόψεις καί ἰδέες. Προβάλλουν τήν ἀκαταμάχητη λογική τῶν γεγονότων. Παρουσιάζουν τή ζωή μέ τό Χριστό, τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τίς νίκες τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ θανάτου καί κατά τῆς ἁμαρτίας, χωρίς ἐπαυξήσεις, χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς ὑπερβολές καί ψέματα. Παρουσιάζουν τή φτώχεια τους, τήν πνευματική τους ἔνδεια, χωρίς ταπεινολογίες, ἄμεσα καί ἁπλά, γιατί πίσω ἀπ’ αὐτή κρύβεται ὁ πλοῦτος καί ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Δέν προσπαθοῦν νά μπερδέψουν τό συνομιλητή. Δέν ἐπιθυμοῦν νά τόν μηδενίσουν, νά τόν ἀκυρώσουν, νά πατήσουν πάνω του γιά νά νιώσουν οἱ ἴδιοι ψηλότεροι. Σέβονται καί ἀγαποῦν τόν ἄλλο, γι’ αὐτό καί δέν προσβάλλουν τή λογική του. Τέλος, ἡ ἀληθινή ὁμολογία προϋποθέτει ἀδιάσπαστη σχέση μέ τό Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς στάθηκε γιά τόν πρώην τυφλό ἕνα πρόσωπο πού καρφώθηκε στήν καρδιά του καί δέν ξεθώριασε οὔτε στιγμή ἀπό τή σκέψη του. Τόν ὁμολόγησε σέ κάθε εὐκαιρία, γιατί δέν τόν ξέχασε οὔτε δευτερόλεπτο.

Μέσα του κράτησε μία μυστική σχέση εὐγνωμοσύνης πρός τόν Ἰησοῦ, γι’ αὐτό καί, ὅταν ἀξιώθηκε νά Τόν ξαναδεῖ, ὁμολόγησε: «πιστεύω, Κύριε∙ καί προσεκύνησεν αὐτῷ». Δέν μπορεῖ νά γίνει αὐθεντική ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀληθινῆς πίστεως, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἀπουσιάζει ἀπό τήν καρδιά καί τή σκέψη τοῦ πιστοῦ. Πῶς νά γίνει ὁμολογία γιά ἕνα πρόσωπο, ὅταν αὐτό τό πρόσωπο δέν εἶναι ἀπόλυτα ἀγαπητό καί ποθητό; Βασική προϋπόθεση τῆς χριστιανικῆς ὁμολογίας εἶναι ἡ χριστιανική ζωή καί ἡ ἀδιάλειπτη παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στόν ἄνθρωπο. Στή δυσώδη ἐποχή μας, ὅπου ἐπικρατεῖ μία πρωτόγνωρη ὁλική πνευματική τύφλωση, ὑπάρχει ἀνάγκη ἀπό φῶς. Εἶναι ἐπεῖγον σήμερα, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, νά δώσει κάθε πιστός στούς σκοτισμένους διπλανούς του τό φῶς πού κουβαλάει μέσα του. Δέν ἔχει σημασία ἄν τό φῶς αὐτό εἶναι μικρό ἤ μεγάλο. Ἀρκεῖ νά εἶναι ἀληθινό καί νά εἶναι τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό τό φῶς θά θεραπεύσει καί θά παρηγορήσει ὅσους τό χρησιμοποιήσουν. Ἐπιπλέον ὅλους μαζί θά μᾶς ὁδηγήσει στή χαρά τῆς ἀναστάσιμης ζωῆς καί τῆς παντοτινῆς σωτηρίας.

Ι.Μ Δ