Τρεῖς φράσεις πού ἀκοῦμε πολύ συχνά ἀπό ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι κατά τόν πλέον πρόχειρο καί εὔκολο τρόπο θέλουν νά δικαιολογήσουν τήν ἀπροθυμία καί ἀδιαφορία τους, ἀφ’ ἑνός γιά τή θρησκευτική ζωή, καί ἀφ’ ἑτέρου γιά τή συμπαράστασή τους στίς δύσκολες στιγμές τοῦ συνανθρώπου τους ἤ γιά τή συμμετοχή καί συνδρομή τους σέ κάποια φιλανθρωπική δράση. Παρακάτω θά ἐξετάσουμε τήν καθεμία ξεχωριστά, κάνοντας ἀρχή στό παρόν κείμενο, μέ τή φράση: «Δέν εὐκαιρῶ». «Δέν εὐκαιρῶ» Εἶναι φτηνή δικαιολογία, γιά νά καθησυχάσουμε τόν ἔλεγχο τῆς συνείδησής μας –ἄν τό κατορθώσουμε αὐτό– καί νά φανοῦμε καλοί στά μάτια τῶν ἄλλων, ὅταν τά πάντα μαρτυροῦν ὅτι παραμελοῦμε τήν ψυχή μας, δηλαδή, τόν ὕψιστο προορισμό μας καί δέν ἐλεοῦμε τόν διπλανό μας. «Δέν εὐκαιροῦμε, διότι δέν μᾶς ἀφήνουν οἱ ὑποχρεώσεις· ἔχουμε οἰκογένεια, ἔχουμε εὐθύνες. Ἀγωνιζόμαστε μέρα νύχτα γιά τόν ἐπιούσιο. Ἡ ζωή, σήμερα, εἶναι πολύ δύσκολη».

Νά, μερικές ἀπαντήσεις πού συνηθίζουμε πολλές φορές νά δίνουμε σέ ἐκεῖνον πού θά εἶχε τήν καλωσύνη νά μᾶς πεῖ νά προσέξουμε λίγο καί τήν ψυχή μας, νά ἐνδιαφερθοῦμε γιά τήν πνευματική μας ὑγεία καί ζωή, ἀλλά καί νά διακονήσουμε τόν πονεμένο μας ἀδερφό. Ἀλλά ποῦ θά καταλήξουμε μέ αὐτή τή δικαιολογία; Ποιό θά εἶναι τό προσωρινό, ἀλλά καί τό αἰώνιο κατάντημά μας; Σκεφθήκαμε ὅτι οἱ ἡμέρες τῆς ζωῆς μας «ὡσεί σκιά παράγουσι» καί ὅτι οἱ μέριμνες τοῦ βίου συμπνίγουν ἀσφυκτικά τή ζωή μας; Κανείς ποτέ, βέβαια, δέν θά μᾶς πεῖ νά μήν ἐργαζόμαστε, νά μή φροντίσουμε γιά τή συντήρηση τή δική μας καί τῶν οἰκείων μας. Ἡ Ἁγία Γραφή, μάλιστα, ἐπιβάλλει ὡς ἐπιτακτικό καί ἀπαραίτητο καθῆκον τήν ἐργασία. Ἀλλά ἀπό τό σημεῖο αὐτό, μέχρι τοῦ νά μή σκεπτόμαστε τίποτε ἄλλο, παρά μόνο τήν ἐργασία καί τίς βιοτικές ἀνάγκες, ὑπάρχει μεγάλη ἀπόσταση. Ἐργασία καί μέριμνα πού μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό καί τόν πλησίον, εἶναι δρόμος θανάτου καί παγίδα διαβόλου.

Δέν εὐκαιροῦμε, διότι λέμε ὅτι ἔχουμε κοινωνικές ὑποχρεώσεις, σπίτι ἀνοικτό, καί ἐπιβάλλεται νά δεχόμαστε καί νά κάνουμε ἐπισκέψεις, νά ὀργανώνουμε καί νά συμμετέχουμε σέ ἐκδρομές καί ταξίδια ἀναψυχῆς, ἔστω καί ἄν αὐτά γίνονται Κυριακές καί γιορτές. Ὅλα αὐτά εἶναι ἐπιτρεπτά καί χρήσιμα, ἐάν δέν μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπό τόν κύριο στόχο μας, πού εἶναι ἡ μελέτη τοῦ Θείου Λόγου, ἡ ὀρθόδοξη χριστιανική συναναστροφή καί ἡ ἀνακούφιση τοῦ πλησίον μας ἀπό τόν πόνο καί τή δοκιμασία. Δέν εὐκαιροῦμε, διότι ἴσως εἴμαστε ἐπιστήμονες, σοφοί ἐρευνητές, διανοούμενοι, ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων. Θεοσύστατο τό ἔργο μας, διότι ὁ Θεός «ἔδωκεν ἐπιστήμην». Ἀλλά ἄν ἀσχολούμαστε μόνο μέ τήν ἐπιστήμη τῶν ἀνθρώπων καί ἐξ αἰτίας της ἀφήνουμε τή σοφία τοῦ Θεοῦ καί τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς, δέν ἔχουμε νά κερδίσουμε τίποτα. Ἐκεῖνο πού μένει αἰώνιο καί πανευφρόσυνο στόλισμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ θησαυρός τῆς ἀρετῆς. Στό πρόγραμμα τῶν ἀσχολιῶν μας τήν πρώτη θέση πρέπει νά κατέχει ἡ πρόνοια γιά τήν ψυχή μας καί, διά μέσου ὅλων τῶν ἀσχολιῶν μας, νά ἐπιδιώκεται καί νά ἐξυπηρετεῖται τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας.

Ἡ καταστρεπτική καί ἀστήρικτη δικαιολογία: «Δέν εὐκαιρῶ» δέν πρέπει οὔτε καί ὡς ἁπλῆ σκέψη νά ἔρχεται στόν νοῦ μας. Ὁ Θεός μᾶς ἔφερε στόν κόσμο καί μᾶς χαρίζει ἡμέρες ζωῆς, γιά νά φροντίσουμε τήν ψυχή μας, μέσῳ τῆς ἀγάπης μας καί τῆς συμπαράστασης στούς ἀδερφούς μας, ἐφαρμόζοντας, ἔτσι τόν ἔμπρακτο χριστιανισμό. Ἐν κατακλείδι, νά τονιστεῖ ὅτι γιά κάθε Ὀρθόδοξο χριστιανό, ὁ ὁποῖος εἶναι συνειδητοποιημένος καί ἀγωνίζεται γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του, ἡ φράση «Δέν εὐκαιρῶ», δέν ἔχει καμία θέση στή ζωή του. Κι ἄν κάποιες φορές, λόγῳ τῶν προβλημάτων τῆς καθημερινῆς ζωῆς, περνοῦν αὐτά ὡς σκέψεις ἀπό τό μυαλό του, πρέπει νά τίς ἀπομακρύνει, ζητώντας ἐνδυνάμωση ἀπό τόν Κύριό μας. Ὅσο γιά τούς ἀδερφούς μας πού ἐπικαλοῦνται αὐτές τίς φράσεις ὡς δικαιολογίες, ἄς τούς ἀποδεικνύουμε μέ τό παράδειγμά μας καί τήν κατά Θεόν ἀγάπη μας, τήν ἀλήθεια τοῦ λόγου τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Πάντα ἰσχύω ἐν τιῶ ἐνδυναμοῦντί με Χριστιῶ» (Φιλιπ. δ΄ 13).

Κύκλοι Μητέρων « Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος»