Αγαπητέ φίλε Ανδρέα,

Διάβασα την ανακοίνωση σχετικά με την απόφασή σου να "αφήσεις" την Ιερωσύνη. Σου γράφω με το ίδιο πνεύμα φιλίας που σ' έκανε να μου αφιερώσεις τα βιβλία σου με την φράση: "Στον αγαπητό μου φίλο..." Θυμάσαι πόσα είπαμε στα φοιτητικά χρόνια !

Πόσα σχεδιάσαμε μαζί!

Πως ξεκινήσαμε μαζί την Ιερωσύνη!

Σε θεωρούσα συνοδοιπόρο.

Δεν έχουμε δικαίωμα, όταν πάνω μας πολλοί εμπιστεύονται πολλά, μια μέρα να τους πούμε: Εως εδώ.. Μοιάζει με τον κυβερνήτη αεροσκάφους που βρίσκεται εν κινήσει και ξαφνικά λέει: "Αποχωρώ από το τιμόνι". Οι επιβάτες τι θα σκεφτούν;Έγραψες ότι πολλά θέματα σ' έκαναν να πάρεις αυτή την απόφαση. Άραγε μέσα στην εκκλησία ποιό θέμα δεν λύνεται; Ακόμα και ο θάνατος έχει τακτοποιηθεί.

Έγραψες ότι κάνεις μια νέα αρχή. Θέλω όμως να σου σημειώσω κάτι. Ποιός μπορεί να εμπιστευθεί μία νέα αρχή όταν μετά από "20 χρόνια"  ίσως ξαναγράψεις μια ανακοίνωση που θα λέει οτι άλλαξες γνώμη. Υπάρχουν κάποιες αποφάσεις στην ζωή μας, που δεν επιτρέπουν ματαίωση. Κορυφαία αυτών είναι η Ιερωσύνη! Δεν επιτρέπεται να την "αφήσουμε", γιατί μας την δώρισε ο Θεός, χωρίς να Την αξίζουμε. Και το Θείο Δώρο δεν το επιστρέφουμε. Θυμάμαι σ' εκείνη την απογευματινή επίσκεψη στο σπίτι σου. Μου είπες: "Όποιος φθάνει στον Χριστό τα 'χει κερδίσει όλα". Και γω νόμιζα ότι είχες φθάσει και δεν είχες κάποια άλλη αναζήτηση.

Με εκτίμηση.

Ο αγαπητός σου φίλος.

π.Σπυρίδων.