Αν πηγαίνουμε στην Εκκλησία με αίσθημα αυτοδικαίωσης και αμετανοησίας χωρίς να θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τότε χάνουμε χρόνο από την ζωή μας. Είναι σαν να πηγαίνουμε στην αναμονή του νοσοκομείου ενώ είμαστε άρρωστοί για να πούμε στον γιατρό ότι είναι μαγκιά μας που είμαστε άρρωστοι και ότι δεν θέλουμε να γίνουμε καλά τότε μάταιη η επίσκεψη μας στο νοσοκομείο. Χαμένος χρόνος! Και ο γιατρός δεν μπορεί να κάνει τίποτα διότι δεν θέλει ο ασθενής…. Οπότε η αρρώστια θα πάρει την φυσική της ροή . . .

Ας προσπαθήσουμε…έστω λίγο…και το λίγο θα γίνει πολύ με την βοήθεια της Χάριτος του Κυρίου. Κάποτε ένας Ιερέας ρώτησε ένα πιστό γιατί έρχεται στην Εκκλησία , για να λάβει την εξής απάντηση: - Θέλω να αγαπήσω τον εχθρό μου και δεν μπορώ και αφού μου το λέει Αυτός που με έφτιαξε τότε με την βοήθεια Του θα μπορέσω να τα καταφέρω ώστε να γίνει η καρδιά μου, καρδιά αγάπης για κάθε δημιούργημα.
- Εύγε αδερφέ ! Είσαι στο σωστό μέρος !

Η Εκκλησία είναι νοσοκομείο, θεραπευτήριο. Δεν δίνει βραβεία αλλά φάρμακα και θεραπείες. Δεν δίνει ευλογίες να μας πάνε καλά τα πράγματα αλλά μας ανοίγει τον ευλογημένο δρόμο για να πάνε στον Χριστό τα πράγματα. Δεν θα πάω στην Εκκλησία για να κερδίσω τον κόσμο αλλά για να γίνω πολίτης του Ουρανού και της Βασιλείας του Θεού. Μια Βασιλεία που η πόρτα έχει ήδη ανοίξει και είμαι προσκεκλημένος….Θα πω όχι σε αυτή την πρόσκληση;

π. Σπυρίδων Σκουτης