Η Εκκλησία μας τιμά και εορτάζει κάποιες γυναίκες. Είναι οι Μυροφόρες, τις λέμε Μυροφόρες, αλλά πίσω από αυτό τον τίτλο βλέπουμε; Κατανοούμε;Σε μια εποχή που η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο, ως κοινωνικό αναλώσιμο. Κατώτερη, υποβαθμισμένη, πράγμα. Από την κοινωνία, την εξουσία, τη θρησκεία.Αυτές όμως δεν μπορούν να ησυχάσουν, δεν μπορούν να ηρεμήσουν.

Αψηφούν τις αυστηρές απαγορεύσεις της εξουσίας, αψηφούν το σκοτάδι της νύχτας, αψηφούν τους κινδύνους της πορείας. Πορεία προς τον Ένα, πορεία προς τον Αγαπημένο. Πώς είναι δυνατόν να είναι μόνος στον Τάφο; Πώς είναι δυνατόν αυτό το Σώμα να μην έχει δεχτεί μύρωμα;Όλα αυτά την ώρα που αυτοί που ήταν πιο κοντά Του αγωνιούσαν, μήπως κανείς από την εξουσία μάθει πού μένουν κλεισμένοι.Πόσο μάς λείπουν και σήμερα στην Εκκλησία αυτές οι αψηφήσεις! Πόσο μας λείπει αυτός ο δυναμισμός! Πόσο – δυστυχώς – έχει παραγκωνιστεί ο ενεργός ρόλος των γυναικών, που με τα χαρίσματά τους κοσμούσαν διαχρονικά το Σώμα του Χριστού!

Καθώς οι Μυροφόρες πήγαιναν στον Τάφο, δεν υποψιάζονταν την Ανάσταση. Αγωνιούσαν «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον». Αυτό είναι το θέμα: Ποιος θα μας κυλίσει την πέτρα για να υποψιαστούμε, να μυρίσουμε την Ανάσταση…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος Θεολόγος