… Εἴμαστε ἀνίκανοι νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ ὅταν αὐτὸ βλασφημεῖται, ὅταν θὰ ἔπρεπε νὰ πεθάνουμε γι’ Αὐτόν. Ἀποδίδουμε τὸ κοινὸ ὄνομα τὸν ἐχθρῶν τοῦ σταυροῦ (διαβόλου) ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, καὶ τὸ ἔχουμε συνέχεια στὰ χείλη μᾶς. Καθημερινὰ ἀναθεματίζουμε καὶ καταριόμαστε τοὺς ἑαυτοὺς μᾶς καὶ τοὺς ἄλλους .

Παραπονιόμαστε στὸ Θεὸ εἴτε βρέχει εἴτε δὲ βρέχει, εἴτε κάνει κρύο εἴτε κάνει ζέστη, πῶς δίνει πλοῦτο στὸν ἕνα καὶ ἀφήνει τὸν ἄλλο φτωχό, πῶς πνέει νοτιὰς ἤ ἔρχεται καταιγίδα ἀπὸ τὸ βοριὰ καὶ ἐντελῶς ἁπλὰ μεταμορφωνόμαστε σὲ ἀδιάλλακτους δικαστὲς τοῦ Θεοῦ. Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς ἀδιάντροπα βλασφημοῦν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, τὸ Σταυρό, τὸ Θεῖο Νόμο, τοὺς ἁγίους, τὸν ἴδιο τὸ Θεό, ὅταν ἀκόμη κι ἕνας ἄπιστος δὲ θὰ τὸ ἔκανε τόσο πολύ. Οἱ περισσότερες ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μᾶς εἶναι ἀνεξομολόγητες, κι ἔτσι εἶναι καὶ ἀσυγχώρητες.
… Αὐταπατόμαστε ὅταν πιστεύουμε στοὺς ἀστρολόγους, πώς ἡ ὕπαρξη μας δηλαδὴ κατευθύνεται ἀπὸ τὶς Ὧρες, τὴν Τύχη, τὶς Μοῖρες, τὴν Εἱμαρμένη τὰ σημάδια τοῦ Ζωδιακοῦ κύκλου καὶ τῶν πλανητών… Μερικοὶ ἀπὸ ἐμᾶς λατρεύουν καὶ χαιρετίζουν τὴ νέα σελήνη… Προσέχουμε τὰ ὄνειρα καὶ πιστεύουμε πώς μᾶς λένε  τὸ μέλλον. Κρεμᾶμε φυλαχτὰ στὸ λαιμὸ μας ἐξασκοῦμε τὴ μαντεία. Καταφεύγουμε καθημερινὰ σὲ μάγους, μάντεις, γύφτους, ἐξορκιστὲς ἀναζητοῦμε στὴ μαγεία τὴ θεραπεία κάθε ἀσθένειας καὶ διαβάζουμε μαγικὰ σὲ ἀνθρώπους καὶ ζῶα...

Ἰωσὴφ Βρυέννιος