Παράξενη που είναι η ανθρώπινη φύση, στ’ αλήθεια... Πασχίζει να κυριαρχήσει στην κτίση, να ερευνήσει το σύμπαν, να φτάσει μέχρι το μεδούλι της ύπαρξής της. Ζητεί αποδείξεις για κάθε τι, οχυρωμένη πίσω από βαρύγδουπες έννοιες: καχυποψία, υλισμό, αμφισβήτηση. Τίποτα δεν της είναι αρκετό και σε τίποτα δεν μπορεί να πιστέψει, αν δεν το δει με τα ίδια της τα μάτια, αν δεν το ψηλαφίσει με τα δάχτυλά της, σαν άλλος άπιστος Θωμάς! Κι ας είχε πει ο Κύριος «μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» [Κατά Ιωάννην Κ’ 29], ποιος νοιάζεται; τι σημασία έχει η πίστη, αν δεν υπάρχουν αποδείξεις; Καμία! Ίσα-ίσα, καταντά αφέλεια, όπιο των λαών, στα χέρια των ισχυρών!Ωστόσο, τι γίνεται, όταν το παράδοξο υπερνικά τους νόμους της φύσης και το θαύμα συντελείται; Μήπως αλλάζει κάτι;  Μήπως η απιστία μετατρέπεται σε πίστη ή μήπως ο κόσμος μεταστρέφει νου και πορεία; Αυτό κι αν θα ήταν παράδοξο!Ακριβώς, σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή ο άνθρωπος, συνήθως, παρουσιάζεται ανεπαρκής. Μετέρχεται κάθε προσπάθεια, προκειμένου να εξηγήσει επιστημονικά το ανεξήγητο, να χωρέσει σε ορθολογικές θεωρίες και πιθανές εκτιμήσεις το άπιαστο, να υποτάξει το θεϊκό στο ανθρώπινο. Οτιδήποτε προκειμένου να μην υποχρεωθεί να παραδεχτεί τη μία και μοναδική αλήθεια· το Θεό.

Γιατί το να ζει κανείς μόνος του, χωρίς Θεό, είναι εύκολο και συνάμα βολικό. Τι συμβαίνει όμως όταν δει κατάματα τον Πλάστη του να χτυπά την πόρτα της καρδιάς του; Πως να συνεχίσει στο εξής τη ζωή του, τόσο αδιάφορα, ανελεύθερα και ασύδοτα, όσο πριν;Καλύτερα λοιπόν να μη δει, να κλείσει τα μάτια και μαζί με αυτά να κλειδώσει όλες του τις αισθήσεις, ώστε να μην καταλάβει, να μη νιώσει την αγάπη του Θεού – Πατέρα να πυρακτώνει το «είναι» του ολόκληρο.Όμως αυτή η στάση ζωής δεν αποτελεί «προνόμιο», μόνο του σύγχρονου ανθρώπου. Απεναντίας μάλιστα· πλήθος παρόμοιων παραδειγμάτων διανθίζουν τις σελίδες της ιστορίας, με πιο κραυγαλέο ίσως, εκείνο των συγχρόνων του Ιησού.Αλήθεια, που είχαν κρυφτεί όλοι εκείνοι που ήταν παρόντες ή θεραπεύτηκαν, σε κάποιο από τα τόσα θαύματα του Κυρίου; Όλοι εκείνοι οι δαιμονισμένοι, οι λεπροί, οι παραλυτικοί, οι τυφλοί, οι χωλοί, οι χορτασμένοι, οι αναστημένοι; Όσοι στριμώχνονταν για να ακούσουν το κήρυγμά του, να αγγίξουν τα ιμάτιά του ή να τον υποδεχτούν ως βασιλιά, προσφέροντας του βάγια;

Που είχαν λουφάξει, όταν τον συνέλαβαν, όταν τον μαστίγωσαν, όταν τον γελοιοποίησαν, όταν τον δίκασαν, όταν κραύγαζαν «ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» [Κατά Ιωάννην ΙΘ’ 15], όταν τέλος βίωνε την ύστατη ώρα του μαρτυρίου;Παράξενη που είναι η ανθρώπινη φύση στ’ αλήθεια... πασχίζει να ζήσει το θαύμα, όχι ως κοινωνός και μέτοχος, αλλά ως απλός περαστικός!