Δεν χρειάζονται πολλές θεολογίες για να καταλάβει κανείς ότι ο παραμικρός ψίθυρος οπουδήποτε και ιδιαίτερα στους Ιερούς Ναούς σε μαζικό επίπεδο και σε σταθερή έστω χαμηλή ένταση, γίνεται θόρυβός ! Ένα θόρυβος τόσο ενοχλητικός και τόσο διασπαστικός που ακυρώνει σχεδόν την παρουσία μας στο Ναό, αφού δεν επιτυγχάνεται η προσοχή που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση της προσευχής, δεν βοηθά την ουσιαστική συγκέντρωση του νου στην καρδιά του πιστού και τη μετοχή του στα τελούμενα.

Αντιθέτως μάλιστα, δημιουργείται μία ταραχή, που απομακρύνει την κατάνυξη, και οδηγεί σε συνεχής διάσπαση σε διπλό επίπεδο : α)  Σ΄ αυτούς που προκαλούν τον θόρυβο (μέσα από συζητήσεις ή άσκοπες μετακινήσεις στο Ναό) και β) Είτε στους συνειδητούς Χριστιανούς ακόμη, που διασπάστηκαν από τους λογισμούς τους εναντίον της προηγούμενης κατηγορίας ανθρώπων κατά την λατρεία ή τα μυστήρια (γάμους ή βαπτίσεις) και μάλιστα προσπαθούν, ως μη όφειλε, να αποκαταστήσουν αυτοί την τάξη (η ευθύνη γι αυτό είναι του Προεστού της Συνάξεως και μόνο), κάνοντας περισσότερο θόρυβο από αυτόν που προσπαθούν να διορθώσουν….!

Το ίδιο συμβαίνει και με τα μικρά παιδιά που οι ενήλικοι πολλές φορές εξαντλούν όλη την αυστηρότητά τους σε αυτά, ξεχνώντας ότι είναι ακόμη σε ηλικία που έχουν ακόμη το ακαταλόγιστο και κυρίως τις ρύσεις του Κυρίου που είπε : «οὐδέποτε ἀνέγνωτε ὅτι ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον«; (Mατθ.  21,16 και Ψαλμ. 8,3) και «3 ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. 4 ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. 5 καὶ ὃς ἐὰν δέξηται παιδίον τοιοῦτον ἓν ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου, ἐμὲ δέχεται»· (Ματθ. 18, 3- 5) Είναι δεδομένο ότι είναι στην ιδιοσυγκρασία του λαού μας να είμαστε εκδηλωτικοί και αρκετά θορυβώδεις ως έθνος κατά τις εκδηλώσεις μας (ως μεσογειακός λαός) και αυτό οπωσδήποτε επηρεάζει και την στάση μας στη λατρεία, ιδιαίτερα σε μεγάλες Εορτές και σε μέρες που ο Ναός είναι ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο. Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να μας δίνει ελαφρυντικό και «συγχωροχάρτι» για το γεγονός ότι δεν φροντίζουμε να διορθωθούμε; Πόσο αναπαυόμαστε όλοι, όταν πάμε σε Ιερούς Ναούς που όλοι είναι συγκεντρωμένοι στα τελούμενα και υπάρχει κατάνυξη;

Γιατί αυτή η εικόνα να υπάρχει μόνο συνήθως σε Ιερές Μονές, σε μισοάδειους Ναούς τις καθημερινές ή σε Ιερές μόνο Αγρυπνίες και ευτυχώς ακόμη (αν και εξαίρεση) σε λίγες ακόμη Ενορίες Ως πότε θα λένε με αρνητική χροιά στους Αγίους Τόπους Ομόδοξοι, Ετερόδοξοι και Αλλόθρησκοι «Ωχ! Έρχονται οι Έλληνες…;» Ως πότε θα βλέπουμε αιρετικούς στα δόγματα Ομολογίες (και όχι Εκκλησίες ή Εκκλησία είναι μία και αυτή είναι μία η Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία), στη λειτουργική τους πράξη να είναι άψογοι, και εμείς που έχουμε την αλήθεια στη πράξη να δείχνουμε μία στάση που αγγίζει τα όρια της ασέβειας; Το αντίδοτο στα παραπάνω, είναι αυτό που διαβάζουμε στο Βιβλίο των Ψαλμών «Η αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Ψαλμ. 110, 10) ή στο βιβλίο των Παροιμιών: «Αρχή και τέλος είναι ο φόβος του Θεού» (Παροιμ. 1, 7 : 9, 10 : 22, 4).

Όταν αποκτήσουμε και έλθει αυτή η εσωτερική καλή αλλοίωση , τότε θα έχουμε πλήρη συναίσθηση της ιερότητος του χώρου αλλά και τον απαραίτητο σεβασμό στα τελούμενα μυστήρια και τις αγιαστικές και λατρευτικές πράξεις της Εκκλησίας μας. Σίγουρα τότε, η σιωπή και η «φυλακή του νοός μας», μαζί με «το κατά Χριστόν πένθος», δεν θα μας επιτρέπουν να θορυβούμε και να διασπάμε τους αδελφούς μας ή ακόμη και τον ίδιο μας τον ευατό.

π.Αντώνιος Χρήστου