Η ιστορια της Θαυματουργής εικονας της Παναγίας της Εσφαγμένης εχει ως εξής:Ο τότε υπηρέτης της Εκκλησίας και ιεροδιάκονος, μία ημέρα, όντας κοπιασμένος από μία αγρυπνία, αφού τελείωσε και το έργο της υπηρεσίας του, πηγε στον τραπεζάρη του καιρού εκείνου ζητώντας του λίγο ψωμί και κρασί γιά να θεραπεύσει την πείνα οπού βιαίως τον ενοχλούσε.Αλλ’ ο τραπεζάρης θυμωσε μαζι του γιατι δεν ηρθε στην ωρα του και γιατι ο καθένας δε μπορει να τρωει οποτε θελει. Τότε ο διάκονος οργισμενος κατά του τραπεζάρη και μην μπορωντας τί να του κάνει για εκδίκηση, γυρισε στην Εκκλησία θυμωμένος και κρατώντας το μαχαίρι στο χέρι του έλεγε,ματαίως και εύκαιρα κοπιάζω υπηρετώντας και κοπιάζωντας εσενα Παναγία μου  κάθε ημέρα φιλοκαλώντας και διακονών εις την εκκλησίαν ταύτη,ημέρα και νύκτα και ούτε κάν ψωμί και λιγο κρασί δεν μου δοθηκε να θεραπεύσω την πείνα μου.

Και αφου ειπε αυτα κινούμενος δε και εξ ενεργείας του διαβόλου και ερχόμενος  έμπροσθεν αυτής της εικόνας σήκωσε το μαχαίρι, και με χέρι τολμηρό και ανόσιο κτύπησε την αγίαν εκεινη εικόνα στο δεξι μάγουλο πλησίον του οφθαλμού, και ευθύς -ω των θαυμασίων σου Πανύμνητε Δέσποινα- ανοιξε πληγή ,η Παναγία χλωμιασε και ανέβλυσεν σαν από ζωντανόν σώμα αίμα πολύ (και από τότε την ωνόμασαν Εσφαγμένην). Και κτυπώντας του το αίμα εις τους οφθαλμούς τυφλωθηκε τελείως  και βλεποντας αυτη του τη συμφορα  έπεσε εκεί κατω στο έδαφος, ενώπιον της αγίας εικόνος και θρηνουσε απαρηγόρητα, κτυπώντας το κεφαλι στα μάρμαρα και αποκαλουσε τον εαυτόν του φονια και παράνομον και άξιον μυρίων θανάτων.

Μετα απο λιγη  ώρα έγινε φανερό σε όλους τους πατέρες της Μονής τούτο το παράδοξο τερατούργημα και μολις εφτασαν όλοι τους και είδαν οφθαλμοφανώς και την πληγήν του μαχαιρίου και το αίμα οπού χυθηκε από την Αγία εικόνα ακόμη υγρό και το μαχαίρι ματωμενο και τον διάκονο κατά γής  και κατηγορούντα τον εαυτόν του ως ένοχο θανάτου και να τρεμει ως σεληνιαζόμενος και σαν δαιμονισμένος  και την μορφή της Ιεράς εκείνης εικόνος μεταμορφωμένη και χλωμη σαν ανθρώπου φονευμένου και εξεπλάγησαν και από τον φόβο τους έμειναν άπαντες εκστατικοί.Τότε ο ηγούμενος με όλη την αδελφότητα έψαλλαν ολονυκτίες αγρυπνιες, δεήσεις  και παρακλήσεις προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον για να εξιλεώσει τον δίκαιο Της θυμό και να θεραπεύσει η ευσπλαχνία Της αυτο το τολμηρό παρανόμημα οπού ο δυστυχής εκείνος διάκονος έπραξε.

Και έτσι μετά απο πολλες ημέρες  εισακούστηκαν οι δεήσεις αυτών και εφάνει η Παντάνασσα Θεοτόκος σαν οπτασία στον  ηγούμενο λέγουσα ότι αφέθηκε η αμαρτία του διακονου και θεραπευτηκε από τον σεληνιασμό οπού τον κυριαρχουσε.Εκείνος βεβαια  ο άθλιος στεκοταν τρια ολοκληρα χρονια σε ενα στασιδι μπροστα στην Ιερα εικόνα κλαιγοντας  και οδυρόμενος την μεγάλη του ανομία, μεχρι που ακουσε απ την εικονα αυτη φωνη που ελεγε οτι του χαρίζει το φως των οφθαλμων του αλλα όμως το τολμηρό του χέρι να μείνει ξηρό επί ζωής του και μετά θάνατον άλυωτο και καταμαυρο. Το οποίο και συνέβει μετά αφου πεθανε, το σώμα του διελύθει όλο, η  πάντολμος χείρ αυτού έμεινε αλυωτη και κατάξηρη. Και φυλάσσεται μεχρι σήμερα σε ένα κουβούκλιο, σε ενα συρτάρι,κατω απο την αγία αυτή εικόνα. Το αιμα στο προσωπο της Παναγίας φαινεται σαν πληγη με ξεραμενο αιμα.